همشهری‌آنلاین: سمانه معظمی: با گذشت حدود سه ماه از شناسایی اولین موارد ابتلا به بیماری کرونای جدید در چین، اکنون کمتر کشوری در جهان است که میزبان این میهمان ناخوانده نشده باشد؛ از جمله ایران که حدود دو هفته پیش اولین موارد ابتلا به کرونا در آن تایید شد.
- از ابولا تا کرونا | بیماری‌هایی که جهان را در وضعیت هشدار قرار داد
- موشن‌گرافیک | ۶ زنگ خطر سازمان جهانی بهداشت؛ از زیکا تا کرونا
طبق آخرین آمار وزارت بهداشت، تا دیروز چهارشنبه چهاردهم اسفند ۲۹۲۲ نفر مبتلا به کرونا و ۹۲ مورد فوتی بر اثر این بیماری در کشور ثبت شده است.
سه استان تهران، قم و گیلان به‌ترتیب در صدر ابتلا به کرونا هستند. این شهرها اگرچه رسما قرنطینه نشده‌اند، اما جاده‌ها و خیابان‌هایشان این روزها خلوت است و شوروحال روزهای پایانی سال را ندارد.
در چین نیز افزایش تعداد بیماران ادامه دارد؛ تاکنون بیش از ۸۰ هزار نفر مبتلا شده‌اند و حدود ۳ هزار نفر نیز جان خود را از دست داده‌اند.
این کشور به عنوان کانون شیوع ویروس کرونای جدید، چند هفته‌ای است که طرح قرنطینه را به شکل‌های مختلف اجرا کرده‌است؛ هرچند در روزهای اخیر با کاهش سرعت شیوع بیماری، وضعیت برخی شهرها کم‌کم به روال عادی برگشته‌است. در ادامه این گزارش نگاهی کردیم به تجربه قرنطینه کردن شهرهای چین در هفته‌های گذشته.
- کمیته‌های محلی
چین از همان روزهای اول شناسایی ویروس، محدودیت‌هایی را برای مردم درنظر گرفت. مانند کنسل کردن پروازها، تعطیلی مدارس و اداره‌ها و قرنطینه کردن برخی شهرها. مردم در برخی شهرها نه‌تنها امکان رفت وآمد به شهرهای دیگر را ندارند، بلکه ترددشان در سطح شهر نیز محدود شده‌است. قرنطینه در این کشور در سه مکان انجام می‌شود: بیمارستان، مراکز قرنطینه موقت و خانه.
با توجه به شلوغی بیمارستان‌ها بیماران مبتلا به کرونای خفیف یا به مراکز قرنطینه جمعی فرستاده می‌شوند یا در خانه خود قرنطینه می‌شوند.
به گزارش نیوییورک تایمز، طی هفته‌های گذشته دست کم ۷۶۰ میلیون نفر در چین یعنی بیش از نصف جمعیت کشور در قرنطینه خانگی بوده‌اند. فقط در شهر «ووهان» به عنوان کانون بیماری ۱۱ میلیون نفر مجبور به ماندن در خانه‌هایشان شده‌اند. در پکن نیز میلیون‌ها نفر در قرنطینه هستند و اجازه خروج از شهر و حتی ساختمان خود را ندارند.
مسئولیت این قرنطینه‌ها به مقامات محلی سپرده شده، به همین دلیل در محله‌های مختلف شدت و ضعف دارد. در برخی مناطق، مردم در صورتی می‌توانند وارد برخی شهرها شوند که مدارکی دال بر صاحب‌خانه بودن، مستاجر بودن یا شاغل بودن در آن شهر را نشان بدهند.
نیروهای کمیته‌های محلی که در چین کمونیست نقش واسطه را بین مردم و دولت بازی می‌کنند، از زمان شیوع کرونا در خط مقدم مبارزه با ویروس قرارگرفته‌اند. این افراد که یا از داوطبان هستند یا از نمایندگان حزب کمونیست، وظایفی مانند کنترل ورود و خروج مردم، شناسایی بیماران و همکاری با بیمارستان‌ها را دارند.
در ووهان، نیروهای محلی با مراجعه به خانه‌ها وضعیت سلامت مردم را کنترل می‌کنند و براین اساس تصمیم می‌گیرند که مردم در قرنطینه خانگی بمانند یا به کمپ‌های قرنطینه فرستاده شوند.
برخی شهرها مانند «هانگژو» در ورودی خانه افرادی که به مناطق آلوده مانند ووهان سفر داشته‌اند را با زنجیر قفل کرده‌اند تا امکان خروج از منزل را نداشته باشند! راه‌های ورودی برخی روستاها نیز مسدود شده تا کسی نتواند وارد شود.
