چند سالی است که خط مترو ایستگاه کمیل، درست در دل محوطه فضای سبز، این مجتمع 56 واحدی، قد علم کرده و این همسایگی دردسرهای فراوانی را مانند مشکلات زیست‌محیطی و امنیتی و... برای 200 ساکن مجتمع امرود فراهم کرده است. به‌رغم پیگیری‌های انجام شده از سوی اهالی این مجتمع و تقدیم شکایت‌های متعدد به ارگان‌های ذیربط برای دادخواهی از این همسایه دردسرساز، متأسفانه آنها هنوز به هیچ پاسخ قانع‌کننده‌ای نرسیدند. به همین بهانه سری به مجتمع مسکونی امرود زدیم و پای درددل همسایه‌ها نشستیم.
بساطش را در خیابان خوشیاران جنوبی پهن کرده است. چند قدم مانده به مجتمع امرود، کابل‌های سیاه فشارقوی برق که روی زمین رها شدند، توجه هر رهگذری را به خود جلب می‌کند و در واقع همین نقطه شروع مشکل است. «رضا گودرزی» از حدود 15 سال پیش در مجتمع امرود ساکن است و با نشان دادن همین کابل برق، سر صحبت را با ما باز می‌کند: «متأسفانه 10 سالی است که داریم خاک ساخت‌وسازهای مترو را می‌خوریم.
برای مثال همین کابل برق فشار قوی که گوشه خیابان رها شده است. یکی از همسایه‌ها چند شب پیش در تاریکی پایش به این کابل‌گیر می‌کند و بیچاره زمین می‌خورد و زانویش آسیب می‌بیند.» به گفته او این فقط یک مشکل کوچک از مصائب همسایگی با خط 7 مترو است. گودرزی در ادامه دیوارهای ترک خورده بخشی از نمای ساختمان را نشان می‌دهد و می‌گوید: «به دلیل ساخت‌وسازهای غیراصولی بخشی از پی ساختمان در عملیات حفاری تونل مترو کنده شده است. در واقع بخش اعظمی از ساختمانی که در آن زندگی می‌کنیم، پی ندارد. نمای ساختمانی، دیوارها و سقف بیشتر واحدهای مسکونی این مجتمع ترک خورده است و هر لحظه امکان فرو ریختن آن وجود دارد.»
- انتشار بوی گازوئیل در محله
به پیشنهاد گودرزی مهمان یکی از همسایه‌های این مجتمع که به تازگی، همسر بیمارش را از دست داده می‌شویم. «ابوالفضل جواهری» بخش‌هایی از خانه‌اش را که بر اثر این ساخت‌وسازها ترک خورده نشان می‌دهد و می‌گوید: «متأسفانه همسرم بیماری سرطان داشت.
بوی بد و هوای آلوده برایش مضر بود. اما متأسفانه سال‌ها پشت پنجره اتاق خواب ما عملیات حفاری مترو انجام می‌شد. بوی بد گازوئیل، گرد و خاک ناشی از خاکبرداری سیمان، همه این عوامل موجب تشدید بیماری همسرم شد. پس از هر شیمی‌درمانی و مصرف دارو، همسرم نسبت به بو حساسیت پیدا می‌کرد و شاید همین سبب بروز حالت تهوع و مرگش شد.»
- خسارت به تأسیسات ساختمانی
یکی از مهم‌ترین بخش گلایه اهالی ساختمان امرود، استفاده این خط مترو از مشاعات ساختمانی، تأسیسات و در نهایت حریم ساختمان است. «محمدرضا عبدالوهاب» از دیگر اهالی مجتمع امرود 11 سالی است که در این ساختمان ساکن است. او با اشاره به این مطلب و در تکمیل صحبت‌های همسایه‌هایش می‌گوید: «چیزی نزدیک 7 یا 8 سالی است که حریم ساختمان ما را محدود و به دلیل علمیات تونل‌سازی با فنس محصور کرده‌اند.
بخش شوتینگ زباله‌های ساختمان تا سال‌ها بسته شد و در این مدت سر و صدای کارگرها، تجمع اراذل و اوباش و حتی دزدی به ما تحمیل شد. کلی خاک مترو را خوردیم. همه آنها گذشت تا رسیدم به فصل بهره‌برداری از ایستگاه که هنوز خروجی این سمت باز نشده و مشکلات آن، قارچ‌گونه در حال رشد هستند.» او با گلایه، رمپ نیمه ساخته چسبیده را نشان و توضیح می‌دهد: «برای مترو درست در مجاور دیوار ساختمان ما رمپ خروجی می‌سازند.کاری که خلاف قانون است. نگاه کنید همه تأسیسات ساختمانی ما مانند کابل برق و مخابرات چسبیده به همین دیوار است. تردد بیش از حد موجب آسیب‌رسانی به آنها می‌شود و با این کار در زمان نیاز به تعمیر دستمان بسته می‌شود.»
- حق با شماست، اما......
