برای آنکه اجتماعی‌تر شود و بتواند بر احساس عدم‌اطمینانش غلبه کند، چه باید کرد؟ نگران نباشید، برای خاتمه دادن به ترس و کمرویی هیچگاه دیر نیست.
از سن 2 سال و نیم به بعد، کودک ترس و کمرویی‌اش را آشکار می‌کند. در مهد کودک، مدرسه و یا پارک‌ها از کودکان دیگر دوری می‌کند. فقط با پدر و مادرش حرف می‌زند و به محض آنکه غریبه‌ای به جمع آنان بپیوندد در حضور او سکوت می‌کند. از شرکت در بازی‌های گروهی اجتناب می‌کند، به فعالیت‌های انفرادی چون کتاب خواندن و بازی‌های کامپیوتری پناه می‌برد و دوستی ندارد. اگر یکی از همکلاسی‌هایش او را به خانه‌اش دعوت کند، در آخرین لحظه تصمیم می‌گیرد نرود. در کلاس، طوری رفتار می‌کند که توجه کسی را به‌خودش جلب نکند. زمانی که از او سؤال شود، رنگش سرخ شده و دست و پایش را گم می‌کند.
وراثت یا سرنوشت؟
«خجالتی بودن» صفتی موروثی نیست؛ حتی اگر والدین کودک کمرو نیز مانند کودکشان خجالتی باشند، این بدان معنا نیست که کودک خجالت را از پدر و مادرش به ارث برده است. اما رفتارهای والدین می‌تواند این صفت را در مرحله شکل‌گیری‌اش، تقویت کند. در واقع، کودکان معمولا مایل هستند رفتارهایی را که والدینشان نسبت به دیگران از خود نشان می‌دهند تقلید کنند.
دردی فلج کننده
کمرویی در مورد کودکی که باید با فعالیت و یا گروه جدیدی در اجتماع روبه‌رو شود، امری طبیعی به شمار می‌آید و زمانی مشکل ساز می‌شود که موجب درماندگی و ناتوانی کودک شود تا حدی که او را از فعالیت جسمانی بازدارد. اما کودک شما از چه چیزی می‌ترسد؟در حقیقت، او ازرویارویی با قضاوت دیگران هراس دارد. معمولا این اضطراب و نگرانی با احساس درک نشدن همراه است. ترس تمام قدرت و انرژی او را از بین می‌برد و کودک دیگر قادر نخواهد بود برای حل مشکلش به درستی فکر کند. کودک خجالتی اغلب به هنگام صحبت کردن، در تلفظ کلمات دچار مشکل می‌شود و در صورتی‌که اضطراب شدید باشد، بدنش دچار تشنج شده، به او احساس خفگی دست می‌دهد وتب می‌کند.
نقش والدین
اضطراب و نگرانی والدین، ترس کودک را تشدید می‌کند، به همین دلیل، پدر و مادر باید در برابر کودکی که دچار ترس شده با دقت بیشتری رفتار کنند و به او کمک کنند تا نگرانی و اضطرابش را ابراز کرده و آن را در دلش نگه ندارد. اگر والدین مرتبا کودک را تشویق کنند که به سمت دیگران برود، این عمل ترس کودک را افزایش می‌دهد. کودک با خود می‌گوید:«حتی پدر و مادرم که می‌دانند چقدر از نزدیک شدن به دیگران عذاب می‌کشم، حاضر نیستند مرا درک کنند.» ناگهان احساس می‌کند که از ارزشش کم شده و او را واقعا دوست ندارند و بیش از پیش در خودش فرو می‌رود. چنانچه والدین به کودکشان کمک می‌کنند تا با دیگران تماس برقرار کند، باید محتاط باشند.
فعالیت‌های کمک کننده
نواختن یک ساز بادی برای کودک خجالتی مناسب و بجاست. از طریق موسیقی، کودک یاد می‌گیرد بر دم و بازدم خود کنترل داشته باشد، در نتیجه این عمل به صحبت کردن او کمک می‌کند. برای آنکه او را وادارید تا بر ترسش غلبه کند، بازی در تئاتر و بر عهده گرفتن نقش جدید، به او کمک چشمگیری می‌کند. ورزش‌های رزمی چون جودو در مورد توانایی‌اش به او اطمینان می‌بخشد. خلاقیت‌های هنری چون نقاشی، مجسمه‌سازی و... این امکان را به کودک می‌دهد تا توسط تصاویر و اشکال، احساسات و ناراحتی‌های درونش را بیرون بریزد. اما نباید به خاطر نگرانی از یک گوشه‌گیری ساده، کودک را زیر بار فعالیت‌های خارج از مدرسه هلاک کرد که همین امر می‌تواند باعث شود کودک در خودش فرو رود.
Doctissimo. fr