آن وقت‌ها که در هر محله یک زمین خاکی و خالی پیدا می‌شد و هنوز موج ساخت‌وساز تهران را در خودش غرق نکرده بود، بچه‌محل‌ها هر روز بعد از مدرسه شال و کلاه می‌کردند و برای بازی و مسابقه به نزدیک‌ترین زمین خاکی محله می‌رفتند. اگر زمین خاکی هم نبود، کوچه و خیابان‌های آسفالت آنقدر پهن و خلوت بودند که جا برای گل‌کوچیک بازی کردن مجانی بچه‌ها پیدا شود. خلاصه تا همین ۱۰ـ ۱۵ سال قبل آنقدر فضا و محل برای بازی بچه‌ها بود که کسی غم پیدا کردن جا و مکانی برای بازی و سرگرمی نداشت. نسل‌های طلایی فوتبال ایران هم از همین زمین‌ها رشد کردند و به باشگاه‌های بزرگ و تیم‌ملی رسیدند.
از زمین‌های خاکی منطقه ۹ ستاره‌هایی چون محسن گروسی و مرتضی کرمانی مقدم رشد کردند. زمین‌های منطقه۲۱ هم امثال علی کریمی را تحویل فوتبال و ورزش این سرزمین داد. از قدیم می‌گفتند فوتبال ورزش فقرا و پابرهنه‌هاست. اگر زندگی ستاره‌های بزرگ را مرور کنید از اوج فقر و نداری به موفقیت و شهرت رسیدند. به اینها اشاره کردم تا بگویم از فوتبال پولی و زمین‌های اجاره‌ای، ستاره‌ای در نمی‌آید و استعدادی شکوفا نمی‌شود. شهرداری و متولیان ورزش اگر نمی‌توانند همین زمین‌های چمن مصنوعی را رایگان در اختیار مردم قرار دهند،
لااقل همان زمین‌های خاکی و آسفالت را در ابعاد کوچک‌تر احیا کنند تا آن بچه‌ای که هزار تومان ته جیبش نیست با همان کتانی پاره و پیراهن وصله و پینه شده‌اش پا به توپ شود و با عشق و از ته قلبش به دنبال آرزوهایش بدود. فوتبال و زمین‌های پولی یعنی کشتن رؤیای بچه‌های وصله‌پوش تهرانی که مثل نیمار و دیگر بچه‌های زاغه‌نشین ریودوژانیرو، خواب پل بستن از فقر و گمنامی به پول و شهرت و آرامش را می‌بینند.