اهالی ساختمان امرود، 3 سالی است که مستمر پیگیر حل مشکلات این همسایه ناخوانده‌شان در مراجع قضایی هستند. مدیر ساختمان امرود یکی از افراد پیگیر برای حل این مشکلات است. یک پرونده کامل با کلی سند و عکس، فیلم و مدرک معتبر از تخلفات زمان ساخت این ایستگاه مترو دارد، و در تکمیل صحبت‌های اهالی می‌گوید: «در زمان حفر تونل از فونداسیون این ساختمان، به اندازه یک متر و نیم در 30مترمربع، به دلیل اشتباه پیمانکار کنده شد.
حتی از این موضوع فیلم گرفتیم که زیر پی ساختمان خالی بوده و کارگران در حال حفر و ساخت‌وساز بودند. همین موضوع به تنهایی برای به‌هم ریختن امنیت ساکنان کافی است. چیزی نزدیک به 200 نفر در این مجتمع 56 واحدی ساکن هستند که در حال حاضر امنیت جانی ندارند.» به گفته مدیر ساختمان، ایستگاه مترو درست در دل محوطه فضای سبز اهالی ساختمان امرود ساخته شده است.
او در این‌باره توضیح می‌دهد: «همه جای دنیا، برای ساخت‌وساز هر نوع تأسیساتی داخل محوطه مسکونی، از اهالی آن اجازه می‌گیرند. اما این مترو را در حیاط خلوت مجتمع ما بدون هیچ اطلاع و جلب رضایتمندی از اهالی ساختند. سال‌ها با مشکلات کارگاه ساخت مترو سر کردیم. هر جا که شکایت بردیم حق را به ما دادند، از شهرداری تا سازمان محیط‌زیست و خیلی جاهای دیگر، حکم به نفع ما صادر شد. اما در عمل هیچ جواب قانع‌کننده‌ای نگرفتیم. شهرداری، مترو و پیمانکار هرکدام دیگری را مقصر می‌دانند.»
- دیدگاه
- سنگلجی ها خواهان خروج مشاغل آلاینده از محله هستند
- سیانور در جوی های محله
معصومه غلامی-خبرنگار:
فعالیت آلاینده کارگاه‌های متعدد طلاسازی در محله سنگلج موجب اعتراض اهالی و شورایاران شده است. اهالی می‌گویند که استفاده از سیانور در این کارگاه‌ها و رها کردن پساب در نهرهای روباز سلامت اهالی را تهدید می‌کند. دبیر شورایاری محله سنگلج در منطقه 12 با بیان اینکه تنها در این محله 560 کارگاه طلاسازی وجود دارد و به احتمال قوی این تعداد در اداره ساماندهی ثبت نشده باشد، می‌گوید: «ما این آمار را از بنگاه‌های املاک به دست آورده‌ایم که ملک را برای فعالیت‌های کارگاهی به طلاسازان اجاره داده‌اند.»
«میکائیل سعید» می‌افزاید: «ریختن پساب‌های کارگاهی به جوی‌های آب و سرریز شدن آنها، موجب آلوده شدن آب و محیط‌زیست می‌شود. محله سنگلج از محله‌های قدیمی است که ساکنان اصیل و قدیمی زیادی دارد، اعضای کارگروه محیط‌زیست شورایاری دنبال آن هستیم که با هماهنگی شهرداری منطقه، اداره محیط‌زیست و اتحادیه طلاسازان و طلافروشان آنها را به خارج از شهر منتقل کنیم.» او با اشاره به اینکه پساب حاصل از این کارگاه‌ها سلامت اهالی را تهدید می‌کند، گفت: «حضور کارگران در کارگاه‌ها به شکل شبانه‌روزی و ظاهر شدن‌شان با لباس‌های نامناسب در محله، یکی دیگر از مشکلاتی است که روی آن تأکید داریم.»
«محمدرضا حق‌پرست» رئیس اداره محیط‌زیست منطقه نیز می‌گوید: «اسیدی که در این کارگاه‌ها استفاده می‌شود، موجب آلودگی خاک و سفره‌های آب زیرزمینی می‌شود. ما در اداره محیط‌زیست اهرم قانونی قوی برای برخورد با این کارگاه‌ها نداریم، تنهاکاری که می‌توان کرد، بازدید و صدور اخطار و طرح آن در کمیسیون ماده 55 و اجرای‌بند 20 است که توسط اداره ساماندهی باید انجام شود.»
اما آمار ثبت شده در اداره ساماندهی تعداد کل کارگاه‌های ثبت شده در منطقه 12 را 208 کارگاه طلاسازی عنوان می‌کند. «شهاب حسن‌زاده» رئیس اداره ساماندهی منطقه نیز می‌گوید: «از این تعداد 50 کارگاه فعال در محله سنگلج ثبت شده که آنها نیز رأی‌بند 20 ماده 55 را گرفته‌اند، اجرای این حکم باید پروسه زمانی خود را طی کند.»
کارگاه‌های طلاسازی فعال در مناطق و محله‌های مسکونی با ادامه فعالیت خود هم سلامت شهروندان را به خطر می‌اندازند و هم محیط زیست را آلوده می‌کنند. مسئولان شهری نیز سال‌هاست که برای خروج این کارگاه‌ها به بیرون از شهر وعده‌هایی داده‌اند که تاکنون عملی نشده‌اند.