همشهری آنلاین_زهرا بلندی: «سید محمدامین صمدی» عضو تیم‌ملی تنیس روی میز و «محمدعرفان خوش عقیده» عضو تیم‌ملی کاراته، بی‌تاب تمرین‌های سخت و رشد در روزهای طلایی عمرشان هستند. در روزهایی که ترکش ویروس کرونا همه اقشار از جمله ورزشکاران را مورد اصابت قرار داده، با وجود محدودیت‌های موجود آن‌طور که باید مجال تمرین و درخشش ندارند و لحظات‌شان با دلهره و اضطراب افت بدنی و کاهش توانمندی‌های ورزشی سپری می‌شود.
تلاش این ورزشکاران موفق همراه با پدران‌شان برای انجام تمرین‌های مکرر روزانه در فضای باز بوستان ولایت و پرهیز از بی‌تحرکی و یک‌جا نشستن بهانه‌ای شد تا در یک ورزش صبحگاهی با آنها همراه شویم.
ساعت از ۸ صبح گذشته و جمعیت غالب حاضر در بوستان ولایت افرادی با پوشش ورزشی هستند که هریک به نوعی به ورزش‌هایی از قبیل پیاده‌روی، انجام نرمش، ورزش‌های کششی، دوچرخه‌سواری، اسکیت و... می‌پردازند. انگار این ساعت از روز اینجا پاتوق ورزشکاران حرفه‌ای است، چراکه بیشتر افراد حاضر با نظم و مهارت خاصی ورزش می‌کنند. در انتظار محمدامین و محمدعرفان مقابل قلعه شادی ایستاده‌ایم که هردو همراه با پدران‌شان که چند گام عقب‌تر از آنها در حال حرکت هستند به سوی ما می‌دوند.
بعد از طی یک دور کامل پارک به اینجا رسیده‌اند و قصد دارند تا بدن‌شان هنوز گرم است به نرمش بپردازند. سیدمحمدامین درحال انجام حرکات کششی، بوستان ولایت را بهترین جا برای تمرین در روزهای همه‌گیری کرونا و محدودیت در فعالیت مجموعه‌های ورزشی می‌داند و می‌گوید: «برای دویدن و انجام حرکات آمادگی جسمانی اینجا بهترین گزینه است.
هرچند که اینجا به میز پینگ‌پنگ مجهز نیست، اما فضای بزرگ و بکر آن و از سوی دیگر، حضور ورزشکاران متعدد برای انجام تمرین‌های حرفه‌ای در دادن انگیزه به ما خیلی مؤثر است. نه تنها ساکنان منطقه ۱۹ و مناطق اطراف، بلکه برخی افراد از مناطق شمالی شهر نیز برای تمرین به اینجا می‌آیند.»
- ورزش در پارکینگ خانه، درخشش در مسابقات جهانی
عضو تیم‌ملی نوجوانان تنیس روی میز که داستان جالبی در پس آغاز فعالیتش در این رشته وجود دارد، می‌گوید: «از کودکی هر از گاهی همراه پدرم برای تفریح به بوستان جانباز محله عبدل‌آباد می‌رفتم، پدرم خیلی ساده و مبتدی با همسالانش مشغول بازی تنیس روی میز می‌شد و من هم به تماشای آنها می‌نشستم.»
محمدامین این قرارهای روزانه را بهانه شکوفایی استعدادش می‌داند و می‌گوید: «هرچه می‌گذشت من به این رشته ورزشی بیشتر علاقه‌مند می‌شدم. در خانه به جای تور چند کتاب وسط میز عسلی می‌گذاشتم. با استفاده از راکت‌های پدر با مادرم بازی می‌کردم. وقتی پدرم متوجه علاقه‌ام شد برایم یک میز تنیس خرید و از آن پس پارکینگ خانه را به باشگاه اختصاصی خودمان تبدیل کردیم.»
