به این همسایه پرصدا عادت کرده و خودشان هم از یاد برده‌اند که کدامشان قدم اول را به محله گذاشته و چه کسی مهمان دیگری شده است. اصلاً رسیدن به جواب این سؤال هم برایشان اهمیتی ندارد. می‌دانند که به دلایل مختلف از جمله توان مالی اندک، زندگی در کنار خط آهن را تاب آورده و حالا هم به این وضع عادت کرده‌اند. در این سال‌ها، برخی خانواده‌ها به‌خصوص آنهایی که در مناطق ۱۷ و ۱۸ زندگی می‌کردند، عاقبت بخیر شدند و با زیرزمینی شدن خط‌های آهن، صدای قطارها در اعماق زمین دفن شد، اما عده‌ای هم شانس نداشتند؛ مثل ساکنان محله‌های تختی، نازی‌آباد شرقی و جوادیه در منطقه ۱۶.
نه تنها قطارها سر از زیر زمین درنیاوردند، بلکه ریل‌ها زاد و ولد کردند و به تعدادشان اضافه شد! حالا هم دردسر جدیدی برایشان درست شده است. در این سال‌ها با حقوق اندک خود پس‌اندازی کرده و قصد دارند دستی روی سر و پیکر خانه‌های پیرشان بکشند، اما اجازه این کار را ندارند. مدیران شرکت راه‌آهن، حریم ریلی برای این محله‌ها مشخص کرده‌اند و خانه‌های زیادی در این طرح قرار دارند. اهالی نه تنها اجازه نوسازی خانه‌هایشان را ندارند، بلکه باید پا عقب کشیده و خانه‌هایشان را از این محدوده بیرون بکشند، گویی خانه خود را از ابتدا در محدوده‌ای غیرمجاز ساخته‌اند و باید آنها را تخلیه و حتی تخریب کنند.
موضوعی که به تازگی مطرح شده و اهالی از این حریم ریلی اطلاع نداشته و در این سال‌ها هم، کسی در این مورد اطلاع‌رسانی نکرده است. سر زبان افتادن این حرف، اهالی را بلاتکلیف و قیمت خانه‌هایشان را پایین آورده است. خرید این خانه‌ها عقلانی به نظر نمی‌رسد و از سوی دیگر، خانواده‌ها اجازه نوسازی منازل‌شان را ندارند تا چند صباحی دیگر، تا تعیین تکلیف این وضعیت، زیر سقفی محکم روزگار بگذرانند. برپایی نشست مشترک بین مسئولان شهری و راه‌آهن برای بررسی این موضوع و رفع مشکلات همسایه‌های خط آهن، همچنین ورود نهادهای دولتی برای اعطای تسهیلات ویژه به این خانواده‌ها برای رهایی از بلاتکلیفی و خرید یا ساخت خانه در نقطه‌ای دیگر از شهر، امری مهم است که باید سرلوحه فعالیت‌ها قرار گیرد.