به گزارش همشهری آنلاین، ایسنا به نقل از نیواطلس نوشت: برخلاف تصور عموم مبنی بر تنها زندگی کردن این شکارچیان ترسناک، بررسی یک گور دسته‌جمعی شواهدی از زندگی گروهی این دایناسورها را نشان می‌دهد.
همانطور که در سری فیلم‌های پارک ژوراسیک نشان داده شده، تصور می‌شد که تی‌رکس‌ها موجوداتی منزوی هستند که به تنهایی به اندازه‌ی کافی ترسناک هستند و شکار گروهی مختص شکارچیان کوچک‌تر است.
اما این سوال مطرح شده است که آیا تیراناسورها(tyrannosaur) تنها زندگی می‌کردند و یا گوشت‌خوارانی اجتماعی بوده‌اند؟ به هر حال شکار طعمه‌های خطرناکی مثل تریسراتویس‌ها(Triceratops) و آنکیلوسورها(Ankylosaurus) (گونه‌هایی از دایناسورهای گیاه‌خوار) به صورت گروهی روش مطمئن‌تری است.
شواهدی برای این فرضیه وجود دارد، مانند ردپاهای فسیل شده‌ای که نشان از حرکت گروهی آنها دارد و از همه مهم‌تر کشف مکانی‌هایی که در آنها استخوان‌های چندین تیراناسور وجود دارد که ظاهرا همزمان با هم مرده‌اند.
تحقیقات جدید براساس یکی از این مکان‌هاست که در یوتا(Utah) قرار دارد. این مکان در سال ۲۰۱۴ توسط دکتر آلن تیتوس(Alan Titus)، دیرینه‌شناس کشف شد و حاوی بقایای چهار تا پنج تیراناسور از گونه‌ی تراتوفونوس(Teratophoneus) است.
مشکلی که وجود دارد این است که یافتن چندین اسکلت در یک مکان لزوما به معنای زندگی و مرگ همزمان آنها با هم نیست. این احتمال وجود دارد که این دایناسورها با قرن‌ها فاصله از یکدیگر زندگی کرده باشند و استخوان‌های آنها توسط جریان آب به یک منطقه رسیده باشد.
تیتوس می‌گوید: ما بلافاصله فهمیدیم که این مکان برای بررسی فرضیه‌ی زندگی اجتماعی تیراناسورها مناسب است. متاسفانه این منطقه گذشته‌ی پیچیده‌ای داشته است و استخوان‌ها توسط جریان آب رودخانه جابه‌جا شده و دوباره دفن شده‌اند و منطقه‌ی اصلی که دایناسورها در آن بودند تخریب شده است. با این حال تمام شواهد از بین نرفته‌اند.
به همین علت گروه محققین به بررسی ژئوشیمیایی استخوان‌ها و سنگ‌های اطراف آنها پرداختند. آنها با بررسی غلظت ایزوتوپ‌های پایدار کربن و اکسیژن و همچنین با تجزیه و تحلیل عناصر کمیاب زمین دریافتند که این حیوانات همگی در یک زمان مرده‌اند.
محققین می‌گویند: تیراناسورها احتمالا در پی یک سیل فصلی جان خود را از دست داده‌اند و اجساد آنها همراه جریان آب به دریاچه رسیده است. اجساد آنها برای مدتی پیش از خشک شدن دریاچه در آب مانده است و پس از آن رود دیگری به دریاچه ریخته و استخوان‌ها را جابه‌جا کرده است.
دکتر جو سرتیچ(Joe Sertich)، نویسنده‌ی این مقاله می‌گوید: این مکان در یوتا نشان می‌دهد تیراناسورها موجوداتی پیچیده و بزرگ با قابلیت زندگی اجتماعی بوده‌اند. این تحقیقات نقطه‌ی عطفی برای بررسی مجدد نحوه‌ی رفتار و شکار این گوشت‌خواران است که در طول دوره‌ی کرتاسه در نیمکره‌ی شمالی زمین زندگی می‌کردند.