همشهری آنلاین- راحله عبدالحسینی: این همان عکسی است که در نخستین مسابقه «بهترین عکس ورزشی ویژه بانوان دارای معلولیت» که مدتی پیش به میزبانی منطقه 4 برگزار شد، رتبه نخست را از آن خود کرد و افتخار دیگری برای «ملیحه حصارخانی» رقم زد؛ بانوی دارای معلولیتی که این روزها مشغول تمرین برای مسابقات کشوری پاراوزنه‌برداری است.
حصارخانی که دبیر کانون معلولان منطقه 7 نیز است تا به حال در رشته‌های ورزشی شنا و پارادوومیدانی مدال قهرمان کشوری کسب کرده‌است. دغدغه این روزهای او شیوع بیماری کروناست که باعث شده افراد دارای معلولیت بیشتر از همدیگر دور بمانند. در فرصت بین تمرین با او همکلام شدیم.
در زندگی این بانوی ورزشکار و مدال‌آور جایی برای بی‌حوصلگی و تنبلی وجود ندارد. او روحیه بانشاط و پرانرژی‌اش را مدیون ورزش می‌داند. این روزها را با تمام توان برای تمرین می‌گذراند تا در مسابقات کشوری پاراوزنه‌برداری اسفند ماه توانمند ظاهر شود. درخشش در رشته‌های شنا و پارادوومیدانی را در کارنامه دارد. می‌گوید: «در ویلچررانی مقام اول، دوم و سومی کشوری در رشته‌های سرعتی و مقاومتی را دارم. در پرتاب نیزه هم در مسابقه‌های کشوری شرکت کردم و مقام سوم را به دست آوردم. این روزها بیشتر در پاراوزنه‌برداری، تمرین و خودم را برای مسابقات اسفند ماه آماده می‌کنم.»
ناتوانی را شکست دادم
حصارخانی، هم‌محله‌ای ما در خیابان سمیه است و سال‌های نخست دهه چهارم زندگی را می‌گذراند. عشق و علاقه او به ورزش باعث می‌شود که از او بخواهیم درباره حضورش در میادین ورزشی بیشتر بگوید. البته او تحصیلاتش را هم کارشناسی ارشد تربیت‌بدنی است. حصارخانی از دوران دبیرستان می‌گوید که درس را رها کرد و به دنیای ورزش رو آورد: «به دلیل معلولیت، زنگ‌های ورزش باید نظاره‌گر دوستانم می‌شدم. نمره‌ای هم نمی‌گرفتم. برایم می‌نوشتند معاف از ورزش. این غم و غصه را در تمام دوران مدرسه با خود داشتم تا سال دوم دبیرستان تصمیم گرفتم درس و مدرسه را رها کنم و فقط به دنبال‌کاری بروم که همیشه از آن معاف بودم: ورزش!» عزم جزم این قهرمان هم‌محله‌ای تا مدال‌های قهرمانی کشوری پیش رفت. بعد هم دوباره تحصیلاتش را از سر گرفت و تا کارشناسی ارشد مدیریت ورزشی ادامه داد. «آریان» فرزند 11ساله او نیز به ورزش علاقه دارد.
حصارخانی می‌گوید: «با حمایت‌های همسر و خانواده‌ام ورزش و تحصیل را در کنار هم پیش بردم.» او بعد از مدتی که مربی بدنسازی معلولان شد، نخستین تیم پاراوزنه‌برداری تهران را تشکیل داد. معتقد بود افراد دارای معلولیت باید ثابت کنند که می‌توانند از عهده سختی‌ها برآیند. تیم پاراوزنه‌برداری در مسابقات استانی مقام سوم را کسب کرد. می‌گوید: «سال بعد از کسب این موفقیت، کرونا شروع شد. با تمرین‌های سخت توانستم مقام نایب قهرمانی را کسب کنم.»
مدال‌هایی که‌بانی خیر شد
حصارخانی از آن ورزشکارانی است که‌بانی خیر هم شده. جرقه این کار هم از این فکر شروع شد که این مدال‌های رنگارنگ که زینت‌بخش اتاقش شده، آیا می‌تواند دردی از نیازمندان دوا کند؟ همیشه موضوع آزادی زندانیان جرائم غیرعمد دغدغه فکری او بود. می‌گوید: «پاراوزنه‌برداری آنقدر نوپاست که من فقط 2مدال کشوری داشتم. در یک برنامه ماه مبارک رمضان با موضوع ازدواج معلولان دعوت شده‌بودم، گفتم که تصمیم دارم مدال نقره‌ام را برای آزادی 5زندانی جرائم غیرعمد بفروشم. مدال من به قیمت 110 میلیون تومان از سوی یک بانوی خیر در اصفهان، خریداری و بانی آزادی 5زندانی شد.»
سختی زندگی در روزگار کرونا
حصارخانی از روزگار کرونا که زندگی را برای افراد دارای معلولیت دشوارتر کرده، دل خوشی ندارد. او که دبیر کانون معلولان محله بهار است، همه تلاش خود را صرف کرده تا افراد دارای معلولیت را از خانه بیرون بکشد و در فعالیت‌های اجتماعی سهیم کند. مثل برنامه «چهارشنبه معلولان» که دور هم جمع می‌شدند و از فعالیت‌های خود می‌گفتند. جلسات هم معمولاً در بوستان‌ها برگزار می‌شد. می‌گوید: «متأسفانه شیوع کرونا برای افراد دارای معلولیت با سختی بیشتری همراه بود. دورهمی‌ها و برگزاری نمایشگاه‌ها و ورزش دسته‌جمعی فعلاً از ما سلب شد. امیدوارم زودتر این بیماری از جهان برچیده شود.»
او برنامه‌های کانون معلولان را آنلاین اداره می‌کند: «مشاوره پزشکی و جلسه‌های کانون به‌صورت آنلاین برگزار می‌شود. کماکان از حال هم باخبریم. ولی هدف کانون این است که افراد دارای معلولیت را از کنج خانه بیرون بکشد و به آنها بگوید شما هم شهروند درجه یک هستید. می‌توانید هر جا دوست دارید بروید. ولی فعلاً که باید پروتکل‌ها را اجرا کنیم.»
جای خالی معابر همسطح
صحبت از مناسب‌سازی معابر برای افراد دارای معلولیت و سالمندان بحث تکراری است. اما شاید همین تکرار به انجام بهتر و اجرای صحیح طرح مناسب‌سازی معابر پایتخت کمک کند. موضوع را با حصارخانی در میان می‌گذاریم. او می‌گوید: «نمی‌توانم از خانه‌ام تا خیابان مفتح و خاقانی بروم بدون اینکه کسی کمکم کند. این یعنی معابر مناسب‌سازی نشده. یا اگر مناسب‌سازی شده، استاندارد نیست.
معابر باید همسطح باشد تا یک ویلچرنشین بتواند تردد کند. در حالی که همه به فکر ساخت رمپ هستند. پیاده‌روها باید هموار باشد نه اینکه به بهانه ساختمان سازی، پیاده‌رو اشغال شده باشد. اگر معابر مناسب‌سازی شوند، افراد دارای معلولیت هم راحت‌تر می‌توانند از خانه بیرون بیایند و حال بهتری داشته باشند.»