چشم‌هايم كه باز مي‌شوند، خنكاي هواي ابتداي صبح كه از پنجره به صورتم مي‌خورد، شوقي ظريف ته دلم مي‌دود كه مي‌گويد: «چه خوب كه روزي تازه شروع شده است!» از جايم بلند مي‌شوم و به استقبال روزي پر از شگفتي مي‌روم. خودم را دست آن‌چه خواسته‌اي مي‌سپارم و خوشحال از حضور هميشگي‌ات، هدف‌ها و رؤيا‌هايم را از سر مي‌گيرم.
هر‌شب قبل از خواب به فردا صبح فكر مي‌كنم. با خودم كار‌هايي را مرور مي‌كنم كه بايد انجامشان بدهم و برنامه‌هايي تازه مي‌چينم. تو از تمام اين برنامه‌ها با‌خبري. گاهي يك‌باره فكر‌ها و تصميم‌هاي جديد و هيجان‌انگيزي به ذهنم مي‌رسد. تو از اين تصميم‌هاي هيجان‌انگيز نيز با‌خبري. يعني خودت خواسته‌اي سراغ آن تصميم‌ها بروم. براي همين فكرشان را در ذهنم قرار داده‌اي.
جمله‌اي را شنيده‌ام كه حسي عجيب دارد: «وقتي فكر يك كار به ذهنت مي‌رسد، معني‌اش اين است كه مي‌تواني آن را انجام بدهي وگرنه به ذهنت نمي‌رسيد.» نمي‌دانم اين جمله تا چه حد مي‌تواند درست باشد. حتي مي‌تواند گاهي اشتباه از آب در بيايد، اما من عاشق بخش ممكن آن هستم. يعني بسياري از كارها را مي‌توانم انجام بدهم، چون به ذهنم رسيده‌اند.
من و تو با هم در مسير تصميم‌هاي هيجان‌انگيز و هدف‌هاي جذاب قدم بر‌مي‌داريم. تو در كنار من حضور داري و من به اعتماد حضور تو پيش مي‌روم. گاهي به من هشدار مي‌دهي و از ادامه‌ي راه مَنعم مي‌كني، گاهي نيز تشويقم مي‌كني كه تند‌تند قدم بردارم. نشانه‌هاي آشكاري را كه براي من - فقط براي من - نمايان مي‌كني دنبال مي‌كنم و از آن‌چه كه برايم خواسته‌اي آگاه مي‌شوم.
اين‌كه هرچه را كه خواسته‌ام تو از پيش خواسته‌اي، دلم را قرص مي‌كند. اين‌كه مي‌دانم تو پيش از من به اين خواسته آگاه بوده‌اي آرامم مي‌كند. مي‌دانم معناي اين ماجرا اين نيست كه من براي انتخاب‌هايم هيچ اراده‌اي از خودم نداشته‌ام. معنايش اين است كه علم تو آن‌قدر وسيع است كه از پيش مي‌دانستي من چه چيز را انتخاب مي‌كنم.
هر‌صبح كه از خواب بيدار مي‌شوم تمام كارها در ذهنم نقش مي‌بندند؛ تمام كار‌هايي كه بايد انجام بدهم و تمام راه‌هايي كه بايد بروم. از يادآوري اين‌كه همه‌ي اين كارها و مسير‌ها همان‌هايي هستند كه تو برايم انتخاب كرده‌اي دلم گرم مي‌شود و با دل‌گرمي به حضور هميشگي تو، روز را، اين فرصت دوباره براي دستيابي به خواسته‌ها را، شروع مي‌كنم.
اين متن با نگاهي به موضوع قضا و قدر و برخي آيات قرآن كريم، از جمله اين آيات نوشته شده است:
قُلْ لَنْ يُصيبَنا إِلاَّ ما کَتَبَ اللَّهُ لَنا هُوَ مَوْلانا وَ عَلَي اللَّهِ فَلْيَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ/ بگو: هرگز ما را جز آن‌چه خدا (در لوح محفوظ) برايمان نوشته و مقرر داشته نخواهد رسيد. او سرپرست و ياور ماست و همه‌ي مؤمنان بايد به خدا توکل كنند. (سوره‌ي توبه، آيه‌ي 51)
ما تَشاؤُنَ إِلاَّ أَنْ يَشاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعالَمينَ/ و شما اراده نمي‌کنيد مگر اين‌که خداوند - پروردگار جهانيان - اراده کند و بخواهد. (سوره‌ي تكوير، آيه‌ي 29)