این توجه کمی عجیب است، چون بروز تغییری اساسی در روابط آمریکا و اسرائیل محتمل به‌نظر نمی‌رسد و غیراز ران پل، که جایی در میان نامزدها ندارد، احتمال نمی‌رود که نامزدهای موجود این «رابطه خاص» را زیر سؤال ببرند.
برخی منتقدان سیاست‌های خاورمیانه‌ای آمریکا امیدوار بودند باراک اوباما، که کمتر از سایر نامزدها به این موضوع پرداخته رویکرد منصفانه‌تری به مسئله بغرنج اسرائیل و فلسطین اختیار کند، اما با اظهارات اوباما در دفاع از اسرائیل به منظور بالا بردن شانس خود، امیدشان بر باد رفت.
طراح این خطمشی ظاهرا مشاور اصلی اوباما در امور منطقه، دنیس راس، مقام پیشین وزارت خارجه آمریکا و مجری اصلی مذاکرات فلسطینیان و اسرائیلی‌ها در دولت بیل کلینتون، است.
وی با تعریف اکثر مسائل منطقه در چارچوب نگرانی‌های امنیتی اسرائیل پیوسته به سمت اسرائیل متمایل بوده و از افراد برجسته مؤسسه سیاست‌های خاور نزدیک واشنگتن، وابسته به نهاد اسرائیلی (آیپک) و کارشناس خاورمیانه شبکه فاکس نیوز است.
البته حساسیت اسرائیل در مورد نتایج انتخابات آمریکا از یک جنبه توجیه‌پذیر است، چون بیشتر مردم اسرائیل سرمایه‌گذاری‌های چند میلیارد دلاری خود در اقتصاد آمریکا و کمک‌های نظامی آمریکا به اسرائیل را عاملی حیاتی در رشد و شکوفایی کشورشان تلقی می‌کنند.
بی‌تردید منافع ملی آمریکا با منافع ملی اسرائیل، جز احتمالا از دید آیپک، یکی نیست، اما با توجه به اظهارات نامزدهای ریاست‌جمهوری آمریکا تشخیص این تفاوت دشوار است و گاه چنین به‌نظر می‌رسد که بسیاری از آنان نامزد انتخاباتی در اسرائیل هستند نه آمریکا.
روزنامه اسرائیلی هاآرتص در سلسله جداولی ماهانه با عنوان «رتبه‌بندی نامزدهای ریاست‌جمهوری آمریکا بر اساس «عامل اسرائیل» به ارزیابی نامزدها از این منظر می‌پردازد و آنها را از 1 تا 10 درجه‌بندی می‌کند که 10 به معنای «بهترین فرد برای اسرائیل» و یک نشان‌دهنده بدترین فرد است.
جدیدترینِ این جداول مربوط به 17 ژانویه است. باید توجه داشت که ران پل، نماینده جمهوریخواه، در این رتبه‌بندی گنجانده نشده چون به اعتقاد تهیه‌کنندگان این جداول این کار اتلاف وقت است.
رودی جولیانی فرزند محبوب تل‌آویو است و در جدول رتبه 37/8 را به دست آورده است. این امر با توجه به شعارهایی از قبیل «اسرائیل تنها پایگاه آزادی و دمکراسی در خاورمیانه و تنها دوست کاملا قابل‌اعتماد آمریکاست» و «مردم آمریکا و مردم اسرائیل دوشادوش هم با تروریسم مبارزه می‌کنند.» جای تعجب ندارد.
جولیانی در نیویورک که بود با بیرون انداختن یاسر عرفات از کنسرتی در مرکز لینکلن در سال 1995 و رد کمک 10 میلیون دلاری شاهزاده‌ای سعودی پس از حادثه 11 سپتامبر به سبب جسارت او در انتقاد از سیاست‌های آمریکا در خاورمیانه امتیازات ارزشمندی کسب کرد. البته جولیانی از دور انتخابات استعفا داده است.
هیلاری کلینتون با کسب رتبه 62/7 مقام دوم را در جدول هاآرتص به دست آورده است. او کسب این رتبه غیرمنتظره را مدیون درخواستش برای انتقال سفارت آمریکا از تل‌آویو به بیت‌المقدس و تقدیر از دمکراسی موجود در اسرائیل است.
