بر اساس این یافته‌ها که در یک پایگاه داده‌های پژوهشی پزشکی (medRxiv) قرار گرفته ولی هنوز برای انتشار در ژورنال‌های علمی بازبینی نشده، ویروس کرونا تا ۳ ساعت پس از شناور شدن در هوا قابل‌شناسایی است و در تمام این مدت می‌تواند سلول‌های کشت داده شده در آزمایشگاه را آلوده کند.
این پژوهشگران می‌گویند با توجه به یافته‌هایشان انتقال آئروسل یا هواپخش ویروس محتمل به نظر می‌رسد. البته این دانشمندان می‌گویند هنوز نمی‌دانند چه غلظتی از ویروس در هوا لازم است تا بتواند یک انسان واقعی را آلوده کند. به گفته این دانشمندان حتی اگر انتقال آئروسل ویروس به انسان‌ها بتواند رخ دهد، بعید به نظر می‌رسد این روش در همه‌گیری فعلی عاملی اصلی باشد.
فعلا اجماع علمی بر این است که اغلب موارد انتقال ویروس کرونا از طریق قطرک‌های تنفسی بزرگ انجام می‌شود، نه ذرات ریز هواپخش. خوشبختانه این قطرک‌ها آنقدر سنگین هستند که نمی‌توانند زیاد دور بروند و پس از یکی دو متر پایین می‌افتند.
آئروسل‌ها یا ذرات هواپخش بالقوه می‌توانند به مسافت‌های دورتری بوند، مثلا ویروس آبله‌مرغان از یک فرد مبتلا می‌تواند به شکل هواپخش به ده‌ها متر دورتر برود و باعث عفونت‌های ثانوی در محیط شود و حتی پس از آنکه فرد محیط را ترک می‌کند، مدت‌ها در هوا شناور باقی می‌ماند.
مقامات چینی هم قبلا در دستورالعمل تشخیصی و درمانی‌شان برای ویروس کرونا «قرار گرفتن به غلظت بالای آئروسل در محیط نسبتا بسته برای مدت طولانی» را به عنوان یک راه احتمالی انتقال گنجانده بودند.
چنین شرایطی به احتمال زیاد فقط در محیط‌های و در هنگام انجام اعمال پزشکی مانند گذاشتن لوله تنفسی برای بیماران رخ می‌دهد. بنابراین اقدامات بیشتری برای جلوگیری از عفونت درون بیمارستان‌ها ضروری است.