سینا حسن‌پور/ رئیس شورای روستای مرتضی‌گرد : رشد افسارگسیخته این روستای حدوداً ۴ هزار نفری از سال ۱۳۸۷، به اینجا منجر شده که سال ۱۴۰۰، مرتضی‌گرد بیش از ۴۰ هزار نفر سکونت دارد و بیش از ۲۰ هزار نفر جمعیت شناور روزانه در کارگاه های آن مشغول به کار هستند. جمعیت بیش از ۶۰ هزار نفری این محله نیازمند دریافت خدمات شهری هستند، ولی متاسفانه هیچ یک از زیرساخت های آن متناسب با رشد جمعیت توسعه نیافته است.
محله‌ای با شرایط مرتضی‌گرد را نمی‌توان با توان دهیاری و قانون روستا اداره و ساماندهی کرد. غلبه بر مشکلات عدیده مرتضی‌گرد تنها با الحاق آن به بافت شهری امکان‌پذیر است و با امکانات، توان و قانون شهرداری می‌توانیم آن را ساماندهی کنیم. در هر حال، این برنامه نیازمند چندین سال کار بی‌وقفه است چرا که حجم مشکلات متراکم و پیچیده این محله که میراث بی‌توجهی مسئولان در سالیان گذشته است بیش از حد تصور است.
مردم این محله هنوز برای تامین ابتدایی‌ترین نیازهای انسانی مانند آب، برق، گاز و تلفن با مشکل روبه‌رو هستند. اتوبوس های خط واحد در این محله فرسوده است و فاصله انتظار مسافران پایانه اتوبوسرانی به ۴۰ دقیقه می‌رسد. بیش از نیمی از معابر این محله خاکی است و آنتن‌دهی تلفن‌های همراه در آن بسیار ضعیف است. سرانه فضای سبز و ورزشی در اینجا صفر است، فضای آموزشی ناکافی است و بیشتر معابر روشنایی ندارد. این در حالی است که این جمعیت انبوه فقط یک خانه بهداشت و ۲ درمانگاه خصوصی کوچک دارند. متأسفانه هنوز عده‌ای در مرتضی‌گرد از کپسول گاز استفاده می‌کنند و همه مردم تانکر ذخیره آب دارند.
در نظر گرفتن مرتضی‌گرد به عنوان روستا در تقسیمات کشوری باعث شده تا نهادهایی مانند اداره راهنمایی و رانندگی، بانک ها و... و. تمایلی به ارائه خدمات به مرتضی‌گرد نداشته باشند و کمکی به حل معضلات آن نکنند. زیبنده استان تهران نیست محله‌ای که فقط به اندازه عرض بزرگراه آزادگان با شهر تهران فاصله دارد آنقدر محروم باشد و مسئولان چشم های‌شان را به روی واقعیت‌های آن بسته باشند.
تنها راه حل مشکلات مردم محروم مرتضی‌گرد نگاه و اهتمام ویژه مسئولان است و زمان آن رسیده که محله‌ای را که بزرگ‌ترین مرکز جمعیتی بخش آفتاب است در تقسیمات شهری ببینند.