همشهری آنلاین - بهروز رسایلی: درست ۲۵ روز پیش بود که پس از آخرین باخت پرسپولیس در لیگ برتر برابر نفت مسجد سلیمان، موجی از بی‌رحمانه‌ترین انتقادات علیه گابریل کالدرون راه افتاد. طبق معمول طلایه‌دار این موج، برخی از پیشکسوتان پرسپولیس از جمله چهره همیشه حاضر، بهروز رهبری‌فرد بودند. مدافع پیشین سرخ‌ها در آن زمان در مصاحبه‌ای عجیب مدعی شده بود: «کالدرون ترسوترین مربی خارجی است که به فوتبال ما آمد. حتی نمی‌تواند یک تصمیم معمولی بگیرد. برانکو یک‌باره با رامین رضاییان یا محسن مسلمان لج‌بازی می‌کرد و یک فصل آنها را بیرون می‌گذاشت، اما کالدرون اینطور نیست.»
حالا بگذریم از اینکه حتی پیش از این اظهارات هم کالدرون با نیمکت‌نشین کردن جلال حسینی و شجاع خلیل‌زاده نشان داده بود هر چه باشد «ترسو» نیست، اما به هر حال داستان مربی آرژانتینی در این ۲۵ روز بسیار جذاب‌تر هم شده است. پرسپولیس طی این مدت پنج پیروزی مهم حذفی و لیگی به دست آورده، اما مهم‌تر از آن ترکیب نیمکت‌نشینان این تیم در بازی با پارس جنوبی بود؛ جایی که علیرضا بیرانوند، جلال حسینی، کمال کامیابی‌نیا و سیامک نعمتی به ردیف کنار کالدرون نشستند و بازی را تماشا کردند. جالب‌تر اینکه برای امثال امید عالیشاه و حسین ماهینی حتی روی نیمکت هم جا نبود و به سکو منتقل شدند. آیا واقعا کسی که این تصمیمات را می‌گیرد، ترسو است؟
متاسفانه بسیاری از پیشکسوتان فوتبال ایران که صاحب تریبون هستند و اظهارات‌شان به هر حال روی بخشی از بدنه جامعه هواداری اثرگذار است، به جای دعوت عموم مردم به بردباری و زمان دادن به مربیان تازه‌وارد، خط مقدم حمله به آنها را تشکیل می‌دهند؛ آنچه در بسیاری از موارد منجر به اخراج زودهنگام این مربیان و حیف و میل اموال عمومی شده است. شاید اگر چند پیروزی به هنگام کالدرون نبود، حالا او هم با برچسب ترسوترین مربی تاریخ از ایران رانده می‌شد تا نیمکت پرسپولیس یک بار دیگر بین امثال دایی و درخشان دست به دست شود. کاش دوستان پیشکسوت و منتقد، کمی در این رویه منسوخ و نخ‌نما تجدید نظر کنند.