فیلمی برگرفته از زندگی کریستی براون هنرمند، شاعر و نویسنده معاصر ایرلندی که معلول مادرزاد بود و پشت ظاهر مچاله‌اش روحی پر شور و حساس و ذهنی باهوش داشت. کریستی بعد از مرگ ناگهانی پدرش شروع به نوشتن خاطراتش کرد و چون با پای چپ تایپ می‌کرد، نام کتابش را «پای چپ من» می‌گذارد. در حقیقت تنها پای چپ کریستی بود که او را به نقاشی بزرگ تبدیل کرد. روایت زندگی «هادی شعبانی» جوان خوش‌سیما و ورزشکار منطقه ۲۲ هم همان داستان پای چپ من است با این تفاوت که این بار فقدان این پای چپ، زمینه‌ساز همه موفقیت‌های هادی شده است.
هادی شعبانی در کودکی بر اثر یک حادثه پای چپش را از دست می‌دهد و حالا جوانی ۳۶ ساله است که باید این‌گونه معرفی‌اش کنیم: «فارغ‌التحصیل رشته سینما از دانشگاه هنر، دانش‌آموخته عکاسی در فرانسه، نقاش و مجسمه‌ساز، بنیانگذار آموزش آکادمیک عکاسی به نابینایان و معلولان جسمی-حرکتی، مدرس هنر به کودکان در مناطق محروم کشور و ورزشکار حرفه‌ای در رشته دوچرخه‌سواری و تیراندازی.»
رکاب‌زنان پیش می‌آید؛ جوانی با یک پای آهنی. با همین پای آهنی بیش از ۱۰۰ کیلومتر رکاب زده است. دوچرخه‌سواری ورزش مورد علاقه اوست، حتی پیشنهاد عضویت در تیم‌های حرفه‌ای کشورهای مختلف را نیز داشته با این حال وقتی پای گفت‌وگو با ما می‌نشیند دوست دارد قبل از اینکه او را یک ورزشکار حرفه‌ای معرفی کنیم زندگی‌اش را از منظر یک هنرمند روایت کنیم. هادی در همان روزهای سخت بیمارستان و در خلال همه جراحی‌های نفسگیر از مادرش یک هدیه دریافت می‌کند: «وسایل نقاشی».
نقاشی را روی تخت بیمارستان شروع می‌کند و آنقدر پیش می‌رود تا اینکه حالا شمار نمایشگاه‌هایی که در ایران و خارج از کشور برپا کرده از دستش در رفته است. خودش می‌گوید: «در رشته سینما از دانشگاه هنر مدرک گرفتم. دوربین عکاسی خریدم و حالا عکاسی بخش مهمی از فعالیت‌های هنری من است. معتقدم زمانی که انسان طرح و رنگ را بشناسد، می‌تواند دنیای تصویر را از دریچه‌های مختلف ببیند.»
- فرهنگسازی با دوچرخه
دوچرخه‌سواری برای او بیشتر از اینکه ورزش باشد وسیله‌ای برای فرهنگسازی است. هادی شعبانی وقتی پیاه‌روی یا دوچرخه‌سواری می‌کند، پای معلولش را پنهان نمی‌کند. او می‌گوید: «نیت من از دوچرخه‌سواری جدا از بحث ورزش و سلامت، فرهنگسازی است؛ اینکه به مردم شهرم نشان دهم یک معلول هم می‌تواند موفق شود. از عمد ورزش دوچرخه‌سواری را انتخاب کردم چون تصور دوچرخه‌سواری برای انسانی که پا ندارد سخت است. روزی ۱۸ کیلومتر تمرین می‌کنم و دوربین عکاسی همیشه در هنگام دوچرخه‌سواری با من است تا بتوانم ازمردم شهرم عکس بگیرم.»
- اختراع مفصل زانویی مصنوعی
مفصل زانویی که هادی شعبانی از آن برای دوچرخه‌سواری استفاده می‌کند اختراع خودش است. مفصلی که خم شدن زانو را تا ۱۷۰ درجه برای ورزشکارانی که پایشان از بالای زانو قطع شده امکان‌پذیر می‌کند. هادی می‌گوید: «۶ ماه به‌طور مستمر از این مفصل زانویی مصنوعی استفاده کردم و دیگر آزمایشش را پس داده است. این نمونه نسبت به نمونه خارجی‌اش قیمت بسیار مناسبی دارد. البته هنوز اسپانسری برای تولید انبوه پیدا نکرده‌ام.»
- دوچرخه‌سواری بدون پا، عکاسی بدون چشم
همه دستاوردهای هنری و ورزشی هادی شعبانی را که کنار هم می‌گذاریم به عزم و اراده‌ای آهنی می‌رسیم که به قول معروف برای پیمودن این مسیر کفش آهنی لازم است. هادی نه کفش آهنی بلکه پای آهنی دارد. چند سالی است که او با پای چپ آهنی‌اش با گروهی همسفر شده و به روستاهای دورافتاده ایران سفر می‌کند. او پیگیر حال و احوال کودکان و نوجوانان معلولی است که ناامید و رنجور زندگی می‌کنند. نگاه امیدوارانه او به موفقیت معلولان باعث شده تا آموزش تخصصی عکاسی و فیلمبرداری به نابینایان را آغاز کند. دوچرخه‌سواری بدون پا و عکاسی بدون چشم تنها از نگاه یک جوان باانگیزه و باهوش امکان‌پذیر است.