جنسیت هم محدودیتی برای تمرین آن به وجود نمی‌آورد و مربیان خانم نیز در حال تمرین دادن علاقه‌مندان این رشته‌اند؛ ورزشی شبیه «جودو» با لباس‌هایی به همان سبک و سیاق. مسابقه ندارد و از آن به‌عنوان یکی از رشته‌های دفاع شخصی یاد می‌شود. «پیروز بشر» معاون مدیر فضای سبز شهرداری منطقه که سال‌هاست این رشته را تمرین می‌کند با گرد هم آوردن برخی همکاران و اهالی، این رشته ورزشی که آن را هنر می‌داند، رایگان آموزش می‌دهد. با او درباره این رشته همصحبت شده‌ایم.
قبل از ورود به تاتامی، می‌گویند «اونگای شیماس» یعنی بفرمایید تمرین و هنوز این جمله تمام نشده صدای گروپ و گروپ به زمین زده شدن کسانی که در حال تمرین آی. کی. دو هستند، حسابی جلب توجه می‌کند. دیدن زمین خوردن ورزشکاران در حال تمرین، چهره خشنی از این رشته در ذهن ترسیم می‌کند. هر بار که در پس یک فریاد، ورزشکاری روی هوا می‌رود و بر زمین می‌خورد، بدون برو و برگرد فکر می‌کنید دست یا پایی در تمرین می‌شکند و ورزشکار آسیب می‌بیند. اما چهره خشن و پر جست‌وخیز آی. کی. دو، آن چیزی نیست که به نظر می‌رسد. «پیروز بشر» ۲۸ سال است در شهرداری منطقه۷ کار می‌کند و چند سالی است مربی آی. کی. دو ورزشکاران ساکن این منطقه شده است. او می‌گوید: «در ظاهر آی. کی. دو خشن است. این نگاه که تنها آدم‌های خشن وارد رشته‌های رزمی می‌شوند، درست نیست.» بشر حرفش را این‌طور ادامه می‌دهد: «فرد خشنی نیستم و از دعوا و درگیری بدم می‌آید. برخی شاگردانم دکترای جامعه‌شناسی، برخی فوق‌لیسانس اقتصاد و مابقی نیز تحصیلات عالی دارند و همه از دعوا و درگیری بیزارند. بنابراین رشته‌ای که تمرین می‌کنیم نه تنها تناسبی به روحیه خشن ندارد بلکه سبب آرامش روحی و فکری هم می‌شود.»
- رشته هنری است نه رزمی
معاون مدیر فضای سبز شهرداری منطقه۷ پایتخت، رشته‌ای را که در آن تدریس می‌کند نه یک ورزش بلکه یک هنر می‌داند و برای آن دلیل می‌آورد: «آی. کی. دو بیشتر از ۵ هزار فن دارد. این رشته، شامل فنون دفاعی است و چون معلوم نیست فرد مهاجم با چه روشی به شما حمله می‌کند، فنون زیادی برای دفاع در مقابل مهاجم دارد. بنابراین باید هنرمندانه این فنون را تمرین کرد و از آن برای دفاع شخصی بهره گرفت. » او براین‌باور است که می‌توان با استفاده از فنون این رشته، از نیروی فرد مهاجم به‌عنوان سلاح بر ضد خودش استفاده کرد: «کسی که آی. کی. دو تمرین می‌کند، چند مهارت را یاد می‌گیرد. نخست اینکه می‌تواند به سرعت فکر کند که در مقابل مهاجم چه روشی را برای دفاع از خود انتخاب کند. دوم با این کار تمرکز فرد بالا می‌رود و می‌تواند روش مناسبی برای دفاع از خود انتخاب کند. با این رویکرد، زور فرد مهاجم به سلاحی بر علیه خودش تبدیل می‌شود و نیاز به زحمت و توان زیادی برای دفاع از خود وجود ندارد.» - برای تمرین به مناطق دیگر می‌رویم
دفاع شخصی آن هم در منطقه ۷ که با برخی ناهنجاری‌ها دست و پنجه نرم می‌کند، نه یک ورزش که می‌تواند یک ضرورت باشد؛ ضرورتی که نیاز به فضای تمرین و آموزش دارد. بشر در این‌باره می‌گوید: «مدت‌هاست که از طریق اداره رفاه و ورزش شهرداری منطقه، خواهان تأمین فضای ورزشی مناسب برای تمرین دادن به علاقه‌مندان این رشته دفاعی هستم. متأسفانه با همه پیگیری‌ها و مساعدت‌هایی که از سوی مسئولان منطقه انجام شد، فضایی برای اینکه بتوانم تعداد بیشتری از اهالی و همکارانم را آموزش بدهم، در اختیارم قرار نگرفت. ناچارم برای تمرین کردن و تمرین دادن به ۲۰ هم‌محله‌ای و شاگردانم به مناطق دیگر از جمله منطقه۳ بروم. امیدوارم جایی در منطقه برای تمرین در اختیارم قرار گیرد تا اهالی بیشتری جذب این رشته شوند.»
