باید اذعان کرد که سیاست‌های تشویقی ناکافی دولت برای نوسازی بافت‌های فرسوده و بهسازی و مرمت بافت‌های تاریخی در کنار نبود حمایت کافی نظام بانکی، اجرا نشدن تعهدات دستگاه‌های خدمات‌رسان، ضعف بنیادین طرح جامع جدید تهران و طرح تفصیلی منطقه ۱۲، متأسفانه موجب تسریع روز فرسودگی شده است که البته قابل پیش‌بینی بود.
حفاظت از محدوده‌های تاریخی و فاصله گرفتن از واقعیت‌های اقتصادی و اجتماعی شهر، یکپارچه‌سازی و کمی‌نگری در خصوص ضوابط میراث مرتبط با بافت تاریخی، الزام کورکورانه به تأمین پارکینگ و تشویق ورود خودرو به بافت تاریخی و افت کیفیت‌های فرهنگی در محله‌ها و افزایش آسیب‌های اجتماعی، استقرار بورس‌های تجاری و کندی توسعه بازارهای محلی در محله‌های مسکونی پیرامون و کندی توسعه شبکه پایدار حمل‌ونقل عمومی به‌ویژه مترو موجب تقویت روند مهاجرت از منطقه مرکزی و خروج سکونت از بافت تاریخی شده است.
پر واضح است که عدم اقبال شهروندان به سکونت و افت کیفیت زندگی سبب افزایش ابنیه متروکه و اختلال در نظام اجرایی توسعه و نوسازی شهری می‌شود و آن وقت که زلزله‌ای ویرانگر فرا رسد، چنانچه در قید حیات باشیم، همه ماتم خواهیم گرفت.
از همه نهادهای سیاستگذار و مراجع قانونی تصمیم‌گیر استدعا داریم که منطبق با واقعیت‌های شهر در فرایند تقویت سکونت و نوسازی و بهسازی بافت‌های فرسوده اعم از ارزشمند و غیرارزشمند، آستین همت بالا بزنند و از بخشی‌نگری و مصلحت‌اندیشی‌های نهادی فاصله بگیرند.
باید به هوش باشیم که خیلی زود دیر می‌شود. بنابراین ما به‌عنوان مدیران اجرایی در منطقه ۱۲ می‌کوشیم تا به قدر اختیار و بضاعت، در رفع این چالش‌ها و کاهش فاصله میان واقعیت شهر و ضوابط و مقررات جاری تلاش کنیم. هرچند ایمان داریم اختیارات روز به روز کاهش یافته و مدیران اجرایی در مناطق، پاسخگوی این شکاف و فاصله نیستند و نخواهند بود.
تاریخ انتشار: ۷ اردیبهشت ۱۳۹۹ - ۱۱:۲۲
تخریب، ریزش و فروریزش بناهای قدیمی در بافت‌های فرسوده، قصه کهنه‌ای است که هر روز در گوشه و کنار طهران قدیم شاهد تکرارش هستیم.