به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از وب‌سایت نیواطلس، ناسا اکنون در حال بررسی پیشنهادی برای یک سیستم دفاعی است که می‌تواند یک سنگ فضایی خطرناک را فقط چند روز یا حتی چند ساعت قبل از حمله احتمالی به زمین متلاشی کند.
دایناسورها نمی‌توانستند آن صخره پایان جهان را در حدود ۶۵ میلیون سال پیش ببینند. خوشبختانه، ما اکنون ابزاری برای اسکن آسمان برای یافتن سیارک‌هایی با قابلیت آخرالزمانی داریم. برنامه مشاهدات اجرام نزدیک به زمین (NEOO) ناسا تقریباً ۲۸۰۰۰ جرم را شناسایی کرده است که مدارشان، آنها را به سیاره ما نزدیک می‌کند.
اما شناسایی آنها تنها نیمی از کار است. اگر بخواهیم یک صخره فضایی بزرگ را پیدا کنیم، به ابزارهایی برای دفاع از خود هم نیاز داریم. ناسا اما در حال حاضر نیز بر روی آن کار می‌کند. مأموریت DART در حال حاضر به سمت سیارک دیدیموس بی (Didymos B) با هدف جابجایی اندک سنگ از مدارش در حرکت است و به آن برخورد خواهد کرد. در حالی که دیدیموس هیچ تهدیدی برای زمین ایجاد نمی‌کند، یک آزمایش مفید برای این تکنیک است که می‌تواند برای هر تهدید جدی که امکان دارد از اعماق فضا ظاهر شود، به اجرا دربیاید.
مشکل این است که این روش انحراف، متکی به زمان طولانی است. ما باید از ماه‌ها یا حتی سال‌ها قبل درباره این تهدید بدانیم. با توجه به اینکه ممکن است چند هفته، چند روز یا چند ساعت پیش از عبور از کنار زمین، سیارکی کشف شود و اگر ناگهان متوجه شویم که برخورد برای سه‌شنبه آینده صورت می‌گیرد، ممکن است تمام DARTهای جهان هم نتوانند به ما کمکی بکنند.
یک روش دفاعی جدید که به نام Pi – Terminal Defense for Humanity شناخته می‌شود، می‌تواند با سرعت بیشتری وارد عمل شود. این پروژه توسط فیلیپ لوبین، مهندس دانشگاه کالیفرنیا سانتا باربارا پیشنهاد شد و اکنون برای فاز اول برنامه مفاهیم پیشرفته نوآورانه ناسا (NIAC) انتخاب شده است.
Pi به جای منحرف کردن یک سنگ خطرناک، برای تخریب طراحی شده است. مجموعه‌ای از میله‌های کوچک مانند انفجار تفنگ ساچمه‌ای (شاتگان) به سمت سیارک شلیک و باعث می‌شود که آن را به قطعات بسیار کوچک‌تری تقسیم کند که به طور بی‌ضرری در جو زمین بسوزد.
بسته به اندازه سنگ، این میله‌های نافذ را می‌توان در آرایه‌های ۱۰×۱۰، هر کدام با جرم ۱۰۰ کیلوگرم، یا آرایه‌های ۵۰×۵۰ با ۴۰ کیلوگرم تحویل داد. چندین موج موشک می‌تواند به سمت یک شیء پرتاب شود یا می‌توان آنها را با مواد منفجره شیمیایی یا سلاح‌های هسته‌ای تقویت کرد.
برای رسیدن سریع به هدف، لوبین پیشنهاد می‌کند که سیستم Pi را می‌توان قفل و بارگذاری کرده و در مدار یا روی ماه مستقر کرد. لوبین می‌گوید که دومی یک پاسگاه عالی خواهد بود؛ ماه فاقد جو است و گرانش بسیار کمتری دارد. به این معنی که می‌توان آن را با سیستم‌های تشخیص نوری دوربرد یا نزدیک به مادون قرمز راه‌اندازی و در صورت شناسایی تهدید در عرض چند دقیقه پرتاب کرد.
بر اساس محاسبات لوبین، یک سیارک ۵۰ متری تنها ۵ ساعت قبل از برخورد به زمین قابل رهگیری است. یک شیء به این اندازه می‌تواند با بازدهی حدود ۱۰ مگاتن، شهری در مقیاس انفجار تونگوسکا در سال ۱۹۰۸ را ویران کند.
یک سیارک با قطر ۱۰۰ متر که می‌تواند یک انفجار ۱۰۰ مگاتنی ایجاد کند، قادر است ظرف یک روز رهگیری شود. حتی آپوفیس، سیارک «روز قیامت» که در سال ۲۰۲۹ از کنار زمین عبور خواهد کرد نیز مشکلی به‌وجود نخواهد آورد. تنها ۱۰ روز زمان برای رهگیری این سیارک با قطر ۳۷۰ متر کافی است.
بیشتر بخوانید:
صخره‌های کوچک‌تر، مانند سنگ ۲۰ متری که در سال ۲۰۱۳ بر فراز چلیابینسک منفجر شد، تا ۱۵ دقیقه قبل از برخورد می‌توانند رهگیری شوند. این می‌تواند از آسیب به ساختمان‌ها و صدمات به افراد، جلوگیری کند.
برای سنگ‌های بزرگ‌تر به هشدار بیشتری نیاز داریم، اما سیستم Pi هنوز سرعت چرخش بسیار سریع‌تری نسبت به گزینه‌های جایگزین دارد. سیارکی با عرض یک کیلومتر را می‌توان با اطلاع ۶۰ روزه رهگیری کرده و از ویرانی در مقیاس قاره‌ای جلوگیری کرد.
البته، سیستم Pi هنوز در مرحله مفهومی است، اما با توجه رسمی ناسا به این پروژه، توسعه آن در حال انجام بوده و در نهایت می‌تواند به بخش مهمی از سیستم دفاعی سیاره‌ای ما تبدیل شود.