هر چیز عجیب و غریب جدیدی را که روی سر و صورت هنرپیشه‌ها و خواننده‌های ترگل ورگل خارجی می‌بینند، دلشان می‌خواهد. غافل از همه جا، خوش‌خیالانه می‌روند سراغ کسانی که با مجوز و بی‌مجوز، با صلاحیت و بی‌صلاحیت، آماده‌اند تا خدمات جورواجوری در این زمینه ارائه دهند. خالکوبی و پیرسینگ هم مثل هر کار غیرطبیعی دیگری که روی بدن انجام می‌شود، عوارض و دردسرهایی دارد.
دکتر امیرهوشنگ احسانی، متخصص پوست و عضو هیأت مدیره دانشگاه علوم پزشکی تهران، میگوید: «وارد کردن رنگ به زیر پوست، می‌تواند واکنش‌های مختلفی ایجاد کند؛ مثل یک برجستگی یا ضایعة پوستی قرمز یا بنفش رنگ.در ضمن ممکن است عفونت‌هایی مثل زرد زخم در اثر استفاده از سوزن‌های آلوده ایجاد شود. انتقال بیماری‌های ویروسی مثل HIV و هپاتیت هم اگرچه خیلی به ندرت اتفاق می‌‌افتد، ولی امکان‌پذیر است.»
به گفتة او، اکثر کسانی که برای پاک کردن تاتوها مراجعه می‌کنند، از این کار ناراضی‌اند. یعنی رضایت از خالکوبی معمولا چند هفته‌ای بیشتر دوام نمی‌آورد. اما پاک‌کردنش به این سادگی‌ها نیست. هر چه خالکوبی عمیق‌تر باشد، پاک کردنش هم سخت‌تر است.
بسته به نوع رنگ استفاده شده، می‌شود از جراحی، تراشیدن رنگ پوست، لیزر و پیلینگ استفاده کرد. البته بعضی از رنگ‌ها مثل قرمز تقریبا پاک نمی‌‌شوند.
فقط نرمه گوش
پیرسینگ به معنای استفاده از فلزاتی مثل طلا، نقره و تیتانیوم در اعضای مختلف بدن هم می‌تواند عوارضی داشته باشد. دکتر احسانی دو دسته عوارض را برای این کار محتمل می‌داند. یکی عفونت‌هایی که وارد فضای زیرپوست می‌شود و با زخم همراه است و دیگری حساسیت‌ها.
عفونت‌ها می‌توانند از انواع ساده‌ای مثل زرد زخم و تب‌خال باشند یا عفونت‌های خطرناکی مثل HBS (هپاتیت‌ها) و HIV (ایدز) که البته به ندرت اتفاق می‌افتند.
دستة دیگر عوارض هم حساسیت‌های موضعی است. این عوارض که ممکن است در محل‌های تماس و غیر تماس به وجود بیایند، با خاراندن بدتر می‌شوند.
دکتر رضایی هشدار میدهد که بهتر است از این ابزار استفاده نکنیم، چون ریسک عفونت و عوارض دیگر را به همراه دارد.
البته دامنة عوارضی که در عمل برای پیرسینگ اعضای مختلف بدن گزراش شده، وسیع‌تر و متنوع‌تر است. مثلا برای سوراخ کردن لب و زبان، چون جزء بافت‌های بسیار پرخون بدن هستند، احتمال خونریزی‌های سخت و التهاب و عفونت شدید وجود دارد.
گاهی در اثر سوراخ کردن لب و زبان، تورم‌های شدید ایجاد می‌شود که باعث بسته شدن راه‌های هوایی و اختلال در تنفس می‌شود. همچنین ممکن است آویزها کنده شوند و با وارد شدن به گلوی فرد، باعث خفگی او شوند. آویزهای لب و زبان احتمال دارد باعث لب پر شدن دندان‌ها شوند یا صحبت کردن شخص را دچار مشکل کنند.
حتی تحریک مزمن و طولانی مدت لب می‌تواند به سرطان پوست منجر شود. سوراخ کردن بینی هم ممکن است باعث عفونت در سوراخ بینی شود. و اما در مورد سوراخ کردن ناحیة دور ناف و آویزان کردن زیورآلات به این قسمت بدن، احتمال باقی ماندن رد زخم‌ها وجود دارد. همچنین در افراد چاق و کسانی که باردار می‌شوند، این سوراخ تغییر مکان میدهد و بد شکل می‌شود. از طرف دیگر، ممکن است در اثر مالش لباس‌ها یا کمربندها در آن ناحیه التهاب، عفونت و زخم ایجاد شود.
بعضی‌ها فکر می‌کنند سوراخ کردن همة قسمت‌های گوش، بی‌خطر است. ولی تنها جایی که تقریبا منطقة امنی محسوب می‌شود، همان محل قدیمی و سنتی یعنی نرمة گوش است. سوراخ کردن لالة گوش به علت غضروفی بودن این منطقه می‌تواند مشکل‌ساز باشد.
براق ولی زرد
نصب نگین روی دندان، یکی از انواع پیرسینگ است که در ایران هم شایع است. به این ترتیب که دندان‌پزشک، بخش کوچکی از دندان را تراش میدهد و نگین را با چسب مخصوص در آن‌جا می‌چسباند.
دکتر سید محمد غفوری، دندان‌پزشک، دربارة عوارض احتمالی این عمل میگوید: «چون نگین با فلز مربوطه فضایی را روی دندان اشغال می‌کند، گیر غذایی ایجاد می‌شود و امکان تمیز کردن آن قسمت زیر نگین با مسواک وجود ندارد. در نتیجه، آن قسمت دندان زرد می‌شود.
چاره‌اش هم این است که دندان‌پزشک، کارهای زیبایی مثل پلیشینگ روی آن قسمت انجام دهد که معمولا انجام نمی‌شود. نگین معمولا روی دندان دوم و سوم نصب می‌شود.