تخمین زده می‌شود که حدود ۶ درصد از بیماران کووید-۱۹ وضعیت بحرانی پیدا کنند و حدود یک چهارم این افراد برای ادامه حیات نیازمند به دستگاه تنفس مصنوعی یا به قول پزشکان دستگاه تهویه مکانیکی (ونتیلاتور) می‌شوند.
دستگاه تنفس مصنوعی ماشینی است که در کنار تخت بیمار گذاشته می‌شود و با لوله به راه‌های هوایی بیمار متصل می‌شود.
ریه‌های شما در شرایط معمول دم و بازدم انجام می‌دهند و در جریان دم اکسیژن را به سلول‌های شما می‌رساند و در جرین بازدم دی‌اکسیدکربن تولید شده در بدن را خارج می‌کنند.
کووید-۱۹ باعث التهاب راه‌های هوایی و کیسه‌های هوایی در ریه‌های می‌شود. التهاب باعث ترشح مایع از رگ‌های خونی و سرازیر شدن این مایع به درون کیسه‌های هوایی ریه‌ها می‌شود. پرشدن کیسه‌های هوایی با مایع مانع از کارکرد آنها در جذب اکسیژن و دفع دی‌اکسیدکربن می‌شود.
دستگاه تنفسی مصنوعی به طور مکانیکی اکسیژن را به درون ریه‌ها می‌راند. جریان اکسیژن از طریق لوله‌ای که در دهان بیمار کارگذاشته شده است، وارد نای می‌شود. دستگاه تنفس مصنوعی ممکن است برای خروج دی‌اکسیدکربن از ریه‌ها هم به کار رود و یا ممکن است بیمار این کار را خودش انجام دهد.
دستگاه تنفس مصنوعی را می‌توان طوری تنظیم کرد که شمار معینی از تنفس در در دقیقه برای فرد انجام دهد. ممکن است پزشک دستگاه را طوری تنظیم کند که هنگامی که فرد به طور خودبه‌خودی نفس نمی‌کشد، فعال شود و هوا را به درون ریه‌ها بفرستد.
اما گذاشتن لوله تنفسی برای بیمار ناراحت‌کننده است. هنگامی که لوله تنفسی در دهان بیمار کارگذاشته می‌شود، دیگر نمی‌تواند چیزی بخورد یا صحبت کند. البته ممکن است بیمار آنقدر بدحال بشد که نتواند به طور طبیعی غذا بخورد یا مایعی بنوشد، بنابراین مواد مغذی از طریق سرم داخل ورید به او رسانده می‌شود.
دستگاه تنفسی مصنوعی بیماری کووید-۱۹ یا بیماری‌های مشابه را که باعث اشکال در تنفس شده‌اند، علاج نمی‌کند. این دستگاه امکان زنده ماندن بیمار تا زمانی که حالش بهتر شود وریه‌هایش به کار بیفتد را می‌دهد.
هنگامی وضعیت ریه بیمار به حالت عادی بازگشت و توانست خودش نفس بکشد، لوله تنفسی خارج می‌شود و بیمار از دستگاه تنفسی مصنوعی جدا می‌شود.