این ساکن ۱۵ ساله محله عبدل‌آباد با بیان اینکه بعد از مدتی تمرین در خانه از ۷ سالگی به ادامه فعالیتش در باشگاه فدک پرداخته است، می‌گوید: «به مرور زمان با پیشرفت در این رشته در باشگاه‌های متعدد کار کردم. از رده خردسالان تا جوانان صاحب مقام هستم، مهم‌ترین مقامی هم که کسب کرده‌ام در مسابقات داخلی قهرمانی جوانان کشور، قهرمانی نوجوانان کشور، عضویت در تیم‌ملی خردسالان، نونهالان و نوجوانان بوده است.
کسب مقام قهرمانی در مسابقات اپن تایلند و اپن پرتغال و نایب قهرمانی اپن چین هم از مهم‌ترین رتبه‌های جهانی‌ام بوده‌اند. آخرین مقامی که کسب کردم مربوط به لیگ نوجوانان و جوانان می‌شود که مقام سوم است، ولی لیگ بزرگسالان هم در حال برگزاری است و فعلاً نتایج آن قطعی مشخص نشده است.»
محمدامین با ابراز خوشحالی از راه‌اندازی خانه شماره ۳ تنیس روی میز استان تهران در منطقه ۱۹ در اواخر سال گذشته، می‌گوید: «اینجا محل اصلی تمریناتم است، اما در روزهای کرونا که فعالیت باشگاه‌ها با محدودیت روبه‌رو شده با محمدعرفان دوست و همکلاسی خوبم که عضو تیم‌ملی کاراته است، برای تمرین به بوستان ولایت می‌آییم. ابتدا خیلی عادی فقط دور پارک می‌دویدیم. بعد حرکات جدی‌تر و قوی‌تر به آن اضافه شد.»
این دانش‌آموز پایه نهم رشته علوم تجربی که در مدرسه نمونه دولتی شهید عبدالحسین زمانی تحصیل می‌کند، با بیان اینکه تا قبل از ساخت خانه شماره ۳ تنیس در محله عبدل‌آباد، شرایط پیشرفت در این رشته ورزشی برای بچه‌های محله فراهم نبود، می‌گوید: «من برای فعالیت حرفه‌ای باید تا خانه شماره ۲ در منطقه ۱۷ می‌رفتم، اما وجود چنین جایی در منطقه فرصت خوبی است تا علاقه‌مندان به این رشته دست به کار شوند.»
او که دوست دارد علاوه بر ورزش حرفه‌ای، در رشته پزشکی ادامه تحصیل بدهد، درباره هدفش برای خدمت به اهالی محله می‌گوید: «خیلی دوست دارم به مرحله‌ای برسم که بتوانم در حوزه مربیگری در کنار بچه‌محل‌هایم فعالیت کنم و سختی‌هایی را که خودم در مسیر موفقیت پیمودم برای نسل‌های بعد هموارتر کنم. متأسفانه یکی از معضلات مهم مدارس مناطق جنوبی شهر این است که در زنگ ورزش مدارس، اغلب اوقات بدون توجه به استعداد و علاقه دانش‌آموزان به آنها فوتبال آموزش داده می‌شود و تنوع بین ورزش‌ها خیلی پایین است که نیازمند رسیدگی بیشتر مسئولان آموزش و پرورش است.»
- ورزش در بوستان در روزهای کرونایی
با اینکه رشته ورزشی‌اش با محمدامین یکی نیست، اما در انجام حرکات کششی و هوازی با او همراهی می‌کند. لباس ورزشی ساده پوشیده و لباس فرم کاراته‌اش را به تن ندارد، اما در کنار ورزش معمولی هر از گاهی حرکات رزمی را هم اجرا می‌کند.
