آیا مشکلات ما نوجوان‌ها بزرگ‌اند؟
بسیاری از نوجوان‌ها مشکلاتشان را خیلی بزرگ می‌دانند. این به خاطر این است که دنیای آنها کوچک است و در دنیای کوچک، اتفاق‌ها بزرگ‌اند. دلیل این که بسیاری از نوجوان‌ها مشکلاتشان را بزرگ می‌دانند این است که خود محورند و خود را محور دنیا می‌دانند و اطراف و اطرافیان خود را یک حاشیه می‌بینند. پس وقتی دچار سرما خوردگی هم می‌شوند گمان می‌کنند حادثه بزرگی رخ داده و بدترین بیماری دنیا را گرفته‌اند.
دنیای آنها شبیه دنیای بچه ای است که وقتی می گویی پنهان شو، دستش را روی صورتش می گیرد و می گوید پنهان شدم.او فقط دنیا را در همان حد می بیند.
نوجوان ها هم چون اطرافشان را نشناخته اند شناخته های خودشان را بزرگ می دانند.
آیا این قضیه مربوط به سن و سال است که مشکلات کوچک به نظر آنها خیلی بزرگ می‌آیند؟
این مسئله به امور تربیتی ما ربط دارد، هرچه بزرگ‌تر شویم رشد ذهنی و فکری ما هم بیشتر می‌شود. تا وقتی دنیا کوچک است، این مشکلات خودنمایی می‌کنند. اما هرچه وارد مسائل اجتماع شویم و واقعیت های تلخ اجتماعی را ببینیم، می‌فهمیم که مشکلاتمان واقعاً مشکل نیستند. نوجوان ها باید سفر کنند.منظور از سفر مسافرت از شهری به شهر دیگر نیست منظور سیاحت دور و اطرافشان است.یعنی وارد مسائل اجتماعی شوند، یعنی دسته‌جمعی به بیمارستان‌ها سر زدن، یا رفتن به مناطق فقیر‌نشین.
این بزرگ دیدن مشکلات، تبدیل به عادت نمی شود؟
ما در روان‌شناسی بزرگسالان ، بیماری ای داریم به نام افسردگی و تعریفمان از افسردگی کوچک بودن دنیای آدم‌هاست. آدم بزرگ‌ها وقتی افسرده می‌شوند که دنیایشان گوچک می‌شود. آنها خودشان را محور دنیا می‌دانند. هیچ چیز و هیچ‌کس را قبول ندارند و از همه چیز ایراد می‌گیرند. این‌طور می‌شود که نمی‌توانند با مشکلات بزرگ مواجه شوند. افسردگی چیزی است که ممکن است نوجوان‌هایی که از مسائل کوچک برای خودشان مسائل بزرگ می‌سازند در آینده دچارش شوند.
این وسط مشکل اصلی چیست؟
نوجوان‌ها از طبیعت واقعی فاصله گرفته‌اند و بلد نیستند برای مشکلات راه‌حل پیدا کنند. برای دانستن مشکلات واقعی باید سر صحبت را با این و آن باز کنند. با رفتگر و سرایدار و... حرف بزنند. در فضاهای جدید قرار بگیرند . به چهره آدم‌های دورو برشان دقت کنند و از قالب خودشان خارج شوند. آنها دوست دارند همه چیز در اختیارشان باشد، یا همه چیز حاضر و درست باشد، اما هیچ‌وقت این اتفاق نمی‌افتد.
امام علی علیه‌السلام فرموده‌اند: در مسائل مادی به زیر دست خود نگاه کن و در مسائل معنوی به بالا دست.