- مراکز قرنطینه در ووهان
شهر ووهان از ۲۳ ژانویه در قرنطینه است و همه مسیرهای ارتباطی به شهر مسدود شده است. این شهر و شهرهای اطراف آن بیشترین موارد ابتلا و فوتی را داشته است.
به گزارش سایت خبری ان‌پی‌آر، با تغییر رئیس حزب کونیست ووهان و روی کار آمدن «وانگ ژون گلین» در روزهای گذشته اقدامات کنترلی شدت بیشتری گرفته. وی وعده داده تک‌تک بیماران مبتلا را پیدا می‌کند و به قرنطینه می‌برد.
از دوشنبه هفته گذشته مردم از ترک خانه حتی برای خرید مایحتاج روزانه منع شدند. سوپرمارکت‌ها تنها مجاز به سرویس‌دهی به خریدهای گروهی که از سوی کمیته‌های شهری اعلام می‌شود، هستند.
کمیته‌ها تیم‌هایی را به درب منازل فرستاده‌اند و هر کس که مشکوک به این بیماری باشد یا فردی از اطرافیانش قبلا مبتلا شده باشد را به بیمارستان یا قرنطینه می‌فرستند.
از چهارشنبه گذشته موارد مشکوک و افراد نزدیک به مبتلایان(۲۲ هزار نفر) و حتی برخی افراد بهبودیافته از خانه به مراکز قرنطینه (بیش از ۵۰۰ مرکز) منتقل شده‌اند.
مقامات معتقدند این بیمارستان‌های موقت درمان سریع و به‌موقع را برای مردم فراهم کرده‌است.
اما برخی مردم به فرستادن اجباری برخی افراد سالم به مراکز قرنطینه معترض هستند. منتقدان می‌گویند این کار باعث می‌شود افراد سالم و مبتلا در کنار یکدیگر در یک مکان مشترک قرار بگیرند.
تجربه مردم در قرنطینه
مراکز قرنطینه شبیه سربازخانه‌های نظامی در محل ورزشگاه‌ها و نمایشگاه‌ها ساخته شده و ظاهر جذابی ندارد. تعداد کمی دکتر و پرستار نیز در آن‌ها به بیماران خدمت‌رسانی می‌کنند.
برخی از مردم ساکن در مراکز قرنطینه از شرایط راضی هستند و معتقدند اینجا بهتر از در خانه ماندن است. برخی اما نظر متفاوتی دارند.
بعضی خانواده‌ها نیز پراکنده هستند. برای مثال «تی‌سوآن» یکی از شهروندان ووهان که خودش در یک مرکز قرنطینه است، گفت: والدین و همسرم دوران نقاهت را در بیمارستان می گذرانند. فرزندان کوچکم نیز در یک مرکز قرنطینه دیگر هستند.
«داسیو»، یکی دیگر از افراد قرنطینه‌شده نیز گفت: با این‌که اینجا تلویزیون هست، اما کسی آن را تماشا نمی‌کند. من همه زمانم را به مکالمه صوتی و تصویری با خانواده‌ام می‌گذرانم، زیرا هریک از آن‌ها در یک نقطه شهر هستند.
«پونگ سین یه» دانش‌آموز سال آخر دبیرستان هم معتقد است فضای قرنطینه برایش کسل‌کننده نیست، زیرا ۱۰ ساعت در روز کلاس‌های آنلاین مدرسه را دنبال می‌کند.
- بیماران ناراضی
شرایط یکی از مراکز قرنطینه که در محل نمایشگاهی در ووهان ایجاد شده، چندان جالب نیست.
به گزارش سی‌ان ان، «لیزا وانگ» یک وکیل ۳۰ ساله گفت: چند روز پیش پزشکان تشخیص دادند که من کرونا دارم. چون بیمارستان‌ها تخت خالی نداشتند، من را به خانه فرستادند تا در خانه قرنطینه شوم. حالا که حالم خوب شده من را به مرکز قرنطینه جمعی فرستاده‌اند! اما این کار من را در معرض خطر دوباره آلوده شدن به ویروس قرار می‌دهد.
وانگ افزود: کیسه‌های زباله پر از ته‌مانده‌های غذا و ماسک‌های مصرف‌شده روی زمین تلنبار شده و بیماران به غیر از کنترل دمای بدن، خدمات دیگری دریافت نمی‌کنند. ۲ دکتر مسئول رسیدگی به ۲۰۰ بیمار هستند. سیستم گرمایشی مرکزی وجود ندارد و سرویس بهداشتی و حمام در فضای سرد بیرون قرار داده شده. من از ترس بیمار شدن جرات حمام رفتن ندارم.
