به گزارش همشهری‌آنلاین به نقل از ایرنا، مازندران این روزها در ردیف جلوی مقابله با ویروسی ناخوانده به نام کووید-۱۹ است که از خانواده ویروس کرونا یا همان آنفلوانزا محسوب می‌شود و نه تنها به خطرناک بلکه به سرع قابل شیوع و انتقال است.
این ویروس که ابتدا از استان ووهان چین خود را به دنیا رسما معرفی کرده اکنون حدود ۶۰ کشور جهان از جمله کشورمان را به خود مبتلا کرده است.
همان طور که گفته شد سرعت این ویروس چشم‌گیر است و با وجود امکانات و تکنولوژی عصر حاضر و قرنطینه‌های سخت توانست تاکنون موارد مبتلا را از مرز ۱۰۰ هزار نفر بگذراند.
به گفته متخصصان یکی از مهم‌ترین راه مقابله با ویروس کووید-۱۹ جلوگیری از انتقال آن یا همان شکستن زنجیره انتقال آن با قرنطینه افراد مبتلا و یا مشکوک به ابتلا در خانه و یا واحدهای درمانی همچون بیمارستان است.
قرنطینه بیمارستانی در مازندران از حدود ۲ هفته پیش آغاز شد. این وضعیت سبب بی‌خبری مردم از احوال بیماران کرونایی و گمانه‌زنی و افزایش نگرانی عمومی شد. بی‌خبری این روزها اخبار و شایعات متفاوتی را از درون بیمارستان‌های مازندران از حال و احوال بیماران کرونایی به گوش می‌رساند. اگر گشتی در شبکه اجتماعی و فضای مجازی بزنید نقل وقول‌هایی از درون بیمارستان‌ها و مراکز قرنطینه کرونایی فراوان یافت می‌شود که با طعم تلخ و شیرین همراه است.
قاسم که به دلایلی اجتماعی خبرگزاری از آوردن نام کامل وی معذور است از مبتلایان قطعی به کرونا گفت: از حدود پنج روز پیش پس از اعلام مثبت بودن جواب تست کرونا بستری شدم.
این بیمار که خود از نیروهای خدماتی بیمارستان شهید بهشتی بابل است، افزود: به تصور خودم ۷ تا ۸ روز پیش در بیمارستان محل کارم به این ویروس مبتلا شدم.
قاسم به شرایط ابتدایی بیماری‌اش اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: در ابتدا علائم خاصی از بیماری نداشتم اما کم‌کم دچار سرفه‌های خشک و سردرد شدم و بعد شرایط حادتر شد.
سرفه یا صاف کردن گلو؟
وی گفت: ابتدا سرفه‌هایم مانند وضعیتی بود که انگار با صدای بلند آواز خواندم و گلویم خشک و تحریک شده و یا مثلا زیاد حرف زدم و گلویم خشک شده به سرفه افتادم یا باید گلویم را صاف کنم و این وضعیت مدام برایم تکرار می‌شد.
این بیمار ادامه داد: در ادامه این وضعیت، تب و لرز هم به سراغم آمد و از اینجا بود که مشکوک شدم که نکند بیمار شده‌ام؟ به بیمارستان مراجعه کردم و پس از ارزیابی سرپایی اقدام به بستری من کردند و سپس بر اساس آزمایشات انجام شده ابتلای من به ویروس کرونا قطعی شد و در نهایت قرنطینه شدم.
او که الان در شرایط قرنطینه و اتاق ایزوله به سر می برد، گفت: کرونا درمان خاصی ندارد و اقدام و درمان خاصی را پشت سر نگذاشته‌ام و اقدامات درمانی بیشتر تاکنون جنبه نگهداری و مراقبت داشته است.
قاسم به تجویز داروهای تقویتی توسط پزشکان معالج و مصرف آنها اشاره کرد و گفت: پرستاران و پزشکان شبانه‌روز در حال زحمت کشیدن و مراقبت از بیماران هستند.
خستگی پرستاران با مراقبت و نگهداری شبانه‌روزی
این بیمار مبتلا به کرونا که خود جزو نیروهای خدماتی بیمارستان بود، اظهار کرد: در زوهای نخست تجهیزات و امکانات بسیار محدود بود و حتی ماسک و لباس مخصوص نیز در اختیار پرستاران قرار نداشت.
وی با اشاره به اینکه اکنون شرایط بسیار متفاوت شده و همه کادر درمانی از تجهیزات کامل برخوردارند، افزود: بزرگترین مشکل بیمارستان کمبود نیروی پرستار است که منجر به خستگی بیش از اندازه پرستاران شده است.
به گفته قاسم، برخی از پرستاران و پزشکان مجبور هستند چند شیفت کار کنند که توان جسمی آنها را بسیار پایین آورده است.
این بیمار افزود: در طول مدتی که من بستری هستم می‌گویند که فوتی هم در بین بیماران قرنطینه بوده ولی زیاد نبوده و شنیده‌ام اغلب آنها سن بالایی داشتند و به دلیل کهولت سن و ضعف جسمانی نتوانستند مقاومت کنند چون کرونا فعلا دارو ندارد و این تنها مراقبت و نگهداری است که سبب بهبود بیماران می‌شود.
قایم گفت: چندین بیمار نیز تاکنون بهبود یافته و مرخص شده‌اند و برخی نیز از دوستان و آشنایان خودم بودند که توانستند دوران بیماری را پشت سر بگذارند.
وی به وضعیت خود اشاره کرد و گفت: من هم در حال حاضر اوضاع جسمی بهتری نسبت به روزهای اول بیماری دارم و تنها مقدار کمی احساس سرگیجه دارم اما سردرد و سرفه‌ام بهتر شده است.
قاسم بزرگترین نگرانی خود و دیگر بیماران کرونایی را نگرانی انتقال ویروس به خانواده عنوان کرد و افزود: بیماران در صورت مشکوک بودن به کرونا سعی کنند ورزش و تعذیه مناسب را داشته و در عین حال تحت نظارت هم باشند.
این بیمار کرونایی بر مراجعه افراد مشکوک به بیمارستان و پزشک تاکید کرد و گفت: اما بستری شدن در بیمارستان چاره‌ای برای درمان بیماری کرونا نیست و تنها راه تقویت جسمی و روحی است.
وی بار دیگر بر تقویت روحی تاکید کرد و گفت: نزدیکان بیماران کرونایی سعی کنند به این افراد روحیه دهند زیرا خودباختگی نخستین عامل تضعیف جسمی است که منجر به تسلیم شدن می‌شود.