اما چیزی که باعث شد سراغ او برویم، هنر تصویرگری‌اش نیست؛ او مدیر گروه هنری دنیای عجیب است. گروهی که ۱۴سال پیش، با هدف معرفی تصویرگران جوان، برگزاری نمایشگاه‌های سالیانه و معرفی هنر تصویرگری و تصویرسازی برای شعر و داستان شکل گرفت و از آن‌زمان تاکنون به‌صورت مستقل و پیوسته به فعالیتش ادامه می‌دهد. اگر می‌خواهید کمی بیش‌تر درباره‌ی این گروه بدانید، این گفت‌وگو را بخوانید.
ایده‌ی اولیه‌ی این گروه چه‌طور به ذهنتان رسید؟
گروه دنیای عجیب به همت ۱۶-۱۷ نفر از تصویرگران شکل گرفت که من هم یکی از آن‌ها بودم. دنبال این بودیم که جای مستقلی را از طرف خود تصویرگران برای خود تصویرگران ایجاد کنیم. با رأی گروه، من به‌عنوان مدیر انتخاب شدم. کمی بعد، اولین نمایشگاهمان را برگزار کردیم که با استقبال فراوانی روبه‌رو شد و از آن به بعد تا حالا همین‌طور فعالیت‌هایمان را ادامه داده‌ایم.
آیا کرونا و وضعیت فعلی دنیا در فعالیت‌های دنیای عجیب هم تأثیری داشته؟
نمایشگاه اصلی سالیانه‌مان به‌خاطر کرونا عقب افتاده است. قرار بود نمایشگاهی باعنوان «بر فراز ایران» داشته باشیم که در آن صد بنای تاریخی ایران، به‌دست تصویرگران، تصویرسازی شود. دست نگه داشته‌ایم تا اوضاع بهتر شود و بتوانیم نمایشگاه را برگزار کنیم.
نظرتان درباره‌ی نمایشگاه مجازی چیست؟
ترجیح می‌دهیم نمایشگاه سالیانه را به‌صورت حقیقی برگزار کنیم، اما فعالیت‌های مجازی بسیاری داریم. به‌عنوان مثال، دنیای عجیب، اولین جایی است که برای تصویرگران برنامه‌ی تمرین ماه دارد. در این برنامه هرماه، متن کوچکی منتشر می‌شود تا تصویرگران برای آن تصویرگری کنند. بعد از بین آن‌ها یک کار به‌عنوان پوستر همان ماه انتخاب می‌شود و بقیه‌ی آثار هم به نمایش درمی‌آید. این کار باعث می‌شود تصویرگران جوان برای مواجهه با تصویرگری‌های سفارشی شعر و داستان آمادگی بیش‌تری داشته باشند.
فراخوان تصویرگری حاجی‌فیروز را هم داریم که هرسال بیش از ۱۰۰ تصویرگری برای آن به دستمان می‌رسد. به مناسبت‌های مختلف مثل روز دانش‌آموز، شب یلدا و... هم فراخوان‌هایی منتشر می‌کنیم.
چندین نمایشگاه مجازی انفرادی هم داشتیم؛ به این ترتیب که آثار یک هنرمند به مدت ۱۰ روز برای نمایش روی سایت قرار می‌گیرد و بعد پاک می‌شود و فقط چهار اثر از او را نگه می‌داریم تا هم کارنامه‌ی کارش باشد و هم روی پروفایلش نمایش داده شود.
از نظر شما مهم‌ترین مشکلات تصویرگران جوان و تازه‌کار چه‌چیزهایی است؟
در اوایل کارم وقتی می‌خواستم در نمایشگاهی شرکت کنم، از من رزومه‌ی قوی و کتاب چاپ‌شده می‌خواستند و من هرروز ناامیدتر می‌شدم. اما حالا یکی از موفقیت‌های دنیای عجیب این است که به تصویرگران جوان، انگیزه می‌دهد و تشویقشان می‌کند. معرفی تصویرگران جوان اولین هدف گروه ماه بود.
خیلی از کسانی که در دنیای عجیب معرفی شدند نه کتاب داشتند و نه نمایشگاه انفرادی. خیلی‌ها حتی همین که تصویرگری‌شان را در صفحه‌های مجازی‌مان به‌اشتراک می‌گذاریم تشویق می‌شوند.
خیلی از تصویرگران معتقدند تصویرگری مظلوم واقع شده. نظر شما هم همین است؟
بله، من خودم از مدافعان تصویرگری‌ام. مشکل اصلی این است که خیلی از مردم، هنر تصویرگری را نمی‌شناسند. علت‌های گوناگونی هم دارد. به‌عنوان مثال پدرها و مادرها اهل کتاب‌خواندن نیستند یا نمی‌دانند چه کتابی برای بچه‌ها بخرند. اگر بچه‌ها در هرسنی با کتاب مناسب خودشان روبه‌رو شوند، کم کم با نویسنده‌ها و تصویرگرها آشنا می‌شوند و این هنر را بهتر می‌شناسند. اما متأسفانه این اتفاق نمی‌افتد.
مشکل دیگر این است که گرافیک بعضی از کتاب‌ها بسیار ضعیف است و این به ضرر تصویرگران است، چون کارهایشان دیده نمی‌شود. خیلی‌ها تصویرگری را با نقاشی یکی می‌دانند در حالی که دو چیز متفاوت‌اند. البته کسانی که طراحی و نقاشی‌شان خوب است در تصویرگری هم بسیار موفق‌اند. در کلاس‌های مدارس و مهدکودک‌ها هم معمولاً با بچه‌ها نقاشی کار می‌شود در حالی که اگر مربی از کودکان بخواهد مثلاً برای یک داستان تصویرگری کنند، بچه‌ها، هم با روند تولید کتاب و هم با تصویرگری آشنا می‌شوند.