به گزارش مهر به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی سلول‌های بنیادی، این پژوهش پیشنهاد می‌کند که طراحی درمان‌های اختصاصی برای مردان و زنان مبتلا به گلیوبلاستوما با توجه به ویژگی‌های مولکولی تومورهای آن‌ها ممکن است بقای همه بیماران را بهبود ببخشد.
سالهاست که محققان می‌دانند مردان در مقایسه با زنان بیشتر به سرطان مبتلا شده و می‌میرند. این واقعیت در مورد بسیاری از انواع سرطان از جمله گلیوبلاستوما صادق است.
گلیوبلاستوما بدخیم‌ترین تومور مغزی محسوب می‌شود که حدود نیمی از بیماران ظرف مدت ۱۴ ماه می‌کشد. میزان وقوع این سرطان در مردان تقریبا دو برابر زنان است. برای درمان این سرطان معمولا از درمان‌های استانداردی مانند جراحی و در ادامه شیمی درمانی و پرتو درمانی استفاده می‌شود اما اغلب سلول‌های بنیادی سرطانی گلیالی وجود دارند که موجبات مقاومت درمانی و عود مجدد سرطان را فراهم می‌کنند. اما همین درمان استاندارد اما ناکافی نیز در زنان موثرتر از مردان است.
برای بررسی تفاوت‌های جنسی در پاسخ‌های درمانی، دکتر کریستین سوانسون و همکارانش در دانشگاه واشنگتن ولوسیته یا سرعت رشد تومورها را در اسکن‌های استاندارد MRI اندازه گیری و مقایسه کردند. به طور پایه، ما می‌توان ولوسیته رشد تومور را در حالی که بیماران متحمل درمان می‌شوند بررسی کرد تا به میزان سرعت رشد آن‌ها رسید. داشتن این داده این فرصت را فراهم می‌کند که آیا دارویی که برای بیماری تجویز می‌شود می‌تواند کمک کننده باشد یا خیر.
محققان اسکن‌های MRI و داده‌های مربوط به بقای بیماران را از پایگاه داده مرکز تحقیقات سرطان گرفته و ولوسیته رشد تومور را هر دو ماه یک بار برای ۶۳ بیمار مبتلا به گلیوبلاستوما(۴۰ مرد و ۲۳ زن) که متحمل درمان‌های استاندارد شده بودند اندازه گرفتند. در حالی که ولوسیته اولیه رشد تومور بین زنان و مردان مشابه بود، تنها زنان یک کاهش مداوم و قابل توجه را در رشد تومور بعد از شیمی درمانی نشان دادند. در ادامه محققین روی الگوی بیان ژن مختص جنسیت فوکوس کردند تا تفاوت‌های مولکولی مربوط به تفاوت در بقای مردان در مقایسه با زنان را شناسایی کنند.
نتایج آن‌ها حاکی از تفاوت‌های جنسیتی ژنتیکی قابل توجه بین مردان و زنان بود. بسیاری از این ژن‌ها در چرخه سلولی دخیل بودند و بیان این ژن‌ها در مردان در بخش‌های خاصی از چرخه سلولی بالاتر بود که منجر به مقاومت درمانی بیشتر آن‌ها به داروها می‌شود.
همچنین این مطالعه نشان داد که فعالیت ژنتیکی در گلیوبلاستوما وابسته به عملکردهای حاد هورمون های جنسی نیست و این هورمون‌ها نیستند که تفاوت بقا و پاسخ‌دهی به درمان را بین مردان و زنان مبتلا به گلیوبلاستوما رقم می‌زنند.