همشهری آنلاین- مهین قاسمخانی: «حسین اوجاقی» از نادر ورزشکارانی است که هم به‌عنوان ورزشکار و هم مربی، افتخارات بی‌بدیلی را برای این سرزمین آفریده است. او حدود ۳۰مدال در کارنامه ورزشی‌اش دارد که از این بین ۱۶مدال حاصل شرکت در مسابقات بین‌المللی است. اوجاقی در مجموع ۶ بار در مسابقات جهانی ووشو شرکت کرد و هرگز دست خالی برنگشت. ۳مدال طلا، ۲نقره و یک برنز، دستاورد او از این مسابقات بود. مدال نقره المپیک ۲۰۰۸ پکن را هم از آن خود کرد که البته آن سال ووشو به‌صورت غیررسمی در مسابقات المپیک گنجانده شده بود. او اکنون مربی تیم‌ملی ووشو ایران است و تلاش می‌کند تا اوجاقی‌های دیگری را تحویل جامعه ورزش دهد. این روزها خیلی از کشورهای جهان با جدیت و اصرار زیاد به دنبال جذبش هستند، اما او با کمال تواضع و اخلاق ورزشکاری تصمیم‌گیری درباره این پیشنهادها را برعهده مسئولان گذاشته است تا آنها به صلاح دید خود عمل کنند.
پدرش کشتی‌گیر بود و به خوبی می‌دانست اگر می‌خواهد پسرک بازیگوشش در ورزش موفق شود، باید از کودکی ورزش را آغاز کند. حسین باتدبیر پدرش، ورزش ژیمناستیک را از ۸سالگی آغاز کرد. او هفته‌ای ۳روز ژیمناستیک کار می‌کرد تا اینکه پدرش او را به دست یکی از دوستانش که کاراته‌کا بود سپرد و این‌گونه بود که حسین اوجاقی وارد دنیای ورزش‌های رزمی شد. خودش می‌گوید: «در آن سال‌ها ورزش‌های رزمی و کشتی بین بچه‌های شهرری بیشترین طرفدار را داشت. من هم حدود ۱۱ یا ۱۲سال داشتم که کاراته را نزد استاد «ناصر نیکروش» که از دوستان پدرم بود آغاز کردم. بعد از مدتی هم نزد «ذبیح‌الله‌محمدی» بوکس کار کردم تا اینکه در سال۱۳۷۲ زیرنظر مرحوم استاد «فریدون مالکی» تمریناتم را در رشته کیک‌بوکسینگ آغاز کردم. در آن زمان این ورزش به تازگی وارد ایران شده بود و طرفداران زیادی هم داشت. مرحوم استاد مالکی و البته مربیان قبل و بعد از او نقش مهمی در موفقیت‌های بعدی من داشتند. »
حسین اوجاقی ۲۰ساله بود که برای نخستین بار با ووشو آشنا شد. می‌گوید: «پیش از آنکه ووشوکار شوم ژیمناستیک، کشتی، کاراته، بوکس و کیک‌بوکسینگ را تجربه کرده بودم و ووشو هم در واقع تلفیقی از همه اینها بود. شاید به همین دلیل هم بود که خیلی زود جایگاهم را در این ورزش پیدا کردم. در همان سال اول عضو تیم‌ملی شدم و همان موقع در مسابقات قهرمانی جهان که در ایتالیا برگزار شد، مدال طلا گرفتم. »
ذبح قربانی در فرودگاه!
سال۱۳۷۶ وقتی تیم ۵نفره ووشو ایران به مسابقات جهانی اعزام شد، کمتر کسی توقع داشت این تیم جوان و کم تجربه از این مسابقات مدالی صید کند، اما اوجاقی در همان نخستین حضورش در مسابقات جهانی، خوش رنگ‌ترین مدال را از آن خود کرد. روزی که تیم ووشو ایران از ایتالیا برگشت، فرودگاه مهرآباد مملو از استقبال‌کننده بود. حدود ۶۰۰نفر برای استقبال آمده بودند که تقریباً نیمی از آنها فقط به عشق حسین اوجاقی خود را به فرودگاه رسانده بودند. خودش در این‌باره می‌گوید: «همه آمده بودند؛ از بچه‌های هم خدمتی گرفته تا اقوام دور و نزدیک. حتی اهالی محله هم یک مینی‌بوس کرایه کرده و خودشان را به فرودگاه رسانده بودند. تعدادی از اقوام که از شهرستان آمده بودند، گوسفندی را جلو فرودگاه قربانی کردند که در نوع خود اتفاق جالبی بود. »
از هیچ‌کس توقعی ندارم
اوجاقی آنقدر مدال گرفت تا اینکه مدال آوردن‌های او نه تنها برای دوستان و اقوام، بلکه برای مسئولان هم عادی شد، به‌طوری که وقتی ۲۲سال بعد یعنی سال۲۰۰۹ در مسابقات جهانی ووشو در کانادا مدال طلا گرفت، هنگام بازگشت به وطن، در فرودگاه هیچ‌کس منتظرش نبود و خودش تاکسی کرایه کرد و به خانه رفت. بااین وجود از هیچ‌کس توقعی ندارد. می‌گوید: «وقتی توقعی نداشته باشی، اذیت هم نخواهی شد. این قانون من است و سعی می‌کنم آن را به شاگردانم انتقال دهم. به آنها می‌گویم از کسی توقع نداشته باشید، به خدا توکل کنید و فقط به خاطر بالارفتن پرچم کشورتان مبارزه کنید.»
