به گزارش همشهری آنلاین، عکس‌های دومینیک ناباکوف از طراحی داخلی خانه‌های نیویورکی با عنوان اتاق‌های نشیمن نیویورک (New York Living Rooms) بیش از دو دهه پیش در سال ۱۹۹۸ منتشر شد و به تازگی آپارتمنتو دوباره آن را منتشر کرده است. این عکس‌ها بار اول به سفارش مجله نیویورکر در سال ۱۹۹۵ گرفته شد؛ بررسی بی‌پرده و صمیمانه‌ای از فضاهای زندگی برخی از چهره‌های افسانه‌ای فرهنگی نیویورک از جمله سوزان سانتاگ، نورمن میلر، لوئیزا بورژوا، فرانچسکو کلمنته، آلن گینزبرگ، و جون دیدیون.
ناباکوف این عکس‌های خود از فضاهای داخلی را «پرتره» می‌خواند. برخی از این فضاها خودنمایانه و پرزرق‌وبرق هستند، برخی دیگر تنها برآورنده نیازهای ساده، اما ناباکوف همه آنها را برای نگاه‌های کنجکاو ثبت کرده و مخاطبان خود را وامی‌دارد که آنها را رمزگشایی کنند.
ناباکوف در ۱۹۹۸ در مقدمه کتابش نوشت: اتاق‌های نشیمن نیویورک، فقط در مورد دکوراسیون داخلی نیست. اگرچه نمایانگر رویکرد خاصی از سبک‌شناسی و زیبایی‌شناسی است، اما بیش از هر چیز یک سند است. بدون چیدمان مجدد، بدون اضافه‌کردن دسته گل یا هر چیز دیگری، بدون استفاده از نور اضافی. من با اتاق‌های نشیمن مانند افرادی برخورد می‌کنم که از آنها عکس می‌گیرم: پرتره‌ای از آنها ثبت می‌کنم که تا حد امکان به واقعیت نزدیک باشد.
من همیشه طرفدار عکاسی بدون تجهیزات سنگین بوده‌ام. اگر بتوانم از دستگاه استورب، فلاش و حتی سه‌پایه اجتناب کنم، این کار را می‌کنم. من به تحرک اعتقاد دارم. برای این کتاب از فیلم پولاروید کالرگراف۶۹۱ استفاده کردم، که رنگ‌ها تنها در چهاردقیقه به شفافیت کامل می‌رسند (دقیقا زمانی که برای جوشاندن تخم‌مرغ‌ها منتظر می‌مانم). زود به نتیجه رسیدن بسیار هیجان‌انگیز و آرامش‌بخش است. عکاسی رنگی به ندرت رضایت‌بخش است - خیلی زیبا یا خیلی زشت و بیشتر پیش‌پاافتاده و مبتذل. با این فیلم خاص، رنگ‌های تصادفی و عجیب و غریب به دست می‌آید، اما تاثیر تصویر را تغییر نمی‌دهد.
این شیوه سرسری، ساده و سریع، با نتایج تصادفی و فوری آن، احساس شگفت‌انگیزی به من داد، احساس اینکه غیب‌گو هستم. من می‌توانستم به این کار ادامه دهم و سال‌های سال، درهای خانه‌های نیویورک را باز کنم و چه هیجان‌انگیز می‌شد!
متاسفانه غیرممکن به نظر می‌رسد: این فیلم متوقف شده است.