به گزارش خبرگزاری ایبنا به نقل از ناتلس - برخي پزشکان متوجه می‌شوند که نقش زبان و احساسات انسان در پزشکی فراتر از بینش بی‌ثباتی است که در آن پزشک و بیمار باید درباره نحوه درمان با یکدیگر گفت‌وگو کنند. زبانِ محدودِ سطح اکسیژن خون، پروتکل‌های داروها و مداخلات جراحی می‌تواند علیه درک بین پزشک و بیمار و علیه بهبودی قرار گیرد. همانطور که پزشکان یاد می‌گیرند که ورای این محدودیت‌ها ارتباط برقرار کنند، به ابزارهای جدیدی دست پیدا می‌کنند، مثل شعر.
محققان با مجسم کردن بازتاب کارایی مغناطیسی نشان داده‌اند که حفظ کردن شعر، مدارهای پاداش اولیه را در مغز درگیر می‌کند. موسیقی هم همین‌طور؛ اما محققان دریافته‌اند که شعر منجر به یک واکنش منحصر به فرد شده است. با اینکه مکانیزم این کار هنوز نامشخص است اما محققان می‌گویند که درمان‌های وابسته به شعر، موسیقی و دیگر درمان‌های غیردارویی می‌توانند درد و دوز مصرفی مسکن‌ها را کاهش دهند.
یک آزمایش بالینی تصادفی توسط محققین دانشگاه مارانهائو به بررسی تاثیر گوش کردن منفعلانه به موسیقی یا شعر در زمان احساس درد، افسردگی و امید بر ۶۵ بیمار بزرگسال بستری در یک مرکز درمانی سرطان پرداخت. آنها دریافتند که هر دو نوع درمانِ هنری پیشرفت مشابهی در نمره شدت درد و افسردگی داشتند. گرچه تنها شعر نمره امید را افزایش داد. محققان گمان می‌برند که شعر می‌تواند (به اصطلاح) قانون سکوت را بشکند که طبق آن حرف زدن از برداشت شخص از بیماری یک تابو است. بعد از گوش کردن به شعرهای کلودیا کویینتاتا، یکی از شرکت‌کنندگان گفت «وقتی آن کلمات را می‌شنوم احساس می‌کنم آرام‌تر می‌شوم. آن عذاب‌ها و غم‌ها می‌گذرند. آنها کلمات مهمی هستند، به من نشان دادند که تنها نیستم».
در یک بررسی دیگر، ۲۸ زن ایرانی که برای سرطان سینه تحت شیمی درمانی بودند در جلسات هشت هفته‌ای شعردرمانیِ گروهی شرکت کردند. کیفیت زندگی آنها که توسط سازمان تحقیقات اروپایی اندازه‌گیری شد، نشان‌دهنده پیشرفت بود.
شناخت‌هایی نظیر این در حال حاضر راه خود را به کلینیک‌ها باز کرده‌اند. سارا فریبرت، پزشک بیمارستان کودکان اکرون، شعر را به تمرینات بالینی خود وارد کرده. او یک مرکز مراقبت کودکان راه انداخته که در آن کودکان توسط یک نویسنده ویزیت می‌شوند که به آنها کمک می‌کند شعر و داستان بسازند. بیماران و خانواده‌ها می‌توانند ماهیانه یک بار درخواست ویزیت خانگی داشته باشند.
کاترین بلینگ، استاد دانشکده پزشکی درباره اینکه شعر چگونه می‌تواند در پزشکی مورد استفاده قرار بگیرد گفت «شعر یک فرم به زیبایی فشرده‌شده است از چیزی که تمام زبان دارد، که چیزی است که دنیای واقعی را تسخیر می‌کند و آن را به یک چیز قابل کنترل و معنادار تبدیل می‌کند.» زبان همیشه شفاف نیست و گاهی واژه‌های ما برای وصف حالمان ناکافی‌اند. شعر به نوعی قادر است این مشکل را بیان کند. بلینگ می‌گوید «شعر یک ساختار دارد که چیزی است که ما می‌توانیم با جسم‌هایمان تجربه کنیم». شواهد پزشکی نشان می‌دهد که این به طرق بسیاری درست است.
اریک الشتین شاعر که در بیمارستان کودکان دانشگاه ایلینویز از شعر برای آموختن قدرت ابراز وجود به کودکان استفاده می‌کند می‌گوید که بسیاری از بیماران (که او دوست دارد آنها را دانش‌آموز بنامد) درباره چیزهایی که آنها را انسان می‌سازد، مثل ورزش، یا حیوان مورد‌علاقه‌شان بیشتر هایکو می‌نویسند تا تجربیاتشان روی تخت بیمارستان. او می‌گوید شعر هم به مواجهه با بیمارستان و هم به فرار از آن کمک می‌کند.