به گزارش همشهري آنلاين به نقل از گاردين، جشنواره ونيز در تاريخ 75 ساله فقط در چند مورد انگشت‌شمار با آكادمي اسكار اشتراك منافع داشت. به 10 سال پيش بازگرديم و استقبالي را به ياد بياوريم كه مردم و منتقدان از «قفسه درد» داشتند. با اينكه فيلم تحسين‌شده خانم كاترين بيگلو سرانجام اسكار بهترين فيلم را برد اما بازتاب درخشش آن در ونيز در هاليوود و آمريكا چنان بي‌حس و حال بود كه استوديوهاي تهيه و پخش تصميم گرفتند اكران عمومي «قفسه درد» را يك سال به تعويق بيندازند.
حالا كه يك دهه از آن روزها گذشته، اوضاع كمي متفاوت‌تر به نظر مي‌رسد و ونيز تحت نظارت و مديريت آلبرتو باربرا به رويدادي تبديل شده كه برندگان اسكار را تعيين مي‌كند. «جاذبه»، «قوي سياه»، «بردمن»، «اسپاتلايت» و «لالالند» همگي فيلم‌هايي هستند كه فصل درخشان جوايز سينمايي خود را با نمايش در ليدو آغاز كردند و پا را از لاف «من اول ديدم» در رقابت با تورنتو و تلورايد فراتر گذاشت.
سال گذشته فانتزي پرخرج «شكل آب» ساخته گي‌يرمو دل‌تورو نخستين فيلم برنده شير طلايي ونيز لقب گرفت كه برنده اسكار بهترين فيلم مي‌شود و امسال «رما» به كارگرداني آلفونسو كوارون پس از كسب شير طلا راه خود را براي درخشيدن در اسكار و تبديل شدن به دومين فاتح ونيز برنده اسكار بهترين فيلم هموار كرد. هر چند «رما» تنها گزينه مهم ونيز براي حضور چشمگير در فصل جوايز آن هم در دنياي فيلم‌هاي انگليسي‌زبان نيست.
«نخستين انسان» ديمين شزل، «ستاره‌اي متولد مي‌شود» بردلي كوپر كه حالا جزو گزينه‌هاي درجه‌يك و بسيار جدي اسكار است، «محبوب» يورگوس لانتيموس با بازي‌هاي درخشان و البته «تصنيف باستر اسكروگز» برادران جوئل و ايتن كوئن ديگر فيلم‌هايي هستند كه كارشناسان و منتقدان براي درخشيدن آنها در فصل جوايز و سرانجام نود و يكمين دوره مراسم اهداي جوايز اسكار بخت قائل شده‌اند.
قطعا شرايط امروزي ونيز به گونه‌اي است كه باعث مي‌شود مديران آن در پوست خود نگنجند اما از سوي ديگر، مديران جشنواره‌هاي رقيب چندان از اين اتفاق خشنود نيستند. فاش‌ترين انتقاد را تيه‌ري فرمو، مدير جشنواره كن به عنوان جدي‌ترين رقيب ونيز بر زبان آورد و گفت: «اين شيفتگي به فيلم‌هاي آمريكايي را نمي‌فهمم. دوست من باربرا فيلم هيروكازو كره-ادا را در برنامه‌اش ندارد و خبري از فيلم‌هاي كره‌اي، لبناني و مصري هم در مسابقه ونيز نيست. به نظرم هر جشنواره سينمايي بايد فيلم‌هاي تمام دنيا را نمايش دهد.»
اين گفته‌هاي فرمو را خيلي‌ها بهانه‌گيري دانستند و شايد پيش خودشان آن مثال قديمي گربه و گوشت را زمزمه كردند. حالا ديگر معلوم شده كه خيلي پيش از نمايش «ستاره‌اي متولد مي‌شود» در ونيز، مديران كن خواستار حضور آن در بخش مسابقه جشنواره خودشان شده بودند اما استوديو برادران وارنر مانند ديگر استوديوها و شركت‌هاي بزرگ فيلمسازي راه مستقيم‌تر و نزديك‌تر به فصل جوايز سينمايي را ترجيح مي‌دهند.
هر چه باشد از ونيز تا اسكار كمتر از پنج ماه راه است و كن حدود 9 ماه پيش از مراسم اهداي مهم‌ترين جايزه سينمايي دنيا برگزار مي‌شود. حساب جشنواره برلين هم جداست و معمولا فيلم‌هايي كه در اين رويداد معتبر در آلمان روي پرده مي‌روند، يك سال بعد بايد بخت خود را براي درخشيدن در فصل جوايز و مراسم اسكار بيازمايند. از ياد نيريم «رما» هم گزينه نمايش در كن بود و اگر نتفليكس با مديران كن به مشكل نمي‌خورد، اين ماجراها پيش نمي‌آمد.
به گزارش ايران‌آرت، متهم كردن ونيز به «آمريكايي بودن» از هر كه پذيرفته باشد، از مديران كن به ويژه فرمو قابل قبول نيست. خود كن تاريخچه‌اي سرشار از توجه به بلاك‌باسترهاي هاليوودي دارد و چه كسي فراموش مي‌كند «غريزه اصلي» سال 1992 در بخش مسابقه آن به نمايش درآمده است؟ همين سال پيش بود كه مديران كن كلينت ايستوود را به سواحل جنوب فرانسه دعوت و از يكي از نمادهاي شاخص هاليوود تقدير كردند.
هر سال شايد چيزي كمتر از 20 فيلم عالي و بسيار خوب در دنيا ساخته مي‌شود و جشنواره‌هاي مهم و معتبر مانند كن و ونيز تمام تلاش خود را به كار مي‌گيرند تا ميزبان برگزيدگان اين فهرست در بخش مسابقه خود باشند. همين امسال كن فيلم‌هاي لوكرشيا مارتل و لاسلو نمس را نپسنديد و مديران ونيز با آغوش باز از آنها استقبال كردند. اين بازي همچنان ادامه دارد و شرط حضور در آن تن دادن به قواعد است.