غیاثی زمانی که ۲۰ ساله بود توانست با پشتکار و تمرین نام خود را در رشته پرش از ارتفاع برای سال‌ها ماندگار کند. زمانی که تمریناتش را برای بازی‌های آسیایی شروع کرد، فقط یک هدف داشت و آن هم برنده شدن بود. به همین دلیل تمرین‌ها را جدی گرفت و خاطره خوشی از قهرمانی‌اش در بازی‌های آسیایی تهران (۱۳۵۳)۱۹۷۴ به جا گذاشت و به «ستاره بازی‌های آسیایی» شناخته شد. ویترین خانه این قهرمان مزین به انواع مدال‌های طلا، نقره و برنز و تقدیرنامه‌هاست و سال‌هاست که هدفش آموزش به جوانان قهرمان‌پروری در این رشته است. با او در پیست دوومیدانی مجموعه ورزشی شهید کشوری منطقه۳ درباره تجربیات و خاطراتش به گفت‌وگو نشستیم.
- کارنامه ورزشکار هم‌محله‌ای
از سال ۱۳۴۳ تا ۱۳۵۶ حضور در تیم‌ملی ایران
۲۹ سال رکورددار ایران در رشته پرش از ارتفاع
دارنده ۲ مدال طلای قهرمانی آسیا و یک مدال نقره بازی‌های آسیایی
۲ مدال قهرمانی آسیایی
شکستن رکورد با ۲۱/۲متر در بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴
- شما چگونه متوجه استعداد خود در رشته پرش ارتفاع شدید؟
شاید باورتان نشود ولی در یک نزاع در مدرسه متوجه این استعداد شدم. وقتی ناظم مدرسه برای تنبیه به دنبالم دوید و پرش یک متر و نیمی مرا از روی سیم خاردارها دید، متعجب از سرعت دویدن و پرش بلندم، سر جایش ایستاد و تشویقم کرد. بعد از این ماجرا، ناظم مدرسه چند نوبت در ماه مرا با خودش به ورزشگاه امجدیه می‌برد. از همان دوران به ورزش علاقه‌مند شدم و با حضورم در ورزشگاه امجدیه و آشنایی با ورزش‌های مختلف موفق شدم در آتش‌نشانی استخدام شوم و آموزش ورزش‌های استقامتی در آتش‌نشانی شغل اصلی‌ام شد. به‌طور حرفه‌ای والیبال بازی می‌کردم و معمولاً برای دفاع با یک پا می‌پریدم و با هر پرش تا کمر بالای تور بودم. مسئولان سازمان آتش‌نشانی با دیدن پرش‌هایم مرا به استادان و مربیان این رشته معرفی کردند. به مرور زمان با تلاش‌های بی‌وقفه و تقویت توانایی‌هایم برای تیم‌ملی هم انتخاب شدم. آنقدر به این رشته علاقه‌مند شدم که در دوران جوانی در حال تمرین بودم تا در مسیری که انتخاب کرده‌ام موفق شوم و این ورزش دیگر با من و زندگی‌ام عجین شد.
- تیمور غیاثی بالاتر از ورزشکاران چین و ژاپن بر سکوی قهرمانی بازی‌های آسیایی تهران قرار گرفت؛ خبری که سال ۵۳ در ایران غوغا کرد. از خاطره آن روز برایمان بگویید؟
شهریور ماه سال ۵۳ روزی فراموش نشدنی برای من و ۱۰۰ هزار نفر تماشاچی ورزشگاه آزادی بود. آن روز در رقابت بازی‌های آسیایی تهران به مصاف نی‌نی چین، معروف به پرنده چین رفتم و او را در مسابقه پرش ارتفاع با رکورد ۲۱/۲ شکست دادم. رقیب چینی‌ام طی سال‌ها عنوان‌های زیادی برای خودش در این رشته کسب کرده بود و اصلاً فکرش را هم نمی‌کرد به سکوی دوم تنزل کند. همین قهرمانی و بعد از آن تشویق بزرگان ورزش موجب شد به تمرین‌هایم ادامه دهم و دست از تلاش برندارم.
- آیا برای آموزش به جوانان هم فعالیتی دارید؟
خیلی سال است که ورزشگاه شهید کشوری خانه دوم من شده است. ساکن این منطقه نیستم اما رفت و آمدی که به این منطقه دارم باعث شده تا با جوانان این منطقه ارتباط زیادی داشته باشم. برخی از اهالی برای پیاده‌روی به ورزشگاه می‌آیند و همین پیاده‌روی به من این حس خوب را می‌دهد که اهالی هنوز برای ورزش به ورزشگاه قدیمی محل خودشان سر می‌زنند و به اینجا رفت‌وآمد دارند. استعدادیابی جوانان و تشویق آنها به رشته پرش ارتفاع و دوومیدانی دغدغه این سال‌های من بوده و خوشبختانه با تلاش‌هایی که برای تقویت این ورزش انجام داده‌ایم، ورزشگاه شهید کشوری به امکانات خوبی تجهیز شده و شاهد اتفاق‌های خوبی هم بوده‌ایم. امیدوارم در آینده از ورزشکاران جوان و پرتلاش این رشته، خبر قهرمانی‌های بین‌المللی را از رسانه‌ها بشنویم.
- امکانات مجموعه ورزشی شهید کشوری در حدی هست که جوانان منطقه را به ورزش کردن ترغیب کند؟
بله، این مجموعه امکانات خوبی دارد. به‌عنوان سخنگوی دبیرکل و سخنگوی سازمان تیم‌های ملی فدراسیون دو و میدانی برنامه‌های زیادی با سایر همکاران برای این ورزش تدارک دیده‌ایم و خوشبختانه توجه خوبی به تجهیز امکانات این ورزش شده است. در سال‌های اخیر وسایل و امکانات در ورزشگاه‌ها به گونه‌ای در اختیار شهروندان قرار داشته که مربیان به راحتی توانسته‌اند استعدادیابی کنند و بعضی از این استعدادها به فدراسیون معرفی شده‌اند. برای این ورزش، فیزیک ورزشکار و علاقه حرف اول را می‌زند. اگر علاقه و پشتکار باشد، می‌توان بهترین رکوردها را ثبت کرد.