یکی دیگر از افراد در مرکز قرنطینه نیز گفت: من در اینجا حس خوبی ندارم، زیرا افرادی هستند که هنوز مشخص نشده بیماری‌شان خفیف یا شدید است.
«لین یونگ»، یک متخصص بیماری‌های واگیر بیان کرد: این زمان از سال، فصل شیوع آنفلوانزا و هزاران نوع ویروس است. بنابراین جمع کردن افراد در مراکز قرنطینه که هیچ دیوار و حائلی بین آن‌ها نیست، خطرناک است.
پیک‌ها
برای بسیاری از مردم چین، پیک‌ها تنها راه ارتباط با دنیای بیرون هستند. این قشر از جمله افراد درمعرض خطر ویروس هستند. به همین دلیل با ماسک و موادضدعفونی‌کننده تجهیز شده‌اند. آن‌ها یونیفرم خاصی می‌پوشند تا اجازه ترددشان در شهر را نشان دهد.
به گزارش نیویورک تایمز، در ووهان و شهرهای دیگر، حتی پیک‌ها هم دیگر باید بسته را درب منازل رها کنند و بروند تا با افراد ساکن خانه روبرو نشوند.
از هرخانواده فقط یک نفر هر سه روز یک‌بار برای کار ضروری می‌تواند از خانه بیرون برود. بیشتر افراد اصلا جرات بیرون از خانه رفتن را ندارند. اما به هرحال انسان به غذا نیاز دارد. به همین دلیل پیک‌ها همچنان مشغول کار هستند و گوشت، سبزیجات و دیگر اقلام را به دست مردم می‌رسانند.
- سرگرمی مردم
فقط در استان هوبی که ووهان مرکز آن است، ۵۶ میلیون نفر خانه‌نشین شده‌اند. اینترنت سرگرمی اصلی مردم قرنطینه‌شده در خانه است. جستجوی جمله «چگونه در خانه خود را سرگرم کنیم» در یکی از وبسایت‌های اجتماعی محبوب به نام «ویبو» طی روزهای گذشته رشد بیش از ۶۰۰ درصدی داشته است.
بسیاری از باشگاه‌های ورزشی شروع به برگزاری کلاس آنلاین کرده‌اند تا مشتریانشان همچنان در خانه فعالیت ورزشی خود را ادامه بدهند.
«لورن هوگان» مسئول یکی از باشگاه‌های ورزشی در شانگهای به بی‌بی‌سی گفت: مردم خیلی از این کلاس‌ها استقبال کرده‌اند، زیرا به آن‌ها کمک کرده تا زمان زودتر برایشان بگذرد.
کتاب‌فروشی‌ها هم به صورت آنلاین اقدام به فروش کتاب در فضای مجازی می‌کنند.
- ممنوعیت فروش دارو
در اوایل شیوع کرونا، سه شهر چین فروش داروهای درمان تب و سرفه (دو علامت اصلی کرونا) را ممنوع کردند تا مردم درصورت داشتن نشانه‌های بیماری، به جای خوددرمانی مجبور به مراجعه به بیمارستان شوند.
به گزارش سایت خبری کوآرتز، نخستین بار، شهر هانگژو که ۱۰ میلیون نفر جمعیت دارد و مقر غول‌های بزرگ فن‌آوری مانند شرکت علی‌باباست، فروش داروی تب‌بر و گلودرد را در داروخانه‌ها ممنوع کرد. سپس شهرهای «نینگبو» و «سانیا» در جنوب این کشور نیز همین سیاست را در پیش گرفتند.
اما مردم نگران هستند که این روش می‌تواند به افزایش مراجعه مردم به بیمارستان‌ها و درمعرض ابتلا قرار گرفتن منجر شود.
در استان «گوآنگدانگ» نیز که هم‌مرز با هنگ‌کنگ است، اطلاعات افرادی که اقدام به خرید این داروها می‌کنند، ثبت می‌شود تا در آینده بتوان آن‌ها را ردیابی کرد.
در هرصورت با افزایش شمار مبتلایان به ویروس کرونا در چین نمی‌توان مطمئن بود که اقدامات کنترلی این کشور چقدر موفقیت‌آمیز بوده‌است. هرچند برخی کارشناسان معتقدند کنترل‌ها و قرنطینه های افراطی ممکن است موجب ترساندن مردم و پنهان کردن بیماری شود که نتیجه آن رشد بیشتر ویروس است.