به گزارش همشهری آنلاین، از سال ۱۹۱۲، ایتالیایی‌ها، لیبی را به دلیل انگیزه‌های صرفا توسعه اقتصادی اشغال کرده بود. در سال ۱۹۳۵، موسولینی شروع به فرستادن ده‌ها هزار ایتالیایی به لیبی کرد که عمدتا کشاورزان و سایر کارگران روستایی بودند که این تا حدی برای رفع نگرانی‌های اضافه جمعیت در ایتالیا بود.
بنابراین در زمان شروع جنگ جهانی دوم، ایتالیا از حضور طولانی‌مدت در شمال آفریقا برخوردار بود و موسولینی رویای گسترش این حضور را آغاز کرد.
همچنین نیروهای بریتانیایی در شمال آفریقا حضور داشتند که بر اساس معاهده‌ای در سال ۱۹۳۶، برای حفاظت از کانال سوئز و پایگاه‌های نیروی دریایی سلطنتی در اسکندریه و پورت سعید، در مصر مستقر شده بودند.
هیتلر در اوایل توسعه موسولینی در شمال آفریقا پیشنهاد کمک کرده بود تا نیروهای آلمانی را برای کمک به دفع ضدحمله بریتانیا بفرستد، اما موسولینی زمانی این پیشنهاد را رد کرده بود، چرا که این موضوع را ضربه به غرور ایتالیا می‌دانست.
اما با وجود گسترش در بخش‌هایی از شرق آفریقا و مصر، نیروهای موسولینی در درازمدت با بریتانیایی‌ها همخوانی نداشتند. نیروهای بریتانیایی، ایتالیایی‌ها را به سمت غرب عقب رادند و در حمله به «بدا فوم» خسارات و تلفات سنگینی را به نیروهای ایتالیایی وارد کردند. در حالی که بریتانیا تهدید می‌کرد که ایتالیایی‌ها را به طور کامل از لیبی بیرون کرده و به تونس نفوذ می‌کند، موسولینی غرور خود را کنار گذاشت و از هیتلر کمک خواست.
هیتلر اما با اکراه موافقت کرد که این به معنای اولین رویارویی مستقیم آلمان و بریتانیا در مدیترانه بود. اما شرط هیتلر این بود که تنها در صورتی که موسولینی عقب‌نشینی ایتالیایی‌ها را متوقف کند و بریتانیایی‌ها را از طرابلس، پایتخت لیبی دور نگه دارد، او دست به کار خواهد شد. ایتالیایی‌ها اما همچنان مغلوب بودند. در سه ماه، ۲۰ هزار کشته و مجروح و ۱۳۰ هزار اسیر دادند.
تنها با آمدن ژنرال آلمانی اروین رومل بود که ایتالیا توانست در برابر پیشروی‌های بیشتر بریتانیا مقاومت کند. با این حال حتی با کمک آلمان، ایتالیا تنها تا اوایل سال ۱۹۴۳ توانست از قلمرو شمال آفریقا دفاع کند.