زندگی آپارتمانی و جذابیت دنیای مجازی به بچه‌ها فرصت نمی‌دهد همان بازی‌های پدر و مادر خود مثل لی‌لی، هفت‌سنگ یا یه‌قل دوقل را تجربه کنند. جشنواره‌های احیای بازی‌های بومی و محلی هم با هدف آشنایی کودکان و نوجوانان با این بازی‌ها و برقراری ارتباط بین نسل‌ها برگزار می‌شود. این بار اما دختران هنرستان «نادره حق‌شناس» در محله قیطریه دست به کار شدند و با کمک مربیان خود بازی‌های قدیمی را روی بوم نقاشی آوردند تا علاوه بریادگیری بازی‌ها، بوم‌های نقاشی‌شان در نمایشگاه دائمی مدرسه باقی بماند و هم از طرف مدرسه به مسابقات استان تهران راه پیدا کنند. در روز رنگ‌آمیزی نقاشی‌ها با دانش‌آموزان همراه شدیم.
در کارگاه هنرستان «نادره حق‌شناس» با حضور۳۰دانش‌آموز پایه یازدهم گرافیک، شور و هیجانی برپا شده‌است؛ یکی پالت‌های رنگ را پر می‌کند و دیگری قلم موهای مختلف را روی میز می‌چیند. بچه‌ها روپوش سفید کار می‌پوشند و با راهنمایی مربی رنگ‌آمیزی را شروع می‌کنند. «بهینه کهن» دبیر گرافیک می‌گوید: «بچه‌ها اسم بازی‌های قدیم را نمی‌دانستند، چه برسد به اینکه بازی را انجام دهند. به همین دلیل من و چند نفر از دبیران دیگر بازی‌هایی مثل یه‌قل‌دوقل، هفت‌سنگ، طناب‌کشی و غیره را انجام دادیم. بچه‌ها با دیدن بازی‌ها به وجد آمدند و دوست داشتند خودشان بازی را تجربه کنند. بعد از آن هم دست به کار شدند و طرح‌ها را روی بوم آوردند.»
- کودکی من
نقاشی روی بوم‌ها روایت یک روز تابستانی است؛ روزی که نوه‌ها در خانه پدربزرگ جمع شده‌اند. بازی‌ها از اتل‌متل در اتاق همراه با مادربزرگ و پدربزرگ شروع می‌شود و با لی‌لی، هفت‌سنگ، الاکلنگ، طناب‌کشی، قایم باشک، یه‌قل‌دوقل، عمو زنجیرباف، وسطی، نان بیار کباب بیار، بادبادک بازی و تیله‌بازی ادامه پیدا می‌کند. شب هم نوه‌ها کنار مادربزرگ جمع می‌شوند تا برایشان قصه بخواند و به خواب روند. کهن ادامه می‌دهد: «این نقاشی‌ها با عنوان کودکی من نامگذاری شده‌است. روزگار کودکی نسل پیشین با بازی‌های هیجان‌انگیز که تمرین کارگروهی بود سپری می‌شد.» «فاطمه اسماعیلی» یکی از دانش‌آموزان می‌گوید: «برای نخستین بار بود که نام این بازی‌ها را می‌شنیدم. از بازی هفت‌سنگ بیشتر از همه خوشم آمد. در خانه‌های آپارتمانی فقط باید پای کامپیوتر و موبایل نشست و بازی کرد ولی اگر این بازی‌ها را بلد باشیم در حیاط مدرسه می‌شود بازی کرد.»
- تمرین کار گروهی
هر یک از بچه‌ها مشغول رنگ‌آمیزی تکه‌ای از این پروژه هستند. کهن می‌گوید: «این کار باید در مجموع، یکدست و رنگ‌ها هارمونی داشته باشد. به همین دلیل بچه‌ها مدام با هم در تعامل هستند. هر کسی نمی‌تواند با سلیقه خودش تم رنگ را انتخاب کند. شاید برای بچه‌ها کمی سخت باشد اما تمرین کار گروهی است. اجتماع‌گریزی، بی‌تحرکی، ترویج خشونت و اعتیاد به بازی‌های کامپیوتری از نتایج منفی بازی‌هایی است که نسل امروز را مشغول خود کرده و وظیفه ماست تا آنها را با بازی‌هایی که هیجان و لذت و کارگروهی را ترویج می‌کنند آشنا کنیم و بازی‌ها را از معرض فراموشی نجات دهیم.» هریک از بچه‌ها رنگ‌آمیزی بازی را برعهده گرفتند که بیشتر دوست دارند. «کیا نبی‌ئی» می‌گوید:
«بازی‌های قدیمی خیلی هیجان‌انگیز است و برای من که اهل ورزش هستم بسیار جذاب است. تا قبل از اینکه معلمان مدرسه به ما این بازی‌ها را آموزش بدهندبلد نبودیم. امروز هم از یادگرفتن بازی‌های قدیمی و هم از رنگ‌آمیزی بوم‌ها خیلی خوشحالم.» شور و شوق بچه‌ها تا پایان روز ادامه دارد. مدیر و مسئولان مدرسه معتقدند که بازی وسیله‌ای برای تمرین بچه‌ها و آموختن زندگی اجتماعی است. بازی‌های بومی علاوه بر سادگی به کمترین ابزار و امکانات نیاز دارد و بیشتر سبب تحرک و شادی و خنده بچه‌ها می‌شود؛ بازی‌هایی که می‌تواند همه اعضای خانواده با هر سنی را دور هم جمع و روحیه همکاری را تقویت کند.