از سالمندان و مادران باردار گرفته تا کودکان و معلولان همه و همه امروز نمی‌توانند به راحتی و به‌دور از هرگونه دغدغه در خیابان‌های شهر تردد کنند و متأسفانه این وضعیت برای معلولیت‌های شدیدتر، سخت‌تر و عذاب‌آورتر است. شرایط نامناسب ورودی ساختمان‌های اداری، ایستگاه‌های مترو و بی. آر. تی و حتی ساختمان‌های مسکونی موجب شده تا معلولان، خانه‌نشینی را به حضور در اجتماع ترجیح دهند.
رفتاری که جز افسردگی و گوشه‌نشینی را برای آنها به همراه ندارد. دسترس‌پذیری امکانات شهری برای همه اقشار جامعه از جمله معلولان امکان‌پذیر نمی‌شود مگر در سایه بهره‌مندی مدیریت شهری و مسئولان شهرسازی از نظرات کارشناسی این قشر. موضوعی که متأسفانه همواره مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرد و موجب شده تا حداقل اقدامات صورت گرفته در راستای ایجاد بسترهای دسترس‌پذیری شهر برای زندگی معلولان به‌طور کامل غیراصولی و غیرکارشناسی باشد.
وقتی از یک سو نه قوانین مصوب برای رفاه حال معلولان از سوی مسئولان اجرا می‌شود، نه علائم معلولیت‌ها در سایه عدم شناخت از سوی شهروندان مورد توجه قرار می‌گیرد، عرصه زندگی در شهر، هر روز برای معلولان سخت‌تر و سخت‌تر می‌شود.