به گزارش وب‌ام‌دی این دو گروه دارویی برای درمان دیابت شامل داروهای سولفونیل‌اوره (مانند گلی‌بنکلاماید) و انسولین طولانی‌اثر می‌شوند.
سولفونیل‌اوره‌ها که به‌طور خوراکی مصرف می‌شوند و از دهه ۱۹۵۰ میلادی در دسترس قرار گرفته‌اند، با تحریک بدن به آزاد کردن بیشتر انسولین، هورمون پایین‌آورنده قند خون، عمل می‌کنند. انسولین طولانی اثر به شکل تزریقی مصرف می‌شود و طور طراحی شده است که به‌تدریج در طول روز در بدن آزاد شود.
درعین‌حال این بررسی نشان داد که داروهای جدیدتر و معمولاً گران‌تر ضد دیابت خطر حمله قلبی و سکته مغزی را پایین می‌آورند
دکتر ماتیو اوبراین، سرپرست این بررسی با توجه به این یافته‌ها خواهان «تغییر الگوی درمان دیابت» است.
در حال حاضر افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ معمولاً در ابتدا با داروی خوراکی متفورمین درمان می‌شوند و اگر نیاز به درمان دوم مکملی باشد، از سولفونیل‌اوره‌ها یا انسولین طولانی اثر استفاده می‌شود. اما یافته‌های این بررسی این شیوه عمل را به چالش می‌کشد.
اوبراین که استادیار پزشکی داخلی، پزشکی سالمندان و پزشکی پیشگیری در دانشکده پزشکی فاینبرگ در دانشگاه نورث‌وسترن در شیکاگو است، گفت:«در افرادی که درمانشان با سولفونیل‌اوره‌ها و انسولین طولانی اثر شروع می‌شود، میزان بروز بیماری قلبی-عروقی بسیار بالاتر است. بنابراین اگر همه داروهای جدید ضد دیابت خطر بیماری قلبی- عروقی را پایان بیاورند، در این صورت درمان دیابت نوع ۲ باید با آن‌ها شروع شود.»
اما به نظر نمی‌رسد در حال حاضر چنین روندی در حال رخ داده باشد. دکتر جوئل زونسزین، رئیس مرکز بالینی دیابت در مرکز پزشکی مونته‌فیوره در نیویورک دراین‌باره گفت تنها ۱۰ تا ۱۵ درصد بیماران با داروهای جدیدتر ضد دیابت درمان می‌شوند.
به گفته او اغلب بیماران داروهایی را دریافت می‌کنند که هم تأثیربخشی کمتری دارند و هم ممکن است مشکلات قلبی-عروقی ایجاد کنند.
در حال حاضر گروه‌های متفاوتی از داروهای ضد دیابت وجود دارد و اوبراین و همکارانش هم به‌این‌علت بررسی‌شان را آغاز کردند که در حال حاضر اجماعی قوی در میان کارشناسان دراین‌باره که کدام‌یک از این داروها باید در خط نخست درمان استفاده شوند، وجود ندارد.
در این بررسی بیش از ۱۳۰۰۰۰ فرد بزرگسال دچار دیابت نوع ۲ شرکت داشتند که درمانشان با داروهای ضد دیابت خط دوم شروع شده بود. این افراد در سنین بین ۴۵ تا ۶۴ بودند و میانگین زمان پیگیری‌شان ۱.۳ بود.
یافته‌ها نشان داد درمان با داروهای جدیدتر ضد دیابت شامل مهارکننده‌های DPP-4 (مانند سیتاگلیپتین)، مهارکننده‌های SGLT-2 (مانند کاناگلیفلوزین) و آگونیست‌های GLP-1 (مانند اکسناتاید) با حدود ۲۰ درصد کاهش در خطر عوارضی مانند بیماری قلبی و سکته مغزی همراهی دارد.
مصرف سولفونیل‌اوره‌ها با ۳۶ درصد افزایش احتمال عوارض قلبی-عروقی و انسولین طولان‌اثر با افزایش حدود ۲ برابری خطر بیماری قلبی و سکته مغزی همراهی داشت.
البته اوبراین می‌گوید این بررسی از نوع مشاهده‌ای است و نمی‌تواند ثابت کندن که این داروها عامل افزایش خطر بیماری‌های قلبی-عروقی بوده‌اند یا پای عامل دیگری در میان است. به گفته او بیماری دیابت افرادی که انسولین دریافت می‌کنند معمولا پیشرفته‌تر است و این عامل ممکن است در یافته‌های بررسی تاثیر گذاشته باشد. البته این پژوهشگران داده‌ها را از لحاظ شماری از عوامل مانند سن، وضعیت کنترل قند خون و وجود سایر بیماری‌ها کنترل کرده بودند.
اوبراین معتقد است باید تغییر در شیوه کنونی درمان دیابت ایجاد شود. او می‌گوید: «به نظر من بر اساس این بررسی و بررسی‌های دیگر ما شواهد کافی در این باره در دست داریم که سولفونیل‌اوره‌ها و انسولین طولانی‌اثر دیگر نباید درمان انتخابی خط دوم برای درمان دیابت باشند.»
زونسزیم هم با این نتیجه‌گیری موافق است و می‌گویدبا توجه سودمندی‌های داروهای جدیدتر ضد دیابت این داروها باید زودتر در روند درمان دیابت استفاده شوند، نه دیرتر و پس از موثر نبودن داروهای قدیمی‌تر.