اهالی، علاقه‌مند فراگیری دفاع شخصی
«مهدی حاجی‌محمدی» ۳۸ ساله است و ۳ سالی می‌شود که با رشته آی. کی. دو آشنا شده است. او که در اداره آموزش شهرداری منطقه کار می‌کند، می‌گوید: «کارکنان منطقه علاقه زیادی به فعالیت‌های ورزشی دارند به شرط اینکه در خود مجموعه شهرداری فضایی برای تمرین کردن داشته باشند. حتی اهالی منطقه و آنهایی که از این کلاس باخبر شده‌اند، خواستار حضور در تمرین‌ها و فراگیری آی. کی. دو شده‌اند. چون جایی برای این کار در منطقه نداریم، نمی‌توانیم به این درخواست‌ها جواب مثبت بدهیم.» او پیشنهادی برای توسعه این رشته در منطقه دارد: «سالن‌هایی در منطقه داریم که «تاتامی» دارند و می‌توان از این سالن‌ها که بخشی از آن در اختیار شهرداری است، برای تمرین استفاده کرد. تحقق چنین هدفی نیاز به هماهنگی‌هایی دارد که انجام آن، کار سختی نیست.»
- دستیابی به آرامش روحی و خودکنترلی
«برخی هنگامی که رشته‌ای رزمی را یاد می‌گیرند تا مدت‌ها در کوچه و خیابان دنبال دعوا و درگیری هستند اما با تمرین‌هایی که استاد «بشر» یادمان می‌دهد، خودکنترلی، تمرکز بر رفتار و نظم و انضباط به‌عنوان پایه تمرین‌ها مورد تأکید قرار می‌گیرد و تا به حال پیش نیامده به واسطه مهارت‌های رزمی با کسی دعوا کنم.» این حرف‌های «مهدی لطفی» است که از کودکی به رشته‌های رزمی علاقه داشته است. او درباره رشته‌ای که این روزها تمرین می‌کند، می‌گوید: «مجموعه‌های رزمی زیادی در منطقه ۷ وجود ندارد یا من آنها را نمی‌شناسم. با اینکه از بچگی علاقه‌مند تمرین‌های رزمی بوده‌ام، کمتر پیش آمده بود در کلاس‌های آکادمیک و زیر نظر مربیان برجسته تمرین کنم. وقتی متوجه حضور استاد بشر در شهرداری و تمرین‌های آی. کی. دو شدم، علاقه دوران نوجوانی‌ام در من زنده شد. اکنون هرجا که استاد، کلاس و برنامه تمرین دارد من هم حاضر می‌شوم و با دوستان دیگر تمرین می‌کنم. » لطفی این رشته رزمی را بر کار و زندگی شخصی‌اش مؤثر می‌داند و ادامه می‌دهد: «تا پیش از اینکه تمریناتم را زیر نظر مربی شروع کنم، آرامشی را که امروز دارم نداشتم. حتی دردی در کتفم احساس می‌کردم که با تمرین‌ها، دیگر آن را حس نمی‌کنم.»