ایشان در سخنرانی کوبنده خود، حادثه حمله به فیضیه را مورد مؤاخذه قرار دادند و به شخص شاه و پیروی از سیاست‌های اسرائیل و اعتراض شدید اللحنی کردند.
صبح این روز در تهران نیز مردم به خیابان‌ها ریخته و در میدان بهارستان و دانشگاه تهران تجمع می‌کنند. روز بعد نیز تظاهرات و حرکت‌های خیابانی ادامه می‌یابد. این حرکت‌ها در قم در شکل دسته‌های عزاداری تا نیمه‌های شب ادامه پیدا می‌کند. در نیمه‌شب ۱۲ محرم یعنی ۱۵ خرداد، مأمورن نظامی به منزل امام خمینی(ره) هجوم آورده، او را دستگیر می‌کنند و از قم به باشگاه «افسران تهران» و از آنجا به پادگان «قصر» منتقل می‌کنند.
در روز ۱۵ خرداد با پیچیدن خبر دستگیری امام، آتش اعتراضات تا شهرهای قم، تهران، وارمین، مشهد و شیراز زبانه می‌کشد. سیل جمعیت در خیابان‌های مرکزی غیرقابل کنترل می‌شود و مأموران نظامی به روی تظاهرکنندگان شلیک می‌کنند. این روند ۲ روز ادامه پیدا می‌کند.
فجیع‌ترین حادثه، قتل عام دهقانان کفن‌پوش ورامینی بود که در پشتیبانی از امام، راهی تهران شده بودند. مأموران نظامی در سرپل «باقرآباد» با جمعیت کفن‌پوش روبه‌رو شدند و با سلاح‌های سنگین مردم را قتل عام کردند.