شهرهای کشور با داشتن بیش از 70 درصد از جمعیت کل کشور، در ارتباط با امر خدمت رسانی دارای اهمیت ویژه ای هستند. این اندازه جمعیت شهری مسائل و مشکلات متعددی دارند و تصور برقراری مکانیزمی که در آن تسهیلات و امکانات گسترده به خدمت گرفته شود، بدیهی است.
از سویی شهرداری ها، علاوه بر شهروندان، به سازمان ها و ارگان های مختلفی که در بدنه دولت جایگاهی تعریف شده دارند، نیز خدمات متعددی می‌رسانند. سازمان‌هایی که همواره به عنوان یک نهاد دولتی، در بدنه شهر جای گرفته اند و عملاً مصرف کننده خدمات کلان شهری اند.
حال چگونه می توان تصور کرد که نهادی چون شهرداری با ابعاد کاری مختلف، به لحاظ مدیریتی وابسته به سازمانی باشند به نام سازمان شهرداری ها که زیرمجموعه یکی از معاونت های وزارت کشور است؟ شاید چندان بی راه نباشد اگر حجم کار شهرداری ها را در مقایسه با بسیاری از وزارتخانه ها، شگفت آور تصور کنیم.
اما این سازمان که در امر توسعه ای شهر و نحوه خدمات رسانی به شهروندان همواره دچار مشکل هستند، هنوز نتوانسته اند صدایی رسا در دستگاه عریض و طویل دولت داشته باشند. شاید دیگر وقت آن رسیده تا برای ساماندهی این وضعیت و هموارتر کردن راههای پرفراز و نشیب شهرداری ها فکری اساسی تر بکنیم.
ماه‌هاست که سخن از واگذاری مسئولیت های 23 گانه از سوی دولت به شهرداری است. وظایفی که به زعم بسیاری از شهرداران، وظایف هزینه بری است و اگرچه می‌تواند قدمی تازه در تحقق مدیریت واحد شهری باشد، اما نحوه پرداخت ردیف‌های بودجه‌ای این وظایف هنوز در هاله‌ای از ابهام است.
شکی نیست که مشکلات فراروی شهرداری ها، بسیار زیاد است و در این راستا نبود مدیریت واحد نیز بر این معضلات می‌افزاید، اما اگر دولت آن گونه که وزارتخانه‌های تحت امرش را مورد توجه قرار می‌دهد، به مشکلات شهرداری‌ها توجه کند، شاید بسیاری از شهرها، بتوانند در امر خدمات رسانی به شهروندان گام‌های تازه ای بپیمایند و قدم در راههای نرفته بسیاری بگذارند.