به گزارش همشهری آنلاین به نقل از Slate پروژه «لون» (Loon) یکی از پرجنجال‌ترین برنامه‌های به اصطلاح «ایکس» شرکت آلفابت بود. این برنامه‌های «ایکس» به هدف ساخت فناوری جدید و پیشرفته بلندپروازانه انجام می‌شوند.
اما ناتوانی در تامین اعتبار مالی لازم- به همراه انتظارات فزاینده درون آلفابت که چنین برنامه‌های بلندپروازانه‌ای خودشان به راهی برای پول درآوردن بدل شند- نهایتا باعث شد که این پروژه «لون» سقوط کند.
آلستر وستگرات، مدیر عامل پروژه لون در یک پست وبلاگی با اعلام تعطیلی این پروژه نوشت: «ما در طول این مسیر شماری از شرکای مشتاق را در طول این مسیر یافته‌ایم. اما راهی برای کاهش هزینه‌ها برای ایجاد یک کسب‌وکار درازمدت پایدار نیافته‌ایم.»
لون بر اساس چندین موفقیت مهم در طول چند سال گذشته آوازه خود را به دست آورده بود. لون پس از طوفان گرمسیری ماریا که باعث تخریب زیرساخت‌های پورتوریکو در سال ۲۰۱۷ شد، با همکاری شرکت‌های AT&T و T-Mobile توانست خدمات پایه اینترنت را به ۱۰۰۰۰۰ نفر در این قلمرو برساند.
لون همچنین توانست کارآزمایی‌هایی را با بالون‌هایش در کشورهایی مانند برزیل، نیوزیلند، آفریقای جنوبی و سری‌لانکا انجام دهد. لون در همین تابستان امسال نخستین سرویس تجاری 4G LTE در کنیا را با استفاده از ۳۵ بالون برای پوشش دادن منطقه‌ای ۵۰۰۰۰ کیلومتری شامل نایروبی پایتخت این کشور را پس از معامله‌ای با یک اپراتور محلی انجام دهد.
با وجود این موفقیت‌ها، مسیر لون به سوی سودآورشدن نامعلوم بود. اطلاعات منتشرشده در ماه نوامبر نشان داد لون پس از تبدیل به یک شرکت فرعی مستقل در ساختار شرکت آلفابت در سال ۲۰۱۸، همه پول دریافت‌شده از یک سرمایه‌گذار خارجی در سال ۲۰۱۹ را خرج کرده است و د رنتیجه از ماه اوت (مرداد) امسال برای ادامه کار تاحدی به نقدینگی شرکت آلفابت وابسته شده بود.
مدیر مالی ارشد جدید آلفابت، روت پورات خواستار انضباط مالی بیشتری در این شرکت بود و پروژه لون هر سال ۱۰۰ میلیون دلار خرج می‌برداشت.
مشکلات لون در پایداری مالی عمدتا ناشی از هزینه‌های بالاتر از حد انتظار عملیاتی کردن بالون‌های اینترنتی و نیز به این علت بود که مشتریان در مناطق دورافتاده فقط توانایی پرداخت هزینه‌های سرویس‌های اینترنتی با قیمت کم را دارند.
هر بالون ده‌ها هزار دلار هزینه دارد و باید هر پنج ماه یک بار جایگزین شود. هزینه‌های بالا چالشی دائمی برای سازمان‌های غیرانتفاعی و شرکت‌هایی هستند که هدفشان گسترش دسترسی به اینترنت برای جمعیت‌های دورافتاده است: اغلب میزان بالای سرمایه‌گذاری برای ارتقای زیرساخت‌ها و بر پانگهداشتن آنها در مناطق دورافتاده فشار مالی زیادی برای عرضه‌کنندگان خدمات اینترنتی و مشتریانشان می‌آورد.
یک مشکل دیگر برای لون موانع مربوط به مقررات محلی بود. برای مثال، در اندونزی، شایعات درباره اینکه که بالون‌ها حامل دوربین‌ها هستند باعث شد تا مقامات تایید به کارگیری آنها را به عقب بیندازند و آنها را از لحاظ وجود دوربین‌های مخفی بازرسی کنند. مقامات سری‌لانکا در فراهم آوردن ارتباطات رادیویی برای لون دچار مشکل شدند، چرا که ظاهرا سازمان ملل ظاهرا با اجازه دادن به این شرکت برای استفاده از فرکانس مشابه پخش‌کننده‌های دولتی کشور مخالف بود.
یک مشکل دیگر این بود که لون در جاهایی تلاش کرده بود پوشش اینترنتی ایجاد کند که بسیاری از افراد حتی وسائل اتصال به اینترنت را نداشته باشند. تلفن‌های 4G که لون سرویس اینترنتی برایش فراهم می‌کرد، ِبرای جمعیت‌هایی که توانایی مالی اتصال به اینترنت را هم ندارند، بیش از حد گرانقیمت هستند.
با این وجود امید به رساندن اینترنت از آسمان به مناطق دورافتاده از دست نرفته است. برخی از کارشناسان معتقدند که افول لون تاحدی به علت شتابی بود که پروژه استارلینک شرکت اسپیس‌ایکس پیدا کرد و هزاران ماهواره را برای پوشش اینترنتی مناطق دورافتاده به مدار پایینی زمین فرستاد.