متأسفانه شکافی میان این وفور اطلاعات در حال گسترش و کیفیت بهداشت عمومی وجود دارد که تا حدی به علت اشکال در انتقال دادن این اطلاعات به عامه مردم است.
ویراستاران "نشریه پزشکی نیوانگلند" New England Journal of Medicine اخیرا یادآور شدند که "مشکل [ارتباط گری در حوزه بهداشت] - خود پژوهش‌ها نیستند، بلکه مشکل در شیوه‌ای تفسیر نتایج این پژوهش‌ها برای مردم است. "
ما برای تسهیل جریان‌یافتن نتایج پژوهش‌های پزشکی به سوی مردم در کل، نیاز به مهارت‌های روزنامه‌نگاران پزشکی داریم.
امروزه در واکنش به تمایل فراوان عموم مردم به اخبار پزشکی، گزارش‌های پزشکی مرتبا به صورت گزارش‌های صفحه یک روزنامه‌ها و نیز به صورت قطعات روزانه در بخش‌های خبری پربیننده تلویزیون مشاهده می‌شوند.
به علاوه نیاز به منابع قابل‌اعتماد برای اخبار پزشکی به ایجاد "نشریه ارتباط بهداشتی" Journal of Health Communication، ایجاد بخش ارتباط بهداشت در مراکز کنترل و پیشگیری بیماری‌های آمریکا، دورهای فوق‌لیسانس ارتباط بهداشتی در ۶ دانشگاه و سایر منابع انجامیده است.
بنابراین روزنامه‌نگاران پزشکی با فرصت‌های شغلی در حال گسترش، امکان مورد توجه عموم واقع‌شدن و توانایی بالقوه برای ایجاد تاثیر قدرتمندتر مواجه هستند.
ار جمله رسانه‌های در دسترس برای رساندن اطلاعات بهداشتی به مصرف‌کنندگان، روزنامه‌ها، مجلات، ژورنال‌های پزشکی، بیل‌بوردها، رادیو، پمفلت‌ها و نامه‌های پستی هستند.
اما دو رسانه‌ای که بیشترین میزان تاثیر و گستردگی را دارند، تلویزیون و اینترنت هستند.
قدرت تلویزیون را یک نظرخواهی اخیر نشان می‌دهد که از بینندگان وفادار درام پزشکی شبکه تلویزیونی NBC به نام ER (اتاق اورژانس) به عمل آمد: ۳۲ درصد این افراد اظهار کردند که اطلاعاتی که از این سریال به دست می‌آورند، به آنها در تصمیم‌گیری در مورد گزینه‌های مربوط به مراقبت بهداشتی خانواده‌هایشان کمک می‌کند.
قابل توجه آنکه ۱۲ درصد تماشاچیان این سریال به علت موضوعی که در این فیلم دیده بودند، با پزشکان‌شان تماس گرفته بودند.
یک سیستم به طور گسترده مورد استفاده دیگر اینترنت است، که دسترسی دائمی به اطلاعات بهداشتی را فراهم می‌آورد، و برخلاف بسیاری از منابع اطلاعاتی دیگر دارای قابلیت تطبیق‌یافتن با نیازهای بهداشتی شخصی افراد است.
این مجموعه مرتبا در حال رشد به تاثیرگذاری بر گروهای اجتماعی"حاضر در شبکه‌ها". مانند تحصیل‌کردگان، ثروتمندان، نسل ایکس(Generation X) و بچه‌های دوران وفور جمعیت بعد از جنگ (Baby Boomers) ادامه می‌دهد و پتانسیل زیادی برای تاثیرگذاری بر شمار بسیاری از دیگران را هم دارد.
در حالیکه هر پزشک در حال طبابتی یک ارتباط گر بهداشتی هم هست، برخی از افراد این کار را به عنوان حرفه برمی‌گزینند.
هنگامی که "انجمن نویسندگان پزشکی آمریکا" (AMWA) در سال ۱۹۴۰ بنیانگذاری شد، اعضای آن را تقریبا به طور انحصاری دارندگان درجه دکترای پزشکی (MD) تشکیل می‌دادند. اما در طول ۵۰ سال بعدی، درصد اعضای پزشک در AMWA مدواما در حال کاهش بوده است. در سال ۱۹۵۵ هفتاد و شش درصد اعضای این انجمن دکترای پزشکی داشتند، در حالیکه در سال ۱۹۹۱ این میزان به ۹ درصد سقوط کرده بود.
