به گزارش همشهری آنلاین به نقل از هاوکن‌یو، علی‌رغم ارتباطات شفاهی و کتبی، ارتباط غیرکلامی یک زبان حقیقی نیست. تفسیر درست یا غلط اشارات غیرکلامی خاص توسط افراد آزادانه صورت می‌گیرد. پس در مورد این اشارات زبان بدن هوشیار باشید:
- زل‌زدن: مراقب باشید به کجا نگاه می‌کنید
ما بارها و بارها در رابطه با استفاده از ارتباط چشمی هنگام به‌کارگیری زبان بدن و برقرای ارتباط صحبت به میان آوریدم. ولی زل‌زدن با ارتباط چشمی متفاوت است.
این‌که چشمان ما به کجا خیره و متمرکز شده است کاملا آشکار است اما گاهی خودمان به آن توجهی نمی‌کنیم. ممکن است این را از همکار خانمتان شنیده باشید که «فلانی همیشه به من زل می‌زند». پس مراقب باشید که مدت زمان و نوع نگاه شما می‌تواند مانند یک شمشیر دو لبه باشد.
- تماس‌های فیزیکی در زبان بدن
برقراری تماس جسمی با شخص دیگر می‌تواند نزدیکی و صمیمیت را نشان دهد، یا نشانگر همدردی و نگرانی باشد (مثلا وقتی دستتان را روی دست یا شانۀ طرف مقابل می‌گذارید)؛ اما گاهی ممکن است دیگران یک تماس بی‌قصد و غرض و ساده را هم اشتباه برداشت و آن را بی‌احترامی و رد کردن مرز ارتباطی تلقی کنند یا آن را به عنوان نشان‌دهنده تسلط یا پایین‌آوردن خودشان تفسیر کنند. دیگران را بااحتیاط و دقت لمس کنید. بدانید چه شخصی در چه جایگاهی و با چه میزان صمیمیت و آشنایی مقابل شما قرار دارد.
- خمیازه کشیدن: به اندازۀ کافی نخوابیدی؟
ممکن است زمانی که با همکارتان صحبت می‌کنید این اتفاق را تجربه کرده باشید- یک خمیازۀ سرکوب شده را رها می‌کنید و بعد خوب نخوابیدنتان در شب گذشته را بهانه می‌کنید- و عکس‌العمل فوری طرفتان این است که «حوصله‌ات را سر بردم؟» چه بهانۀ غیرماهرانه‌ای آوردید. گاهی نمی‌شود جلوی خمیازه را گرفت و در بسیاری از مواقع هم می‌توان. اگر توانستید این حرکت را مخفی کنید و یا از وقوع آن جلوگیری کنید. نمی‌توانید تصور کنید خمیازه کشیدن تا چه اندازه تاثیر منفی روی ارتباط شما و طرف یا طرف‌های مقابلتان دارد.
- دست دادن و زبان بدن: شل و سرد، بدون صمیمیت
دست دادن شما به طور خاص موقع مصاحبۀ کاری یا ملاقات با افراد جدید بسیار مهم و امری اجتناب‌ناپذیر است که از همین بعد هم اهمیت زیادی در ارتباطات اجتماعی دارد. دست دادن باید محکم باشد، البته نه خیلی محکم.
یک دست دادن بی‌روح و شل می‌تواند نشانۀ عدم علاقه و میل شما باشد. این نوع دست دادن و یا حرکت دادن طولانی‌مدت و مدام یک تصور اولیۀ خیلی بد را شکل می‌دهد هر کدام می‌تواند یک تاثیر اولیه بد را برای طرف مقابل شما داشته باشد.
- فضای شخصی: از حباب من برو بیرون
همگی ما حبابی را به عنوان فضای شخصی اطرافمان با خودمان حمل می‌کنیم- منطقۀ امنی که دیگران باید بیرون آن بمانند، مگر این‌که خودمان اجازۀ ورود به آنها داده باشیم. این فضا بسته به محل زندگی، جنسیت، شخیصت و حتی سن و سال می‌تواند متفاوت باشد. برخی، افراد را در کمتر از یک متری خود نمی‌توانند تحمل کنند و برخی با در کنار دیگران قرار گرفتن مشکلی ندارند. این شما هستید که باید تشخیص دهید تا چه اندازه به یک فرد می‌توانید نزدیک باشید و یا حتی وارد این فضای شخصی شوید. نزدیک شدن بیش از حد به کسی می‌تواند باعث ناراحتی یا حتی عصبانیت او شود. پس برای رعایت جوانب اطمینان سعی کنید فاصله مناسب را با افراد اطراف خود حفظ کنید.
- لبخند زدن: به چی لبخند می‌زنی؟
لبخندها نیازمند مهارتند و اغلب برداشت‌های آزادانه‌ای توسط افراد از آنها می‌شود. گاهی اوقات رابطه شما را صمیمی‌تر و گاهی بی‌احترامی تلقی می‌شوند. لبخند زدن در وقت و مکان نادرست می‌تواند به عنوان توهین، بی‌احترامی و حتی مسخره کردن برداشت شود.
همچنین تحقیقات نشان داده‌اند که مردان اغلب لبخند زدن بدون منظور زنان را به عنوان حرکت‌های سبک برداشت می‌کنند. همان‌طور که در مورد خیره شدن گفته شد، زمانی که موقع لبخند زدن می‌شود مراقب فضا و نشانۀ غیرکلامی که برای دیگران می‌فرستید باشید. اما مد نظر داشته باشید از سوی دیگر نیز لبخند به‌جا و صحیح هم می‌تواند به صمیمیت و بهتر شدن تاثیر اولیه کمک کند.
- حرکات اضافی
ساییدن و فشردن دست‌ها، یا دیگر شکل‌های لمس کردن خودتان، می‌تواند توسط دیگران به عنوان نشانۀ رنج، ناراحتی یا مضطرب بودن شما برداشت شود. سعی کنید از دست به کمر ایستادن، باز کردن پاها و حتی گاهی مواقع بی‌دلیل دست به سینه ایستادن خودداری کنید. هرچند استفاده به جا از این حرکات در جای خود کاربردهای فراروانی به همراه دارند.
- ژست‌ها (حرکات بیانگر و اشاره)
بعضی از ژست‌ها، مانند واژه‌ها، معنی دارند، مثلا نشان دادن انگشت شست دست به دیگری که می‌تواند متناسب با فرهنگ‌های دیگر نشان از تایید یا حتی بی‌احترامی باشد. نکته اینجاست که فرهنگ محل و فردی را که قرار است از زبان‌های اشاره استفاده کنید باید بدانید و آشنایی داشته باشید، با این حال مراقب باشید، بعضی از حرکات در یک فرهنگ هیچ منظور خاصی در خود ندارند، اما همین حرکت در فرهنگ دیگر ممکن است معنی بسیار متفاوتی داشته باشد. مثلا «نشانه انگشت شست» یا همان OK در فرهنگ دیگری می‌تواند بسیار وقیح باشد و یا حتی به معنی «به مبارزه طلبیدن» باشد.