او از سال ۱۳۸۹ نامش در لیست اعضای تیم‌ملی نوجوانان و جوانان قرارگرفت و عضویت در تیم‌ملی بزرگسالان و حضور در فینال مسابقات جهانی سال ۲۰۱۸ آخرین افتخاری بود که از آن خود کرده. «سیدمحمد شفیعی» آرزو دارد در لباس یک آتش‌نشان از توانایی‌اش برای خدمت به مردم بهره‌بگیرد. درحالی‌که بعد از گذشت ۱۳ سال فعالیت حرفه‌ای هنوز هم برای تمرین به قدیمی‌ترین باشگاه خود می‌آید برای گفت‌وگویی دوستانه در یکی از جلسات تمرینش با او همراه می‌شویم.
بچه‌های قد و نیم‌قد به‌ترتیب با کوله‌هایی که بر دوش دارند، با ادای احترام به «سیدمحمد شفیعی» وارد سالن ژیمناستیک می‌شوند. به نظر می‌رسد تعداد زیاد کودکان نشانه استقبال خوب اهالی محل از رشته ژیمناستیک باشد، اما این ورزشکار جوان می‌گوید: «بیشتر این کودکان به تقاضای خانواده و با هدف ایجاد آمادگی در رشته‌های دیگر، ابتدا وارد این رشته ورزشی می‌شوند و بعد از مدت کوتاهی آن را ترک می‌کنند. در گذشته هم این مجموعه پر از جمعیت بود، اما اکنون من تنها فردی هستم که از آن گروه باقی مانده و کماکان فعالیت می‌کنم. » وی ادامه می‌دهد: «همان ابتدای راه در ۷ سالگی موفق به کسب مقام‌های استانی شدم و به پیشنهاد مربی‌هایم این رشته را به‌صورت حرفه‌ای ادامه دادم. از سال ۱۳۸۹ وارد تیم‌ملی نوجوانان شدم، بعد از آن در تیم‌ملی جوانان فعالیت کردم و حالا هم عضو تیم‌ملی بزرگسالان هستم و آخرین مقامی که کسب کرده‌ام، فینالیست شدن در مسابقات جهانی سال ۲۰۱۸ بود.»
این ورزشکار که در شاخه‌های مختلف ژیمناستیک فعالیت می‌کند می‌گوید: «ورزش حرفه‌ای را با مربی خوبم «منصور راضی‌نژاد» آغاز کردم. هنوز هم به خاطر او برای تمرین به اینجا می‌آیم و فقط در زمان برگزاری اردوها به ورزشگاه انقلاب و شهید شیرودی می‌روم. وسایل این مجموعه خیلی قدیمی و نیاز است که تشک‌های آن تعویض شود، اما با این حال شرایط اینجا نسبت به مجموعه‌های مناطق دیگر که برخی از آنها حتی سالن اختصاصی برای ژیمناستیک هم ندارند خیلی بهتر است. »
- خدمت به مردم
او ارادت خاصی به محله یاخچی‌آباد دارد و می‌گوید: «به دلیل آسیب‌ها و ناهنجاری‌های اجتماعی که در محله‌های جنوبی شهر دیده می‌شود، اغلب نگاه مثبتی نسبت به این بخش از شهر وجود ندارد. این در حالی است که قهرمانان ورزشی زیادی ساکن جنوب شهر هستند، آنهایی هم که ورزش نمی‌کنند به دلیل دغدغه‌های زندگی از آن دور مانده‌اند. » همه بچه‌های باشگاه، او را خوب می‌شناسند و از ورزش کردن در کنارش لذت می‌برند. وقتی از تصمیماتش برای آینده سؤال می‌کنیم، می‌گوید: «من عاشق ژیمناستیک هستم، رشته تحصیلی‌ام در دانشگاه هم تربیت‌بدنی است و هر روز با وجود سختی‌های بسیار تمرین می‌کنم، اما متأسفانه چون آنطورکه باید به این رشته پُر مدال بها داده نمی‌شود، شرایط موجود برای من به‌عنوان عضو تیم‌ملی ژیمناستیک رضایتبخش نیست. » او با اشاره به اینکه از کودکی علاقه خاصی به شغل آتش‌نشانی داشته است، می‌گوید: «قصد دارم به‌زودی تحصیل در حوزه آتش‌نشانی را پیش بگیرم و به جای فعالیت حرفه‌ای در ژیمناستیک، مهارتم را در خدمت نجات جان همنوعانم بگذارم. »
- قدر قهرمانان را بدانیم
«منصور راضی‌نژاد» مربی سید محمد شفیعی خودش از سال ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۳ عضو تیم‌ملی بزرگسالان بوده است. او درباره شاگردش می‌گوید: «از کودکی شاهد استعداد و جسارت سیدمحمد برای فعالیت در این رشته بودم و می‌دانستم آینده‌اش روشن است و اکنون افتخار بزرگی برای محله‌اش محسوب می‌شود. » وی ادامه می‌دهد: «از بین تعداد زیادی ورزشکار خردسال، یک قهرمان مانند محمد رشد کردند که باید مورد قدردانی قرار بگیرند. » راضی‌نژاد با اشاره به اینکه افراد دیگری همچون «امید آزمون»، «علی تفرشی» و «کاظم قربانی» هم از اینجا فعالیتشان را آغاز کرده‌اند، می‌گوید: «مشکل عمده ما این است که به سختی یک قهرمان را پرورش می‌دهیم ولی برای نگهداشتن و حفظ او برنامه‌ریزی نمی‌کنیم. توصیه من این است که قدر این بچه‌ها را بدانیم تا افتخارات بیشتری برای کشورشان رقم بزنند.»