محمدعرفان، عضو ۱۵ ساله تیم‌ملی نوجوانان کاراته با بیان اینکه از ۱۰ سال پیش فعالیت در این رشته ورزشی را آغاز کرده است، می‌گوید: «به واسطه پسرعمه‌هایم که از کاراته‌کاهای خوب و مدال آفرین بودند، از ۴ سالگی به این رشته علاقه‌مند شدم. با اصرارهای همیشگی‌ام همراه پدر در برخی جلسات تمرین آنها حضور پیدا می‌کردیم و طی این جلسات هر روز علاقه‌ام به این رشته بیشتر می‌شد. ۵ ساله بودم که برای یادگیری این رشته ابتدا در باشگاه فرهنگسرای بهمن و سپس در باشگاه دکتر شریعتی به کسب تجربه پرداختم.»
محمدعرفان با اشاره به اینکه پس از ۷ سال فعالیت در این مراکز ورزشی، با موفقیت در مسابقات انتخابی استانی و کشوری در سال ۱۳۹۶ به اردوی تیم‌ملی نونهالان ورود پیدا کرده است، می‌گوید: «مهم‌ترین مقام‌هایی که تاکنون کسب کرده‌ام مدال طلای مسابقات بین‌المللی ارومیه جام ایران زمین و مسابقات بین‌المللی سبک شوتوکان و قهرمانی ۲ دوره از مسابقات کشوری است.»
این ساکن محله بهمنیار درباره نقش مجموعه‌های ورزشی و امکانات منطقه در موفقیت امروزش می‌گوید: «باشگاه‌های زیادی در منطقه ۱۹ وجود دارد که بیشتر آنها از مربی‌های خوب و حرفه‌ای بهره‌مند هستند، اما مشکلاتی همچون تهویه نامناسب، فرسودگی تاتمی‌ها و... وجود دارد که نیاز است مورد رسیدگی قرار بگیرد.» خوش‌عقیده با بیان اینکه طی ۳ سال اخیر نزد مربی‌اش «سعید علیپور» در باشگاه یافت‌آباد فعالیت می‌کند، می‌گوید: «آشنایی و رفاقت من و محمد امین به روزهایی برمی‌گردد که هر دو برای معرفی مدال‌هایی که کسب کرده بودیم به دفتر مدیریت می‌رفتیم.
با شیوع ویروس کرونا با هم قرار گذاشتیم که هر روز برای انجام ورزش روزانه به بوستان ولایت بیاییم تا از ضعف عضلانی خود جلوگیری کنیم. مساحت زیاد بوستان و حضور ورزشکاران حرفه‌ای ضمن ایجاد فضای مناسب برای تمرین، انگیزه مضاعفی برای ما به همراه دارد.»
محمدعرفان از علاقه‌اش به تحصیل در رشته عمران می‌گوید و ادامه می‌دهد: «علاقه خاصی به مربیگری در آینده ندارم، اما دوست دارم بتوانم در آینده حتی یک‌بار در هفته تجربیاتم را در اختیار علاقه‌مندان به این رشته، به‌خصوص در محله‌ای که جایگاه رشد من بوده، قرار بدهم. طی این سال‌ها هم همسالان بچه‌محل و بستگانم را برای آغاز فعالیت در رشته کاراته ترغیب کرده‌ام و هرکاری از دستم بر می‌آید برای راهنمایی و ارائه نکات آموزشی به آنها انجام می‌دهم.»
- همراه دیروز و امروز فرزند ورزشکار
هر دو نقش بسزایی در شکوفایی استعدادهای فرزندان خود داشته‌اند. چه در روزهای کودکی که همراه همیشگی محمدامین و محمدعرفان در جلسات تمرین بودند چه امروز که در سختی‌های به بارآمده کرونا پشت آنها را خالی نکرده‌اند و در قرارهای روزانه ورزش صبحگاهی که تدارک می‌بینند شرکت می‌کنند. توانایی دویدن با سرعت گام‌های آنها را ندارند، اما تا جایی که در توان‌شان باشد تلاش می‌کنند.
