همشهری آنلاین - محمد بلبلی: این ساز بیشتر در استان کردستان ایران متداول و جزو سازهای کوبه‌ای باستانی است.
بدنه تاس از دو کاسه فلزی، که بیشتر از جنس مس است ساخته شده و بر دهانه این کاسه‌ها پوست گاو یا گوسفند کشیده‌می‌شود.
این ساز کوبه‌ای را توسط مضراب‌هایی چوبی یا مضراب‌هایی که از چرم ضخیم ساخته می‌شود، می‌نوازند.
نوعی از تاس بدون پوست و کاملا فلزی بوده که در ابعاد مختلف ساخته می‌شود.
نوع دیگر تاس با بدنه‌ای از جنس چوب توخالی و دهانه پوستی ساخته می‌شود که در بعضی از مناطق روستایی همراه با سازهایی مانند دوزله و سرنا نواخته می‌شود، این تاس بسیار محدود بوده و عمومیت ندارد.
ساز تاس بیشتر در مراسم آیینی خانقاهی در کردستان استفاده می‌شود.
مراسم خانقاهی با ذکر نام خدا و پیامبر(ص) همراه با دف‌نوازی آغاز می‌شود، در ادامه و با ایجاد شور و حال، ذکر به مرحله «قیام» می‌رسد، در این مرحله نواختن تاس در کنار دف‌نوازان آغاز می‌شود و تا پایان مراسم ادامه می‌یابد.