سیاهچاله در واقع ناحیه‌ای از فضا-زمان است که آنقدر اثر گرانشی بالایی دارد که هیچ‌چیز، حتی ذرات و تابش‌های الکترومغناطیسی ازجمله نور، توان گریز از آن را ندارند. در واقع سیاهچاله همه‌چیز را می‌بلعد. اگر سیاهچاله نور را هم به درون خود می‌کشد چطور می‌توان از آن عکس گرفت؟
در واقع از خود سیاهچاله نمی‌توان عکسی گرفت. چون برای ثبت یک تصویر لازم است نوری از سوژه به دوربین‌های ما برسد. هر چند هیچ نوری پس از عبور از افق رویداد به بیرون درز نمی‌کند، اما ماده‌ای که اطراف سیاهچاله را در بر گرفته و در حال سقوط به درون آن است، همینطور که دور سیاهچاله می‌گردد و نزدیک‌تر می‌شود، چنان گرم می‌شود که شروع به درخشش می‌کند. در واقع اگر بخواهیم دقیق حرف بزنیم باید بگوییم در واقع دانشمندان موفق شده‌اند تصویری از افق رویداد یک سیاهچاله را ثبت کنند.
نقطه بی‌بازگشت سیاهچاله که «افق رویداد» نامیده می‌شود، رمز مهم رصد سیاهچاله‌هاست. با اینکه امکان رصد مستقیم سیاهچاله وجود ندارد، می‌توان از اثر افق رویداد آن عکسبرداری کرد. در واقع به‌خاطر ماهیت سیاهچاله که نور هم قابلیت فرار از آن را ندارد هر تصویری از آن در واقع یک ضدنور یا سایه‌نما به‌حساب می‌آید. گازها یا ستاره‌هایی که در اطراف یک سیاهچاله قرار دارند به دور این سیاهچاله می‌چرخند و قبل از آنکه به دورن آن بیفتند یا از افق رویداد آن عبور کنند از خود تابشی گسیل می‌کنند که قابل عکس گرفتن است.
در مرکز این تصویر، خود سیاهچاله قرار گرفته است و اطراف آن نوری است که از ماده در حال سقوط به درون سیاهچاله به ما می‌رسد. حلقه روشن دور سیاهچاله در واقع مربوط به خمیدگی و انحراف نور در اثر جرم بسیار زیاد سیاهچاله است.