این سندروم که با عارضه "بیماری ناشی از حرکت"(motion sickness) که مردم به آن ماشین‌زدگی می گویند ، شباهت دارد و در طی دوره‌ای رخ می‌دهد که دستگاه دهلیزی گوش داخلی - که وظیفه حفظ تعادل و موقعیت یابی بدن را به عهده دارد - با حالت شناوری فرد در وضعیت بی‌وزنی سازگار می‌شود
فضازدگی در سفرهای اولیه فضایی ناشناخته بود، چرا که در آن زمان فضانوردان جای چندانی برای حرکت نداشتند. به نظر می‌رسد این عارضه زمانی که فضانوردان امکان تحرک بیشتری پیدا کنند تشدید می‌شود، بنابراین فضازدگی در سفینه‌های بزرگتر شایع‌تر است. حدود 60 درصد فضانوردان شاتل‌‌ها (سفینه‌های فضایی رفت و برگشت) در اولین پروازشان این علائم را تجربه کرده‌اند.
علائم این سندروم مانند ماشین‌گرفتگی از حالت تهوع خفیف و گیجی تا استفراغ و ناراحتی شدید متفاوت است؛ اغلب سردرد و تهوع به درجانت مختلف گزارش می‌شود.در حدود نیمی از مبتلایان تنها ناراحتی خفیفی را تجربه می‌کنند؛تنها ده درصد فضانوردان به شکل شدید این سندروم دچار می‌شوند.
داروهای جدیدی که برای درمان ماشین‌گرفتگی به کار می‌روند در فضازدگی هم موثرند، اما ندرتا مورد استفاده قرار می‌گیرند؛ اعتقاد براین است که زمان دادن به فضانوردان برای سازگار شدن با شرایط جدید ،بهتر ازتجویز داروهایی است که آنها در طول ماموریت خواب‌آلوده هم می‌کند.
راه حل کلی در حال حاضر این است که در روزهای اول ماموریت فعالیت‌های مهم و پیچیده( به خصوص راهپیمایی فضایی که استفراغ در آن ممکن است مرگبار باشد) انجام نشود؛ این کار به فضانوردان امکان می‌دهد که خدمه سفینه با وضعیت جدید تطبیق کنند و حس موقعیت‌یابی‌شان به حال عادی بازگردد.
wikipedia