وقتی اداره برق برای متجاوزان به حریم رودخانه برق می‌کشد و اداره منابع طبیعی هم راه را برای تصرف مراتع باز می‌گذارد و اداره آب برای رستوران‌های حاشیه جاجرود انشعاب آب می‌دهد و... دیگر چه توقعی می‌توان داشت برای کوتاه کردن دست آنهایی که چشم طمع دوخته‌اند به تنها تکه‌ای از تهران که مثل ریه تنفسی پایتخت‌نشین‌ها عمل می‌کند. با نگاهی گذرا به دامنه‌ها و کوهپایه‌های شمال شرق و شمال غرب تهران خواهید فهمید که آهنگ ساخت‌وساز در بخش‌های وسیعی از منطقه همچون بیماری وخیمی طبیعت را در خود فرو می‌بلعد و دیگر اثری از سرسبزی و طراوت این مناطق باقی نمی‌گذارد.
این مسئله همان تهدید بزرگی است که از سال‌های نخست دهه ۷۰ در عرصه‌های طبیعی حاشیه شهر آغاز شده و با وجود پیگیری‌ها و اخطارهای مستمر همچنان به راه کج خود ادامه می‌دهد. بهتر است همین حالا پنجره‌ها را باز کنیم و نیم نگاهی به بالادست منطقه خودمان بیندازیم. صحنه غم‌انگیزی است... کارشناسان مسائل شهری اعتقاد دارند که حریم طبیعی تهران در پشت حصاری از برج‌های کوتاه و بلند گرفتار مانده و تا چند سال دیگر اثری از آن باقی نمی‌گذارد چه بسا در نخستین طرح جامع شهر که در سال ۱۳۴۷ به اجرا در آمد نیز به حفظ و نگهداری از آن تأکید شده بود. حامیان محیط‌زیست عقیده دارند روند ساخت‌وسازهای کنونی در پایتخت و به‌خصوص در قسمت‌های بالادستی چنانچه به همین صورت ادامه پیدا کند تخریب بافت‌های حیاتی و طبیعی سرنوشت تلخی را برای دیدنی‌ترین نقاط شهر رقم خواهد زد.
تاریخ انتشار: ۲ تیر ۱۳۹۸ - ۱۶:۰۸
مهدی علیپور-دبیر تحریریه: داستان ساخت‌وساز غیرمجاز و تجاوز به محیط‌زیست در شمال تهران به‌ویژه لواسان مثل یک داستان تکراری است که از بس گفته و شنیده شده دیگر حساسیت کسی را بر نمی‌انگیزد یا اگر برانگیزد از دست کسی‌کاری بر نمی‌آید.