همشهری آنلاین_ مهدی اسماعیل‌پور: «علی لطیفی» و «ستار همدانی»، بخشی از تیم‌ملی محبوب و رویایی جام‌جهانی فرانسه در سال 1998 بودند. علی لطیفی که متولد 1354 در «اردبیل» است، فوتبالش را سال 1368 با تیم جوانان استقلال آغاز کرد و پس از آن از سال 1372 تا 1376 به عضویت تیم بهمن کرج درآمد و سال 1376 تا 1378 هم بازیکن استقلال بود. در همین سال‌ها و در اوج شهرت بود که پای او به محله فرهنگیان و آزادی باز شد. با ستاره سابق فوتبال ایران درباره آن سال‌ها هم‌کلام شدیم و خاطرات لطیفی در 20 تا 25 سال گذشته را دوره کردیم.
- کوچ از جنوب شهر به غرب تهران
نکته جالب اینکه علی لطیفی، از جنوبی‌ترین محله‌های تهران پایش به یکی از غربی‌ترین محله‌های تهران باز شد. جایی که تا پیش از اینکه پایش را در آن بگذارد، نمی‌دانست کجا است! با این وجود و پس از گذشت سال‌ها، از روزگاری که در شهرک فرهنگیان و آزادی سپری کرده، هنوز مختصات و مشخصات محله قدیمی‌اش را به خوبی به یاد دارد. آقای فوتبالیست ماجرای حضورش در محله شهرک فرهنگیان و آزادی را این‌گونه تعریف می‌کند: «اصلیتم آذری است و بچه‌محله «خزانه بخارایی» بودم. در ورزشگاه «مرغوبکار» با تیم جوانان استقلال و پس از آن بهمن، فوتبالم را آغاز کردم تا اینکه باشگاه بهمن از «تهران» به کرج منتقل شد. رفت‌وآمد از تهران به غرب تهران برایم سخت بود. وسیله نقلیه‌ای نداشتم و آن زمان مانند امروز این همه ایستگاه اتوبوس و بی.آر.تی و مترو نبود که بتوان راحت از این سر تهران به آن سر شهر رفت. سال 1374 به پیشنهاد و با معرفی دوست صمیمی و هم‌تیمی‌ام در بهمن کرج، برای نخستین بار به شهرک فرهنگیان و آزادی رفتم که آن زمان 2 محله و شهرک مستقل از یکدیگر بودند و یک دیوار آجری آنها را از هم جدا کرده بود. «ناصر صادقی»، اصالتا بچه‌محله خیابان «طوس‌ـ جیحون» در منطقه 10 بود، اما چند سالی بود که پدر و مادرش به شهرک آزادی رفته بودند و خودش هم در شهرک فرهنگیان خانه‌ای خریده بود. مدتی در این محله و خانه ناصر صادقی زندگی کردم تا اینکه باشگاه بهمن که یک باشگاه حرفه‌ای بود، اعلام کرد برای بازیکنان تیم در هرکجای شهر که بخواهند، خانه‌ای اجاره می‌کند. من که از زندگی در شهرک فرهنگیان راضی بودم به همراه ستار همدانی و «یوسف بخشی‌زاده» درخواست کردیم تا باشگاه برای ما در این شهرک، خانه تهیه کند. این‌طور شد که ساکن شهرک فرهنگیان شدم. تنها مشکل محله در آن زمان این بود که حمل‌ونقل عمومی‌اش ضعیف بود و تنها یک ایستگاه اتوبوس به مقصد میدان «آزادی» داشت. آن زمان وسیله‌ای نداشتم و همیشه با تاکسی ناصر، سر تمرین می‌رفتیم و بر می‌گشتیم.»