بتی کوهن، رئیس سابق AMWA توضیح می‌دهد که "همچنانکه AMWA تحول پیدا می کرد، سایر نویسندگان [غیرپزشک] پا به عرصه گذاشتند که مهارت‌های متفاوتی داشتند. پزشکان ممکن است احساس کرده باشند که این سازمان دیگر مال آنها نیست. "
از سال ۱۹۹۱ به بعد این روند معکوس شده است و اعضای AMWA با ۲۰ درصد افزایش به ۴۰۰۰ عضو رسیده است و پزشکان اکنون ۱۲/۵ درصد کل اعضا را تشکیل می‌دهند. در حال حاضر داده‌های چندانی در مورد شمار پزشک-نویسندگان بدون ارتباط با سازمان‌های حرفه‌ای وجود ندارد.
تعیین‌کردن شغل یک روزنامه‌نگار پزشکی مشکل است. آنها در حوزه‌هایی گوناگون از بازاریابی، روابط عمومی، سیاست‌گذاری و تبلیغات گرفته تا نطق‌نویسی، تهیه‌کنندگی، و برنامه‌نویسی کامپیوتر کار می‌کنند. آنها در اتاق‌های خبری، شرکت‌های بزرگ، بیمارستان‌ها، سازمان‌های غیرانتفاعی، صنایع سرگرم‌سازی، مدارس، بنگاه‌های دولتی، سازمان‌های حفظ سلامت و کارخانه‌های داروسازی کار می‌کنند.
در حالیکه طیف فرصت‌های شغلی برای روزنامه‌نگاران پزشکی گسترده است، مشکل است میزان عرضه و تقاضای استخدامی را اندازه گرفت.
درآمد روزنامه‌نگاران پزشکی بسیار متغیر است. نویسندگان آزاد کلمه‌ای یا پروژه‌ای پول می‌گیرند، در حالیکه یک گزارشگر تمام‌وقت روزنامه کلانشهر در سال ۸۰۰۰۰ دلار به دست می‌آورد. درآمد برخی از نویسندگان ممکن است وابسته به اشتراک یا انتشار هم‌زمان (syndication) باشد. نویسنده پزشکی شدن ممکن است به سادگی پخش یک خبرنامه باشد. اما به دست آوردن یک موقعیت شغلی تمام‌وقت در بازار رسانه‌های بزرگ به مقدار زیادی تجربه نیاز دارد.
استفن جی بلوم، استادیار روزنامه‌نگاری در دانشگاه آیوا در این باره می‌گوید: "اگر پزشکان دارای همان خصوصیات یک روزنامه‌نگار واقعا خوب باشند، ممکن است به بازنمودن برگردان بهتری از واقعیت کمک کنند. "
دکتر پزشکی و روزنامه‌نگار در داشتن خصوصیاتی مشابه، مشترک هستند: توانایی مصاحبه متمرکز و واقعیت- مدار، انجام بررسی (فیزیکی) مربوط، گردآوری داده‌های قابل‌اعتماد و قابل‌تکرار، تجزیه تحلیل دقیق و سریع، و توصیف نتایج به شیوه‌ای واضح، دقیق و بدون سوگیری.
در حالیکه پزشکان از امتیاز درک واژگان پزشکی و داشتن تجربه بالینی برخوردارند که آنها را در انتقال درست اطلاعات بهداشتی یاری می‌کند، در مقابل فاقد آموزش رسمی روزنامه‌نگاری هستند.
بلوم به پزشکان هشدار می‌دهد که "خیال نکنید که می‌توانید به راحتی به درون اتاق خبر راه یابید و ناگهان به ستاره بدل شوید. دکترای پزشکی کمکی به شما نخواهد کرد، مگر اینکه قبلا خودتان را به یک روزنامه‌نگار درجه یک بدل کرده باشید که پیشینه‌ای از گزارش‌های پزشکی محققانه و با نثر درخشان دارد. "
مادامی که میان خرد پزشکی و سلامت مردم فاصله وجود دارد، نقش پرارزش روزنامه‌نگار پزشکی محفوظ می‌ماند و به قول دکتر دیوید ساچر - که به مقام ناظر پزشکی آمریکا US Surgeon General هم رسید- : "ما به نقطه‌ای رسیده‌ایم که اگر نتوانیم با افراد خارج از حوزه پزشکی ارتباط برقرار کنیم، نمی‌توانیم به بسیاری از اهداف‌مان دست یابیم. "
*اسکات اگنر در حال حاضر استادیار جراحی/اورولوژی در مرکز پزشکی دانشگاه شیکاگو است.
JAMA. ۱۹۹۸;۲۷۹:۱۴۰۰