همه این خصلت را می‌پسندیم و چه‌بسا تلاش می‌کنیم تا آن‌را کسب کنیم. اما باید در نظر داشته باشیم در روزگار رفاه و فراوانی، دم‌زدن از چنین خصلتی راحت و سهل است. اگر قرار باشد روزگار بر مدار راحتی و آسانی بگذرد، می‌توان همه را اهل فتوت دانست، اما کافی است ابرهای تیره بر آسمان زندگی جماعتی مشاهده شود تا بسیاری از کسانی که چنین ادعایی دارند، محک بخورند. ناگفته پیداست که در چنین وضعی خیلی‌ها از امتحان سربلند بیرون نخواهند آمد.
از این‌رو باید گفت که روزهای سخت و پرمشغله گرچه توانفرسا و جانکاهند، اما فرصت و مجال خوبی برای آزمودن و آزموده‌شدن هستند. گرچه من این روزها را نه جانفرسا می‌دانم و نه جانکاه و امیدوارم که این فشارها و کمبودهای اقتصادی عمر کوتاهی داشته باشند، اما همین روزها را هم فرصت مناسبی برای محک‌زدن حس مسئولیت‌پذیری می‌دانم. این روزها اگر سختند، آیا می‌شود این سختی را برای کسانی که نیازمند حمایت هستند، کم کرد؟
در هر جامعه اقشاری هستند که چشم امید به دیگران دارند؛ کودکان، سالخوردگان و... . با خود بیندیشیم چگونه می‌توان امید آنها را ناامید نکرد و همواره گرمای دلگرمی و امیدواری را در دلشان نگاه داشت. ممکن است دوست و رفیقی در همین روزها برای روانه‌کردن فرزندش به مدرسه مشکلی داشته باشد. ممکن است بیمار سالخورده‌ای توان یا پول تأمین دارویش را نداشته باشد. اینجاست که می‌توان خود را محک زد و سنجید و دید که آیا در جوهره ما رگه و اثری از جوانمردی هست؟