به گزارش همشهری آنلاین به نقل از گاردین این دانشمندان می‌گویند آنالیز دماهای سطح اقیانوس‌ها نشان می‌دهد که تغییرات اقلیمی دست‌ساز انسان جهان را به «وادی ناشناخته‌ای» کشانده است. ممکن است حسیاره زمین حتی در گرمترین وضعیتش در ۱۲۵۰۰۰ سال گذشته باشد، اما داده‌ها در پشتیبانی از این برآورد قطعیت کمتری دارند.
این پژوهش که یافته‌های آن در ژورنال علمی معتبر «نیچر» منتشر شده است، با حل کردن معمایی درازمدت که به «معمای دمای هولوسن» (آخرین دوره زمین‌شناسی) مشهور است، به این نتیجه رسیده است.
مدل‌های اقلیمی نشانگر افزایش مداوم دمای زمین از هنگام آخرین عصر یخبندان بوده‌اند که ۱۲۰۰۰ سال پیش پایان یافت و پس از آن دوره هولوسن شروع شد. اما تخمین‌های دما بر اساس صدف‌های سنگواره‌ای اوج‌گیری دمای زمین در ۶۰۰۰ سال پیش و سپس سرد شدن آن را نشان می‌دهند تا زمانی که انقلاب صنعتی با افزایش میزان گازهای گربن‌دار وارد شده به جو دوباره دما را بالا برد.
این تضاد میان مدل‌های اقلیمی و مدل‌های بر اساس صدف‌های سنگواره‌ای باعث کاهش اطمینان در این شده بود. اما این بررسی جدید روشن کرد داده‌های به دست آمده از صدف‌ها فقط بیانگر تابستان‌های داغ‌تر هستند و زمستان‌های سردتر را نشان نمی‌دهند، بنابراین به طور گمراه‌کننده‌ای باعث برآورد بالاتر دمای سالانه می‌شوند.
سامانتا بووا، از دانشگاه راتگرز-نیوبرانشویک در آمریکا که سرپرست این پژوهش است، گفت: «ما نشان دادیم که بر خلاف نتایج قبلی، میانگین دمای سالانه جهانی در طول ۱۲۰۰۰ سال گذشته در حال افزایش بوده است.»
او افزود: «یافته‌های ما به این معنی است که دوره گرمایش جهانی مدرن دست‌ساز انسان باعث شتاب بخشیدن به یک دوره درازمدت‌تر افزایش دمای جهانی شده است که در حال حاضر ما را به قلمرویی کاملا ناشناخته کشانده است. این نتایج دانسته‌های پایه ما را تغییر می‌دهتد و تاکیدی دوباره هستند بر اینکه چقدر ضروری است که موقعیت‌مان را جدی بگیریم.»
همچنین ممکن است اکنون جهان داغ‌تر از حدود ۱۲۵۰۰۰ سال پیش باشد که آخرین دوره گرم در فاصله میان دوره‌های یخبندان را می‌گذراند، اما دانشمندان در این مورد نمی‌توانند با قطعیت نظر دهند، چرا که داده‌های کمتری مربوط به آن زمان در اختیار دارند.
یک بررسی دیگر که در سال ۲۰۱۷ منتشر شد، نیز نشان داد دمای جهانی ۱۱۵۰۰۰ سال پیش به همان اندازه زمان کنونی بالا بوده است، ما آن بررسی بر اساس داده‌های کمتری بود.
این پژوهش جدید اندازه‌گیری‌های دما بر اساس شیمی صدف‌های ریز و ترکیبات جلبکی یافت شده در هسته‌های رسوبات اقیانوسی انجام شده و با در نظر گرفتن دو عامل «معمای هولوسن« را حل کرده است.
نخست آنکه، بر خلاف نظریات پیشین که صدف‌ها و مواد آلی را بیانگر کل دوره سال می‌دانستند، آنها در واقع با بیشترین احتمال در طول تابستان، یعنی در هنگام شکوفایی ارگانیسم‌ها شکل گرفته‌اند.
دوم آنکه، چرخه‌های طبیعی کاملا قابل‌پیش‌بینی در گرم شدن کره زمین به علت انحرافات مداری این سیاره وجود دارند. تغییرات در این چرخه‌ها می‌تواند منجر به تابستان‌های داغ‌تر و زمستان‌های سردتر بینجامند، اما در عین حال میانگین دمای سالانه تغییر چندانی نکند.
ترکیب این دو دیدگاه نشان داد که سرد شدن ظاهری زمین پس از اوج گرمایی آن در ۶۰۰۰ سال پیش بر اساس داده‌های صدف‌ها گمراه‌کننده است. این صدف‌ها در واقع فقط کاهش در دمای تابستان را ثبت می‌کردند، در حالیه میانگین دمای سالانه همچنانکه سایر مدل‌ها نشان می‌دادند، هنوز به آهستگی در حال افزایش بود.
خانم بووا در سال ۲۰۲۰ سفری پژوهشی به ساحل شیلی را برای به دست آوردن نمونه‌های بیشتری ار هسته‌های رسوبات اقیانوسی و افزودن به داده‌های موجود رهبری کرد.