- خدا«آقا دادالله» را رحمت کند
لطیفی، درباره مختصات و مشخصات شهرک فرهنگیان در آن سال‌ها به «همشهری محله»، می‌گوید: «آن زمان هنوز پمپ بنزینی ساخته نشده بود. خانه‌ها هم یک و 2 طبقه بیشتر نداشتند. دورتا دور شهرک دیوارکشیده بودند و ورودی اصلی و تنها ورودی ماشین رو هم از بلوار «شیشه مینا» بود. از سمت بزرگراه «تهران – کرج» نیز یک ورودی بسیار کوچکی وجود داشت که یک نفر به زور از داخل آن رد می‌شد. شهرک فرهنگیان با یک دیوار از شهرک آزادی جدا شده بود. تنها در یک قسمت کوچک، دیوار را خراب کرده بودند که از آن حفره، امکان رفت‌وآمد به محله مجاور فراهم شده بود. ورودی شهرک، نگهبانی داشت که همه ورود و خروج‌ها را چک می‌کرد و اجازه وارد شدن افراد غریبه را نمی‌داد. نگهبان محله، پیرمردی به نام «آقا دادالله» بود که شنیده‌ام به رحمت خدا رفته است. شهرک آن زمان تنها یک معبر اصلی داشت و این همه خیابان‌کشی نشده بود. بعدها یک خیابان از داخل شهرک به بزرگراه تهران‌ـ کرج کشیده شد و چند خیابان دیگر ایجاد کردند. وسعت و جمعیت محله نیز نسبت به آن سال‌ها چند برابر شده است. دیوارهای شهرک برداشته شد و شهرک فرهنگیان و آزادی به‌هم اتصال پیدا کرد. به جای خانه‌های یک و 2 طبقه در شهرک فرهنگیان و آزادی، خانه‌های آپارتمانی ساخته شد. در بخش‌هایی از محله هم که آن زمان ساخت‌وساز ممنوع بود، ساخت‌وساز انجام گرفته که این موضوع موجب شده تا جمعیت و وسعت محله بسیار زیاد شود. اگر بگویم اکنون 5 برابر آن سال‌ها است، اغراق و مبالغه نکرده‌ام! »
- با 4 میلیون تومان می‌توانستم خانه‌دار شوم
حدود 11 سال می‌شود که علی لطیفی از محله شهرک فرهنگیان کوچ کرده است. او یک پیشنهاد شگفت‌ـ‌انگیز برای خرید خانه در شهرک فرهنگیان داشت که آن را نپذیرفت و اکنون از تصمیم خود در 11 سال پیش، پشیمان به نظر می‌رسد: «تا سال 1378 که می‌خواستم برای ادامه فوتبالم به «اروپا» و باشگاه «آدمیراواکر اتریش» بروم در شهرک فرهنگیان زندگی می‌کردم. وقتی «لژیونر» شدم، خانه استیجاری را پس دادم. همان زمان، صاحب خانه به من پیشنهاد داد تا خانه را از او بخرم. خانه‌ای حدود 120 متری را به مبلغ 4 میلیون تومان به من می‌فروخت که قبول نکردم. تصمیمم در آن زمان اشتباه بود و هنوز که هنوز است، مستأجر هستم. درحالی که می‌توانستم آن خانه در سال 1378 خریداری کنم.»
- محله‌ای فرهنگی همراه با آرامش و امنیت
بازیکن سابق تیم‌ملی، هنوز از سال‌هایی که ساکن شهرک فرهنگیان بود، به نیکی یاد می‌کند: «آن زمان ساکنان شهرک فرهنگیان، همان‌گونه که از اسمش پیدا است، معلم‌های بازنشسته بودند. برای همین، فضای شهرک سالم و تمیز و فرهنگی بود. خانواده در کمال آرامش در کنار هم زندگی می‌کردند و تجربه کردن چنین فضایی، به واقع لذت‌بخش بود. فوتبال، من را از جنوب شهر و محله خزانه بخارایی به شهرک فرهنگیان و غرب تهران آورد. اما واقعاً از اینکه در چنین محله‌ای زندگی می‌کردم، خوشحال و راضی هستم و اگر زمان به عقب بازگردد، باز هم از بین همه محله‌های تهران، همان شهرک را انتخاب می‌کنم که آرامش و امنیت و صفا و صمیمیت بین اهالی آنجا وجود داشت که همین‌ها از هرچیزی بیشتر ارزش دارد.»