«سیدعباس صمدی» پدر ۴۶ ساله محمدامین نفسی تازه می‌کند، کششی به دستانش می‌دهد و می‌گوید: «قبل از آغاز فعالیت محمدامین در رشته تنیس روی میز باتوجه به اینکه خودم در رشته فوتبال تا حدودی سررشته داشتم او را در مدرسه فوتبال نامنویسی کردم، اما فکرش را نمی‌کردم که به ورزش تنیس روی میز که فقط برای سرگرمی در پارک محله به آن می‌پرداختم علاقه‌مند شود.»
صمدی با بیان اینکه علاقه شدید محمدامین به این رشته باعث شد تا در کلاس اول دبستان در مسابقات آموزشگاهی منطقه شرکت و مقام کسب کند، می‌گوید: «همان روزها مسئول برگزاری مسابقات به استعداد محمدامین اشاره کرد و پس از آن پیگیر این موضوع شدم.
او پس از یک سال تمرین حرفه‌ای در مسابقات کشوری رده خردسالان مقام اول را از آن خود کرد و به مرور زمان به این جایگاه دست یافت.» صمدی با لبخندی که به لب دارد می‌گوید: «فعالیت محمدامین در این رشته باعث شد تا من هم برای کسب مهارت تلاش کنم.
مدرک مربیگری فدراسیون را دریافت کردم و اکنون سمت مدیریت و مربیگری خانه تنیس روی میز شماره ۳ استان تهران در منطقه ۱۹ را عهده‌دار هستم.» او در پایان به حضور مستمرشان در بوستان ولایت اشاره می‌کند و می‌گوید: «اینجا یک نعمت خدادادی برای اهالی محله است. کمتر منطقه‌ای چنین امکاناتی با این شرایط و مساحت دارد و ما قدردان آن هستیم.»
- پدر و پسر کاراته‌کار
«جواد خوش‌عقیده» ساکن ۴۸ ساله محله بهمنیار و پدر محمدعرفان با بیان اینکه خودش در گذشته با علاقه خاصی در رشته کاراته فعالیت می‌کرد، می‌گوید: «شرایط دوران ما با امروز خیلی متفاوت بود. خانواده‌ها مانند امروز برای پیشرفت ورزشی فرزندان‌شان تلاش نمی‌کردند، من هم با توجه به این شرایط فقط تا دان ۲ این رشته را ادامه دادم.»
او با بیان اینکه به‌رغم علاقه‌اش به فعالیت پسرش در کاراته هیچ‌وقت مستقیماً او را به این رشته ترغیب نکرده است، می‌گوید: «۴ ساله بود که تصمیم گرفتم او را به کلاس‌های ورزشی متنوع ببرم تا فضای همه ورزش‌ها را از نزدیک ببیند و با توجه به علاقه‌اش او را در همان رشته نامنویسی کنم.»
خوش‌عقیده با بیان اینکه در عین ناباوری محمدعرفان به رشته کاراته تمایل نشان داده است، می‌گوید: «خوشبختانه با استعداد خوب خود و تمرین نزد مربیان مجرب تا این سطح پیش رفت. متأسفانه شیوع کرونا باعث شد که پسرم نتواند آن‌طور که باید به تمرینانش ادامه بدهد، اما دست از تلاش نکشیده و با پیشنهاد مربی تصمیم گرفت جلسات تمرینی‌اش را در فضای باز در کنار دوست خوبش برگزار کند.»
او در پایان از محدودیت فضاهای ورزشی و تفریحی در منطقه یاد می‌کند و می‌گوید: «ساخت بوستان ولایت در پاسخگویی به یکی از مهم‌ترین نیازهای اهالی این محله و محله‌های اطراف مؤثر بوده است. این درحالی است که محمدعرفان بارها همراه با اعضای تیم‌ملی که تعداد زیادی از آنها ساکن نقاط شمالی و غربی شهر هستند برای تمرین به اینجا آمده‌اند.»