تاریخ انتشار: ۱۳ اردیبهشت ۱۳۸۷ - ۱۹:۲۲

همشهری آنلاین: آلبرت هوفمان، شیمی‌دان سوئیسی که داروی توهم‌زای LSD را کشف کرد، در 102 سالگی درگذشت

به گزارش خبرگزاری رویترز "انجمن چندرشته‌ای تحقیقات توهم‌زاها" (MAPS) مستقر در کالیفرنیا در وب‌سایت خود اعلام کرد هوفمان که مدافع خواص طبی این ماده  بود و آن را "بچه‌ دردسرآفرین" خود می‌نامید، بر اثر حمله قلبی در خانه‌اش در شهر بازل در سوئیس درگذشته است.

هوفمان که در 11 ژانویه 1906 به دنیا آمده بود، LSD یا لایسرژیک اسید دی‌اتیل‌آمید – که بعدها به داروی مورد علاقه ضدفرهنگ دهه 1960 بدل شد - را در سال 1934 هنگامی کشف کرد که در جریان یک تجربه آزمایشگاهی مقداری اندک از آن را به طور اتقاقی مصرف کرد.

پس از وارد شدن دارو به بدن او دچار  بی‌قراری شدید به همراه سرگیجه خفیف شد و مجبور شد کارش را متوقف کند.

او بعدها در کتابش با نام" LSD – بچه دردسرآفرین من"  در مورد تجربه‌ مصرف  اتفاقی این ماده نوشت: "در حالتی رویاگونه، با چشمانی بسته (نور روز چشمانم را آزار می‌داد) جریان بلاانقطاعی از تصاویر خیالی، اشکال غیرعادی با نمایشی کالئیدوسکوپی از رنگ‌ها را تجربه می‌کردم."

"پس از دو ساعت این حالت برطرف شد."

چند روز بعد هوفمان عامدانه مقداری‌LSD را مصرف کرد و اولین "سفر بد" bad trip را تجربه کرد- کلمه‌ای عامیانه که برای واکنش غیرمعمول و  تشویش‌آور نسبت به این دارو به کار می‌رود.

او در کتابش در این مورد نوشت: "در راه رسیدن به خانه، شروع به تجربه اشکالی تهدیدآمیز کردم. هر چیزی در حوزه بینایی‌ام کج و معوج شد، گویی که آنها را در آینه‌ای قوس‌دار می‌دیدم."

هنگامی که هوفمان  به خانه رسید، تاثیرات ذهنی LSD در او ادامه یافت: "محیط اطرافم به صور ترسناکی تغییر شکل داده بود. شیطانی به من حمله کرد، و بدن، ذهن و روحم را تسخیر کرد. از جا پریدم و جیغ کشیدم  و سعی کردم که  خودم را  دست او خلاص کنم، اما دوباره درمانده روی کاناپه افتادم. این ماده که می‌خواستم آن را تجربه کنم، بر من غلبه کرده بود."

در دهه 1960 تیموتی لیری مدرس سابق دانشگاه هاروارد در آمریکا باعث رواج یافتن این ماده در میان جوانان و ضدفرهنگ هیپی‌ها در این کشور شد. اما هوفمان معتقدبود که هیپی‌ها دارند از این ماده سوءاستفاده می‌کنند و به تولید آن به عنوان یک دارو ادامه داد.

با وجود ممنوع شدن LSD در آن زمان، هوفمان همچنان اعتقاد داشت که این ماده می‌تواند استفاده دارویی داشته باشد و برای شناسایی و درمان بیماری‌هایی مانند اسکیزوفرنی به کار رود.

امید او در سال‌های آخر عمرش به حقیقت پیوست و او شاهد تجدید حیات پژوهش‌ها در مورد استفاده از این ماده در روان‌درمانی‌ها شد.