برای این منطور به این نکات توجه کنید:
- مچ‌هایتان را هنگام کار با کامپیوتر در وضعیتی خنثی قرار دهید، نه خم‌شده به سمت پایین یا باز شده به سمت بالا.
برای اینکه معلوم شود مچتان در وضعیت خنثی قرار دارد یا نه، مچتان را درحالی‌که کف دستتان به سمت پایین است روی سطح صاف و سخت قرار دهید. یک نوار چسب زخم روی مچتان بچسبانید، بعد به دستتان را به سمت صفحه‌کلید ببرید و تایپ کنید. اگر چسب زخم کشیده شود یا از جای خود کنده شود، مچ‌های شما در وضعیت خنثی قرار ندارند.
- دست‌کم هر ساعت از پشت میزتان بلند شوید و به خودتان کش‌وقوس دهید. در فواصل وقفه‌های کوتاه‌تری در کارتان بدهید تا به دست‌هایتان استراحت دهید، کف دست‌ها را به سمت بالا بگیرید و آن را روی پشت رانتان یا روی یک تکیه‌گاه مچ بگذارید.
همچنین می‌توانید نرم‌افزاری روی کامپیوترتان نصب کنید که به شما یادآور می‌کند که وقفه‌های کوتاهی در کارتان ایجاد کنید و زمان روزانه کارتان با کامپیوتر را هم محدود می‌کند.
- اسناد، تلفنِ صفحه‌کلید، ماوس و سایر ملزومات را در یک فاصله افقی در دسترس - نه بیشتر از ۴۰ تا ۴۶ سانتی‌متری قرار دهید.
- مونیتور کامپیوتر را با فاصله یک بازو به‌طور مستقیم در جلوی‌تان قرار دهید، به‌طوری‌که خط بالایی صفحه‌نمایش در محاذات سطح چشم یا اندکی پایین‌تر قرار بگیرد (شاید کمی پایین‌تر برای شخصی که عینک دوکانونی یا سه کانونی دارد).
- صفحه‌کلیدتان را روی سینی متصل به میز که قابل تنظیم است، قرار دهید تا ساعدهایتان به موازات کف زمین قرار بگیرد، مچ‌هایتان باید کشیده و هم‌راستا با ساعدهایتان باشد و آرنج‌هایتان شل و خم‌شده در زاویه ۹۰ درجه در کنار کمرتان قرار بگیرند.
- ماوستان را نزدیک به صفحه‌کلید و در همان ارتفاع صفحه‌کلید، در صورت امکان با قرار دادن یک تکیه‌گاه مچ بالشتک‌دار، قرار دهید.
- از صندلی قابل تنظیم استفاده کنید که لبه جلویی مدور و حمایت خوب از کمر و پشت داشته باشد. طوری بنشینید که زانوهایتان اندکی پایین‌تر از لگن‌تان قرار بگیرد و پاهایتان به‌طور محکم روی زمین یا جاپایی قرار گیرد.
- درباره صفحه‌کلیدهای با اشکال جدید یا ماوس‌هایی با ادعای طراحی ارگونومیک محتاط باشید. سال‌ها طول خواهد کشید تا معلوم شود آیا این تغییرات باعث کاهش اختلالانت عضلانی- اسکلتی اندام فوقانی می‌شوند یا نه.