کلینتون ظاهرا نه تنها با چهره این دمکراسی در اراضی تحت اشغال کرانه باختری آشنا نیست بلکه ابایی هم ندارد از اینکه منافع آمریکا را با آرزوی دیرینه دولتمردان اسرائیل برای سلطه بر منطقه گره بزند. وی در سخنانش بر لزوم محوریت مسئله امنیت و آزادی اسرائیل در هرگونه رویکرد آمریکا به خاورمیانه تأکید کرده است.
او همچنین حامی سرسخت برپایی دیوار حایل میان اسرائیل و اعراب است.کلینتون مسلما دخترش را به ثبت‌نام در ارتش اسرائیل یا آمریکا تشویق نمی‌کند اما مشکلی ندارد که متحدان اروپایی سنتی آمریکا را برای اجرای اوامر اسرائیل زیر فشار بگذارد.
جان مک‌کین که زمانی لایق‌ترین نامزد نومحافظه‌کاران برای افروختن مشعل آزادی در خاورمیانه محسوب می‌شد رتبه بالا ولی ناامیدکننده 12/7 را کسب کرده است.
او که گویی به همه اسرائیلی‌ها عشق می‌ورزد و از تمامی اعراب متنفر است گفته «برقراری هرگونه معاهده صلح فراگیر بین اسرائیل و فلسطینیان مستلزم آن است که فلسطینیان اسرائیل را به رسمیت بشناسند، توسل به خشونت را برای همیشه کنار بگذارند، قراردادهای گذشته‌شان را به رسمیت بشناسند و نهادهای داخلی‌شان را اصلاح کنند.»
کلمه «بین» در زبان به وجود نوعی رابطه متقابل اشاره دارد اما مک‌کین احتمالا سر کلاس‌های دستور زبان آکادمی نیروی دریایی حاضر نمی‌شده است.
او همچون کلینتون به ضرب‌المثل «دیوار خوب، همسایه خوب» معتقد است و خوشحال می‌شود برای کمک به یک دوست زمین یک نفر دیگر را بدزدد، چون گفته «علت شکست معاهده اسلو این بود که فرض را بر امکان زندگی مسالمت‌آمیز مردم فلسطین و اسرائیل در کنار هم گذاشته بود، ولی دیوار امنیتی مشخص خواهد کرد که آیا این دو می‌توانند جدا از هم مسالمت‌آمیز زندگی کنند یا خیر.»
او همچنین با خرج کردن از کیسه مالیات‌دهندگان آمریکایی گفته «آمریکا باید هرگونه تجهیزات و فناوری نظامی که اسرائیل برای دفاع از خود لازم دارد و درصورت نیاز به میزانی فراتر از سطح فعلی در اختیار آن کشور قرار دهد.»
میت رامنی تنها موفق به کسب رتبه 5/6 شده است. او در تازه‌ترین نطق انتخاباتی با تأکید بر ضرورت تأسیس مدارسی غیراز «مدارس وهابی» در جهان عرب شگفتی افراد مطلع از شرایط خاورمیانه را برانگیخت.
و بالاخره می‌رسیم به جایگاه ته جدول که از آن باراک اوباما با رتبه 5 است. او با حمایت از تجاوز سال گذشته اسرائیل به خاک لبنان که به کشته شدن بیش از یک هزار غیرنظامی و به بار آمدن میلیاردها دلار خسارت منجر شد کوشیده وفاداری‌اش را به اسرائیل ثابت کند.
وی گفته «به اعتقاد من هر کشور دیگری هم که دو سربازش را ربوده بودند همان کاری را می‌کرد که اسرائیل انجام داد. من از واکنش اسرائیل در دفاع از خود حمایت می‌کنم.»
به‌نظر من که این گفته‌ها حالت طوطی‌وار و کنایه‌آمیز دارند. اوباما مدتی را در کشور مسلمان اندونزی زندگی کرده و چه بسا خودش هم اسلام‌گرایی مخفی باشد، ضمن اینکه اظهارات ستایش‌آمیز چند سال قبل او در مورد فلسطینیان نیز از یادها نرفته است.
www.antiwar.com
ژانویه 2008