این چشم‌بادامی‌های بدقلق
تیم ووشو ایران با مربیگری اوجاقی ۲ماه قبل برای دومین بار قهرمان جهان شد، اما چیزی که ارزش این قهرمانی را صدچندان می‌کند، این است که ۵ووشوکار مرد و ۳ووشوکار زن ایران در رشته ساندا در حالی با کسب ۸مدال طلا مقام قهرمانی جهان را از آن خود کردند که چینی‌ها که خود را صاحب ووشو می‌دانند و از تمام امکانات سخت‌افزاری استفاده کرده بودند. اوجاقی می‌گوید: «ما مقام قهرمانی جهان را در چین از دست این چشم‌بادامی‌های بدقلق درآوردیم! آنها ۲ میلیون دلار برای این مسابقات هزینه کرده بودند و با دراختیار قرار دادن همه امکانات نرم‌افزاری و سخت‌افزاری می‌خواستند این قهرمانی باارزش را در کشور خودشان که مهد ووشو جهان است نگه‌دارند، اما بچه‌های ما موفق شدند با شکست تمام رقیبان از جمله رقبای چینی و کسب بهترین نتیجه یعنی ۸ مدال طلا، مقام قهرمانی را از آن خود کنند.»
بعد از پایان مسابقات، چشم‌بادامی‌های چین شاهد بودند که چطور سرپرستان و رؤسای فدراسیون‌های کشورهای دیگر با نادیده گرفتن آنها، یک به یک سراغ مربی کارکشته ایرانی می‌رفتند و به او پیشنهاد همکاری می‌دادند.
ری می‌تواند داغستانی دیگر باشد
ری را شهر طلایی ورزش ایران لقب داده‌اند. از مجموع ۱۵مدال طلای المپیک ایران، ۵مدال را بچه‌های شهرری به دست آورده‌اند. اوجاقی می‌گوید: «بچه‌های شهرری نه تنها در ورزش، بلکه در همه زمینه‌ها بااستعداد هستند، اما در ورزش‌های سخت مانند کشتی و هنرهای رزمی استعداد بیشتری دارند. شاید دلیلش این باشد که بچه‌های شهرری با سختی‌های زیادی بزرگ می‌شوند و روحیه جنگندگی بالایی دارند. در روسیه منطقه‌ای وجود دارد به نام داغستان که بیشتر قهرمانان جودو، کشتی و بوکس از همین منطقه جغرافیایی هستند چون مردم این منطقه هم قدرت بدنی و هم روحیه جنگندگی بالایی دارند. من فکر می‌کنم شهرری هم می‌تواند برای ایران چنین نقشی دشته باشد.»
چشم به راه قهرمانی ارشیا
اوجاقی یک پسر ۴ساله به نام ارشیا دارد که معتقد است فیزیک بدنی او کاملاً برای ورزش‌های رزمی از جمله ووشو مناسب است، اما می‌گوید: «نمی خواهم متعصبانه برخورد کنم. سال آینده ارشیا را به کلاس ژیمناستیک می‌فرستم چون معتقدم ژیمناستیک ورزش پایه است و افرادی که فعالیت ورزشی خودشان را با ژیمناستیک آغاز می‌کنند، ۲ـ ۳برابر موفق‌تر از دیگر ورزشکاران خواهند بود. بعد از آن همه چیز به علاقه ارشیا بستگی دارد. اگر خودش مایل باشد، او را در ورزش ووشو حمایت می‌کنم و مطمئنم اگر خوب کار کند و من هم حمایتش کنم، می‌توانیم یک ورزشکار موفق دیگر را در عرصه ووشو ایران و جهان ببینیم.»