این نوجوان ورزشکار که از سال۹۲ به‌صورت حرفه‌ای ورزش «نینجارنجر» را آغاز کرده، می‌گوید: «وقتی برای نخستین بار به واسطه یکی از دوستان هم‌محله‌ای با ورزش رزمی و ترکیبی نینجارنجر آشنا شدم، آنقدر جذبش شدم که خیلی زود پدر و مادرم دست از مخالفت برای حضور من در این رشته رزمی برداشتند. به نظرم ورزش کردن به اندازه درس خواندن اهمیت دارد و مشتاقانه حاضرم به همه دوستانم آموزش دهم. »
او همچنین درباره برپایی دورهمی‌های ورزشی در محله‌شان می‌گوید: «۳ سال است که تابستان‌ها اوقات فراغت‌مان بیشتر است و روزهای زوج در بوستان شمشیری با دوستانم جمع می‌شویم و هرکسی در هر ورزشی تخصص دارد به بقیه آموزش می‌دهد. اول ۵ نفر بودیم و الان تعدادمان به ۳۰ نفر رسیده است. البته مادرها هم همراهی‌مان می‌کـنند. ورزش در کنار همدیگر انگیـــــزه بیشتری به آدم می‌دهد. »