به گزارش همشهری آنلاین، ایسنا به نقل از دیلی میل، تلسکوپ فضایی هابل در اصل تصاویری از این ستاره‌ی عظیم که بیش از ۱۰ هزار سال پیش منفجر شده است را در سال ۲۰۱۵ ثبت کرد.
بقایای این ستاره که در فاصله ۲۱۰۰ سال نوری از زمین قرار دارد و یکی از شناخته شده‌ترین بقایای ابرنواخترهاست.
با استفاده از روش‌های پردازش، هیدروژن و نیتروژن یونیزه شده به رنگ قرمز قابل مشاهده هستند در حالی که اکسیژن دوبار یونیزه شده به رنگ آبی در تصویر ظاهر می‌شود.
این سحابی با سرعت ۱۴۹۹ هزار کیلومتر بر ساعت در حال منبسط شدن است و ناسا می‌گوید مطالعه‌ی ترکیبات آن به ما کمک می‌کند تا بهتر ساختار آن و نحوه‌ی تعاملش با شوک ناشی از ابرنواختر را درک کنیم.
سحابی «ویل» بخش قابل مشاهده‌ی ابرنواختر "حلقه ماکیان"(Cygnus Loop) است که بقایای ستاره‌ای حدودا ۲۰ برابر بزرگ‌تر از خورشید است که در حدود ۱۰ تا ۲۰ هزار سال قبل تبدیل به یک نواختر شده است.
سحابی به ابری از گازهای یونیزه شده و غبار گفته می‌شود که پس از انفجار ستاره، تشکیل می‌شود.
به گفته‌ی ناسا این سحابی ۲۱۰۰ سال نوری با ما فاصله دارد که همسایه‌ای نزدیک به حساب می‌آید. این یکی از شناخته شده‌ترین بقایای ابرنواختر است که اسمش را از ساختارهای ظریف و پیچیده‌اش گرفته است.
موج این انفجار قدیمی با سرعت زیاد به دیواری از گازهای خنک و متراکم بین‌ستاره‌ای برخورد می‌کند و نور منتشر می‌کند.
«ویل» در لبه‌ی یک حباب گازی کم تراکم قرار دارد که در اثر انفجار ستاره‌ی دیگری پیش از "نبولا" به وجود آمده است.
در سال ۲۰۱۵ ناسا تصویری از این سحابی منتشر کرد که توسط دوربین‌های تلسکوپ هابل با پنج فیلتر مختلف ثبت شده بودند. شش تصویر گرفته شده در کنار هم قرار گرفت تا یک تصویر واحد ساخته شود.
در ماه جاری، ناسا با استفاده از فناوری‌های جدید نسخه‌ی با کیفیت‌تری با جزئیات بالا از آن تصویر منتشر کرد.
ناسا می‌گوید در نسخه‌ی ارتقا یافته توسط روش‌های پردازش جدید، جزئیاتی از رشته گازهای یونیزه شده‌ی سحابی ویل قابل مشاهده است.
ستاره‌شناسان با مقایسه‌ی تصاویر گرفته شده از "نبولا" در سال ۱۹۹۷ با تصاویر گرفته شده در سال ۲۰۱۵ محاسبه کردند که سرعت انبساط آن ۹۳۲ هزار مایل بر ساعت است.
به گفته‌ی ناسا این سحابی اولین بار در سال ۱۷۸۴ توسط ویلیام هرشل، ستاره‌شناسی بریتانیایی، کشف شد. این سحابی در شرایط مساعد قابل مشاهده توسط ستاره‌شناسان مبتدی است.