به گزارش همشهری آنلاین به نقل از ایبنا «هزاره دوم آهوی کوهی»، آخرین مجموعه شعر از شفیعی کدکنی بود که در سال ۱۳۷۶ منتشر شد و شامل پنج دفتر و دربرگیرنده سروده‌های وی پس از انقلاب است.
همچنین در همان سال ۱۳۷۶ مجموعه هفت کتاب از سروده‌های استاد از اولین مجموعه کتاب «زمزمه‌ها» (۱۳۴۴) تا «بوی جوی مولیان» در یک جلد با عنوان «آیینه‌ای برای صداها» تجدید چاپ شد.
از سروده‌های شفیعی کدکنی، بسیاری توسط هنرمندان آواز و موسیقی ایران اجرا شده است ازجمله: «ای نگاهت خنده مهتاب‌ها» (سالار عقیلی)، «دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم» (سینا سرلک)، «دست به دست مدعی شانه به شانه می‌روی» (علیرضا قربانی)، «همه اشکم، همه آهم، همه سوزم، همه دردم» (عبدالحسین مختاباد)، «وه چه بیگانه گذشتی نه کلامی نه سلامی» (وحید تاج)، «در روزهای آخر اسفند» (فرهاد مهراد)، «تو درخت روشنایی، گُل مهر برگ و بارت» (صدیق تعریف)، «بخوان به نام گل سرخ در صحاری شب» (خشایار اعتمادی)، «شهر خاموش من! آن روح بهارانت کو؟» (محمد معتمدی)، «ای مهربان‌تر از برگ در بوسه‌های باران» (محمدرضا و همایون شجریان)، «در این حصار جادویی روزگار بشکن» (همایون شجریان)، «دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم» (محمدرضا شجریان)، «درین شب‌ها که گل از برگ و برگ از باد و باد از ابر می‌ترسد» (شهرام ناظری) و بیست و یک شعر دیگر از سروده‌های استاد که توسط هنرمندان آواز ایران اجرا شده است.
کارنامه درخشان شفیعی کدکنی در زمینه شعر فقط به این مجموعه‌ها ختم نمی‌شود. او در موضع یک مفسر و منتقد شعر معاصر نیز کتاب‌های فوق‌العاده بحث‌انگیز و معتبری منتشر کرده است از آن جمله: «صور خیال در شعر فارسی (مروارید، ۱۳۵۰)، موسیقی شعر فارسی (توس، ۱۳۵۸)، ادوار شعر فارسی از مشروطه تا سقوط سلطنت (سخن، ۱۳۸۰)، زمینه اجتماعی شعر فارسی (اختران، ۱۳۸۶)، حالات و مقامات م. امید (سخن، ۱۳۹۰)، «با چراغ و آینه» (سخن، ۱۳۹۰) و رستاخیز کلمات (سخن، ۱۳۹۱).
البته لازم به یادآوری نیست که استاد چندین کتاب هم در حوزه شعر کلاسیک فارسی دارد: «زبان شعر در نثر صوفیه» (سخن، ۱۳۹۲) و «این کیمیای هستی» (سخن، ۱۳۹۷) در چهار مجلد که حاوی مقالات او در عرصه حافظ‌شناسی است.